IMPI’s ADVENTURES
Reisverhalen
Lombok & Sumbawa (Indonesië)
————————–
Lombok
Woensdag 10 juli zitten we alweer een uur in de speedboot als we Bali achter ons laten en naar Lombok varen. Nog een uur later meren we aan in Lombok, waar een aantal toeristen uitstappen en anderen weer instappen, terwijl wij verder moeten naar de Gili’s. De door iedereen aangegeven 2 uur is natuurlijk onmogelijk, maar na een kleine 3 uur varen komen we aan op Gili Trawangan, een van de 3 droomeilanden van de Gili’s. Het eiland blijkt slechts 3 vervoersmiddelen te hebben: de benenwagen, de fiets of paard en wagen!! We zijn in onze nopjes en ondanks dat we nooit gebruik zouden maken van de paard en wagen, is het geluid van de belletjes als ze eraan komen, heerlijk. En de geur van paarden overal doet me ook goed. Het is alsof we een eind terug in de tijd zijn gegaan en we missen de auto’s en scooters absoluut niet. We zoeken eerst een restaurant en eten een broodje. En terwijl ik hier zit bij de tassen, zoekt Ro een hotel. Hij vindt een aardig hotel met iets meer luxe dan de goedkoopste versies (airco!!) en we verhuizen onze spullen daarheen. Daarna rusten we even op de kamer, waarna we een wandeling over het strand gaan maken. Ro gaat gelijk even snorkelen, terwijl ik op het strand wacht.
Daarna wandelen we over de boulevard, die afgeladen is met toeristen. Na een paar uurtjes zijn we weer op de kamer, waar Ro internet, terwijl ik mijn 3e Stephen King van deze week uitlees (22-11-1969, Het geheim van de Buick en Duma). Daarna lopen we het strand weer op om te gaan dineren. We vinden een restaurant en Ro eet een hele barracuda op, terwijl we ons verbijsteren over de ingewikkelde (en minder ingewikkelde) versierpogingen van alle singles om ons heen. Zeker als de nodige alcoholische drankjes hun effect beginnen de krijgen (bij de singles, niet bij ons, want wij hebben vruchtensap en ijsthee), wordt het best vermakelijk. Maar wij houden het niet zo lang vol als zij en terwijl de singles de nacht doorfeesten, liggen wij al lang te slapen. Maar eerst boeken we nog een snorkeltrip voor morgenochtend.
Uitgegeven: RP 667.000 (€ 51)
Donderdag 11 juli willen we om 9:30 uur gaan ontbijten, maar we krijgen te horen dat het eten naar onze kamer wordt gebracht. Ook goed. Helaas duurt het wat lang en komt het pas om 10:00 uur, terwijl we eigenlijk om 10:00 uur al bij het tourbureautje moeten zijn. We eten snel en lopen erheen. De man brengt ons naar een andere plek waar heel veel toeristen klaar zitten. We hopen nog dat er meerdere boten zullen zijn, maar we gaan toch echt met zo’n 50 man op één boot. We wilden op een boot met glazen vloer en dat blijkt een aanrader.
Als het diep is heb je er natuurlijk niks aan, maar als je boven het wat ondiepere koraal vaart, dan heb je er goed zicht op. We zien aan het eind van de dag zelfs een schildpad onder de boot doorzwemmen (heel snel, want we varen vrij snel). De 3 Gili’s liggen niet ver uit elkaar en de eerste snorkelplek is onderweg naar het volgende eiland: Gili Meno. Hier zijn altijd schildpadden, maar we zijn te laat in het water om de wegzwemmende schildpad nog te zien. Wel zien we heel veel vissen en koraal en daar genieten we voldoende van.
Daarna varen we naar het volgende punt, dichterbij het 3e eiland: Gili Air. Hier zien we vooral heel veel koraal in alle mogelijke kleuren. Het is weer buitengewoon mooi.
Daarna meren we aan op Gili Air en is het lunchtijd. We worden met z’n allen een bepaald restaurant ingedreven en normaal houden we daar niet van, maar het eten ziet er goed uit en de prijzen zijn meer dan schappelijk. Dus waarom niet? De keuken produceert snel en ik krijg voor het eerst sinds lange tijd bruin brood: een heerlijk zelfgemaakt bruin baguette met eiersalade, waar Ro best jaloers op is.
Daarna wandelen we nog even over het eiland, voordat we terug naar de boot gaan. We zijn al bijna weggevaren als 2 laatkomers nog op komen dagen en we weer terug moeten. Daarna varen we naar het 3e snorkelpunt, weer in de buurt van Gili Air. Hier kun je ook schildpadden zien en we zwemmen snel weg en opeens ziet Ro er één, terwijl hij mij hardhandig de juiste kant op sleurt. We zwemmen met de schildpad mee, te weten dat de schildpad ongeveer 4 of 5 meter onder ons zwemt.
Hij heeft geen last van ons en er zijn nog geen andere toeristen in de buurt. Dan heeft iemand het in de gaten en die persoon duikt diep om dichter bij te komen. De schildpad gaat er als een haas vandoor en Ro en ik wachten tot hij weer vaart mindert. Dan gaan we er langzaam achteraan en hij staat weer toe dat we boven hem zwemmen. Maar hij is richting de afgrond gegaan en verdwijnt daarna in de duisternis. En terwijl ik terug richting boot begin te zwemmen (een heel eind en ik begin moe te worden), blijkt later dat Ro mij heeft geroepen en druk gebarend mijn aandacht probeerde te krijgen, omdat er onder mij door een andere schildpad zwom. Helaas heb ik daar helemaal niks van meegekregen. Ro bleef nog een tijdje kijken en terwijl ik al een paar minuten aan boord zat, kwam hij aangezwommen. Van de 50 personen aan boord waren er zo’n 40 in het water, dus het duurt behoorlijk lang voordat iedereen terug aan boord is geklommen. En terwijl we terug naar ons eigen eiland varen horen we ineens een belachelijk harde knal, waarbij iedereen op z’n minst geschrokken opkijkt. We zien het onweer over het vaste land van Lombok gaan en hopen daar niet in terecht te komen. Als we bijna aan land zijn stoppen we voor de 4e en laatste snorkellocatie van vandaag. Er was ons verteld dat het er maar 3 waren, dus we waren positief verrast. We springen over boord en krijgen brood van de bemanning. Vissen voeren is misschien niet verantwoord, maar stiekem wel leuk. Ik snorkel eerst wat rond en maak een harde bal van mijn brood. Daarna houd ik dit onder water vast terwijl de vissen er iets af proberen te eten. Er komen best grote vissen bij en sommigen pakken mijn vingers in plaats van het brood. En sommigen lijken wel kleine tandjes te hebben. Maar ik laat niet los en kan de tropische vissen in alle kleuren van de regenboog nu wel heel goed bekijken. Ro blijkt later hetzelfde te hebben gedaan.
We klimmen terug aan boord en we varen het laatste stukje terug, terwijl het ondertussen behoorlijk hard regent. Maar we zijn toch al doorweekt, dus dat maakt eigenlijk niks meer uit.
We lopen terug naar ons hotel, trekken de natte kleren uit, nemen een koude douche en ploffen op bed. Ik schrijf het verslag van Bali, terwijl Ro zijn boek leest: de 4e Bourne van Robert Ludlum deze maand. Het regent behoorlijk en als het rond 19:30 uur een beetje droger is, lopen we naar het restaurant naast ons hotel. Al snel begint de tropische regenbui der tropische regenbuien en komen er steeds meer lekkages in het restaurant. Dit is absoluut niet normaal meer. Maar het eten is heerlijk en we zitten droog. Als we klaar zijn en eigenlijk terug willen naar het hotel, komt het letterlijk nog met bakken uit de lucht. De straat staat blank en ondanks dat het nog geen 20 meter lopen is zijn we absoluut doorweekt als we aankomen. Mijn jurk had niet natter kunnen zijn als ik ermee in de oceaan was gaan zwemmen! In de kamer schrijf ik het verslag van Bali af en begin ik aan dit eerste stukje van Lombok, terwijl Ro verder leest.
Uitgegeven: RP 237.000 (€ 19)
Vrijdag 12 juli besteld Ro het ontbijt, dat naar onze kamer wordt gebracht en we op ons balkonnetje opeten. Het is weer zonnig en heet. Rond 10 uur checken we uit en lopen we naar het water.
Al snel vinden we de plek waar we met de boot naar het vaste land kunnen en we kopen 2 kaartjes voor RP 10.000 (€ 0,80) per stuk.
Niet veel later mag iedereen instappen en varen we in een uur naar de overkant. We vinden het leuk even op de Gili’s geweest te zijn, maar niet zo bijzonder als we hadden verwacht. Het is mooi, heus wel, maar niet mooier dan wat we eerder hebben gezien. Zoals ik al vaker zeg: misschien (ik weet het eigenlijk wel zeker) zijn we verwend. Als we aan de overkant zijn worden we weer eens onderworpen aan allerlei kruisvuren, met de zeer duidelijke intentie om ons op hun scooter/taxi/paard en wagen/minibus mee te krijgen. We hebben hier echt geen zin in en negeren ze allemaal. Bij het loket vertelt een vrouw ons dat we een kilometer kunnen lopen naar een kruispunt en daar de openbaar vervoer bussen rijden. We besluiten erheen te lopen, en de hele kilometer worden we lastiggevallen door mensen die met hun scooter/taxi/paard en wagen/minibus naast ons komen rijden en vragen of we niet liever in willen stappen. En koppig als wij zijn, blijven we stug doorlopen, ook al is het behoorlijk heet en de tassen best zwaar. Maar we halen het kruispunt en er komt vrij snel een minibus langs. Er zit verder niemand in en hij geeft aan ons naar het busstation in de stad te brengen voor RP 50.000 (€ 4) samen. Het moet ongeveer een uur rijden zijn en wij vinden het wel best, maar blijkbaar betalen we veel te veel, want hij is helemaal in zijn nopjes. We zitten niet heel comfortabel in het “bakkie” achterin op 2 harde plankjes, maar onze chauffeur rijdt langzaam en voorzichtig. We worden constant door grote vrachtwagens en scooters ingehaald. Dat is weer eens iets anders. De rit is erg mooi en gaat dwars door bossen. We zien ontelbaar veel aapjes langs de kant van de weg zitten, wachtende op etensresten die uit de auto’s worden gegooid. Dit is de eerste keer in Indonesië dat we wilde aapjes zien, of überhaupt wilde zoogdieren. Na een uur rijden zijn we in de stad en stapt de chauffeur uit om ons eruit te gooien. We mogen met een collega chauffeur verder, want onze chauffeur wil nu gaan bidden. Ik vind het nog steeds geen wonder dat veel moslimlanden op diverse punten een achterstand op het westen hebben, als de inwoners er zo´n werkethiek op na houden. Maar we stappen braaf in de volgende bus, die veel heter is en al vol zit met vrouwen. Een kwartiertje later worden we bij de bushalte afgezet. Het is bijna half 1. We willen nu naar Komodo, maar daarvoor moeten we eerst het eiland Lombok van west naar oost oversteken en daarna het grotere eiland Sumbawa van west naar oost doorsteken en daarna een heel eind met de boot van Sumbawa naar Flores. Vanaf Flores kunnen we tours naar Komodo regelen. We krijgen te horen dat de bussen allemaal rond 15:00 uur vertrekken en dan ben je op tijd in de haven om de ferry naar Flores om 9:00 uur morgenochtend te halen, waarbij je rond 16:00 uur morgenmiddag aankomt. 25 uur! Plus dat we al 5 uur onderweg zijn tegen de tijd dat we vertrekken. Ik zie er heel erg tegenop. We besluiten uiteindelijk om de bus naar het einde van Sumbawa te nemen, waar we om 7 uur ´s ochtends aan zouden moeten komen, en dan de volgende dag de ferry te nemen. Dan kunnen we de horror een beetje verspreiden over 54 uur. We kopen een buskaartje voor het belachelijk hoge bedrag van RP 275.000 (€ 21) per persoon en wachten op de bus.
Na 2,5 uur op het busstation te hebben gewacht, rijden we eindelijk weg. De rest van Lombok is niet zo bebost als vanmorgen, maar nog steeds mooi. Het is bijna 2 uur rijden van west naar oost en we zitten comfortabel. Dit is nog prima te doen zo. Rond 17:00 uur zijn we in de haven en moeten we de bus uit. We lopen de ferry op en klimmen bovenop het dak. Daar maken we het onszelf comfortabel.
Het half uur daarna worden de auto’s, bussen en vrachtwagens binnengereden en daarna vertrekken we. Het is ongeveer een uur varen en we worden vergezeld door een mooie zonsondergang. Als we aan de overkant zijn is het donker.
Hier alvast de route door Lombok. Daaronder gaat het verslag van Sumbawa verder.
——————————–
Sumbawa
Rond 18:30 uur stappen we weer in de bus en rijden het eiland Sumbawa op. We balen er van dat we de komende uren over zo’n mooi eiland gaan rijden en er niks van zullen zien. We hadden graag een bus overdag gehad, maar die optie lijkt er niet te zijn. Na een uur rijden stoppen we voor het avondeten. Dat blijkt bij de prijs in te zitten en er staat een “buffet” klaar. Ze hebben witte rijst, een rare groene groente met veel water, gefrituurde complete garnaaltjes met alles erop en eraan en nog iets onduidelijks. Ik laat mijn portie aan me voorbij gaan. Ro doet een dappere poging, maar krijgt het ook niet echt weg. De rest van de passagiers (allemaal lokalen) eten hun buikjes vol. Binnen een half uur is iedereen klaar en kunnen we weer verder. Voor zover we kunnen zien rijden we het merendeel van de tijd langs de kust. Ik was bang dat we in die vreselijke Indonesische bussen door enge bergpassen zouden scheuren in het donker, maar dat kwam gelukkig niet uit. We scheurden als een idioot langs de zee door dezelfde scherpe bochten, maar nu zonder ravijn naast ons. Een hele opluchting dus. En voor het eerst is het me zelfs gelukt om hier en daar soms 5, soms 10 en misschien wel eens 15 minuten weg te dommelen. Ondanks dat gaat de tijd langzaam. Maar uiteindelijk is het middernacht en gaat de 2e dag van onze tocht naar Komodo in.
Uitgegeven: RP 1.145.000 (€ 89)
Zaterdag 13 juli rijden we aan één stuk door van middernacht tot half 3 ’s ochtends. Dan stopt de bus en moet iedereen eruit. We hadden een beetje tegenstrijdige berichten gehad en wisten niet 100% zeker of deze comfortabele grote bus met airco ons het hele eind zou brengen, of dat we de laatste 2 uur met een kleinere bus verder moesten. Het bleek optie 2 te zijn. We balen, maar pakken onze tassen en lopen naar de kleine bus. Er zaten al een paar mensen in en samen met iedereen uit onze bus zijn alle zitplekken bezet. We gaan zitten op een zeer oncomfortabel 2 persoonsbankje, waar we met de beste wil van de wereld niet met z’n 2e op passen. Maar er is geen chauffeur. Als ik na 5 minuten ga vragen wanneer we vertrekken, steekt de man 5 vingers op. Betekent dat over 5 minuten of om 5 uur? Hij kan zich niet beter uitdrukken en ik neem aan om 5 uur. Ik heb geen zin om hier 2,5 uur te zitten en dan nog eens 2 uur te hobbelen. Ik loop een rondje op zoek naar een hotel, maar zie niks in de buurt. Daarna gaat Ro op zoek naar info en komt tot de conclusie dat we wellicht pas om 6 uur vertrekken en dat er geen taxi’s zijn die ons nu naar de haven kunnen brengen. Ro vindt een hotel, maar dat is te smerig. Een man geeft aan een goed hotel te weten en kan ons daar wel heen brengen op zijn scooter. We geven aan dat hij ons de weg mag wijzen, maar dat we liever lopen. Ondertussen zijn we hier al een uur en we zijn toe aan een bed. Als we vragen of de man die onze tassen op het dak heeft gelegd ze eraf wil halen, negeert hij ons eerst. Daarna schudt hij nee en loopt hij weg. Ik ben moe en kwaad en wil gewoon mijn tas. Ik roep dat hij NU mijn tas moet pakken, maar hij schudt weer nee en haalt er iemand anders bij. Deze man spreekt wel Engels en begint een heel verhaal over dat we hebben betaald om naar Sape te gaan en dat we dat ticket morgen niet meer kunnen gebruiken. Ik geef aan dat dat prima is, maar dat ik nu de tassen wil en naar een hotel wil. De man die het dak op moet, doet nog steeds niks en ik heb hier echt geen zin meer in. Maar dan gaat hij eindelijk het dak op en geeft onze tassen aan. Was dat nou zo moeilijk? De man op de scooter rijdt voor ons uit terwijl we over de uitgestorven straten van dit stadje lopen. Na 15 minuten lopen zijn we bij het hotel en de kamer is niet al te vreselijk. Bovendien interesseert het ons eigenlijk niet zo heel veel. We betalen en om 4 uur liggen we in bed. Ro is vrij snel vertrokken naar dromenland, maar helaas lig ik nog een uur wakker, voordat ik over mijn plotselinge wakkere staat heen ben. 4,5 uur later word ik wakker van Ro’s wekker (!!!) en terwijl Ro er doorheen slaapt, kom ik nu echt niet meer in slaap. Ik wacht bijna anderhalf uur tot Ro ook wakker wordt en daarna checken we uit. We lopen terug naar het busstation en vinden een bus die naar Sape gaat. We twijfelen of we niet liever een taxi nemen, maar het prijsverschil maakt voor ons de beslissing (€ 4 t.o.v. € 21) en stappen in de bus. Er blijkt ook een Spanjaard in dit busje te zitten en dat is gezellig. Ook hij gaat naar Flores. Als het busje vertrekt rijden we eerst bijna een uur langzaam door de stad, op zoek naar meer passagiers en meer pakjes die mee kunnen. Ro en ik zitten op de achterbank met 3 gesluierde oude dametjes en hebben het in principe nog goed. Voor ons zitten er op de 2 a 3 persoonsbankjes aan de rechterkant 3 of 4 personen en op de 1,5 a 2 persoonsbankjes minstens 2. In het gangpad zitten mensen en in de deuropeningen hangen mensen naar buiten. Zelfs als we denken dat er echt niemand meer bij kan, worden er nog 2 bij gepropt en na een laatste stop om de pakjes op het dak te binden (terwijl iedereen in de bus wegzwemt in zijn/haar eigen zweet) rijden we eindelijk de stad uit.
Niet dat er tijdens de rit veel frisse lucht binnenkomt, maar het is net iets minder erg dan stilstaan. Een taxi ziet er met de minuut beter uit! We moeten nu voor het eerst wel door de bergen rijden en we rijden langs een paar diepe ravijnen. Maar omdat de bus zo volgeladen is, gaan we bijna stapvoets omhoog. Zelfs al zou de chauffeur ineens in slaap vallen, dan heb je bij wijze van spreken nog tijd om een kopje koffie te drinken voordat je het stuur pakt om van het ravijn weg te sturen. En naar beneden rijden we zonder ravijnen langs de weg.
Al met al viel het eigenlijk wel mee en langzaam maar zeker stappen er steeds meer mensen uit, zodat we op het eind ieder een hele bank voor onszelf hebben. Bij de haven stappen we uit en gaan we op zoek naar informatie over een ferry vanmiddag. Volgens verhalen gaat er zowel om 9:00 uur als om 18:00 uur een ferry, maar dit schijnt geen informatie te zijn die ze graag aan toeristen geven. Ro en de Spanjaard vragen het aan diverse mensen en de meeste zeggen dat er geen ferry vanavond gaat, een paar zeggen van wel. Er is geen touw aan vast te knopen. Uiteindelijk besluiten we maar naar het hotel te gaan, waar iedereen ons duidelijk in wil hebben. Het is ongeveer 14:30 uur als we inchecken. Een uur later klopt de Spanjaard aan dat de ferry zojuist is aangekomen en om 18:00 uur vertrekt. Waarom de mensen hier denken dat ze dat voor ons verborgen kunnen houden, is ons een raadsel, want het hotel ligt direct aan de haven en we hoorden de ferry luid en duidelijk toeteren. We checken om 16:00 uur weer uit het hotel en betalen de man daar RP 15.000 (€1) voor, wat hij prima vindt en wij hebben anderhalf uur kunnen rusten in de airco. Een goede deal. We kopen 2 kaartjes en lopen even later de ferry op. We klimmen weer naar boven en gaan voorop de boeg zitten, pal voor de kapiteinshut. Ik besluit deze tijd te gebruiken om foto’s uit te zoeken van Bali en Lombok, terwijl Ro druk aan het fotograferen gaat, voornamelijk ook de zonsondergang. Om 18:00 uur vraagt Ro hoe laat we vertrekken (het ziet er niet uit alsof we al klaar voor vertrek zijn) en de man geeft aan dat we een uur later vertrekken i.v.m. de Ramadan. Hij zegt zodat ze nog kunnen bidden, maar we nemen aan dat ze dan meer tijd hebben om te eten, wat pas na zonsondergang mag. Niet dat we niemand tijdens de zonuren zien eten of drinken of roken! Maar toch. Dus zitten we nog een uur extra op het dek.
Om 19:00 uur varen we weg, met in eerste instantie nog wat lampjes van de eilanden om ons heen en de vissersboten, maar al gauw zijn we alleen onder een geweldige sterrenhemel. Ro en ik zijn de enige hierboven (op de bemanning achter ons na) en we snappen daar niks van. We hebben een luchtbed opgeblazen en zitten/liggen voorop de boot met de zwarte zee en sterrenlucht voor ons. Als het na een paar uurtjes fris begint te worden, pakken we de deken erbij. Al sinds ons vertrek zien we bliksem en ik ben bang voor slecht weer en dan met name hoge golven. Maar onze gigantische ferry glijdt heel langzaam door het water en schommelt niet zo erg. Het is eigenlijk een hele mooie tocht. Na 3 uur begint het te regenen en verplaatsen we naar de achterkant. Tot het hard begint te regenen en we naar binnen moeten. Binnen is de helft ingericht met stoelen, de andere helft met bedden. Sommige bedden hebben matrassen, maar wij nemen er één zonder matras en leggen de onze daarop. Het is hier heel benauwd, ondanks de airco’s (maar ja, hoe moeten die werken met alle ramen wagenwijd open?) en als het droog is haasten we ons weer naar boven. Daar liggen we nog bijna 2 uur op het beste plekje van de boot, ondertussen wel flink ingepakt in de slaapzak. Het is bijna 2 uur als we in Flores aanmeren.
Uitgegeven: RP 398.000 (€ 30)
We zijn niet zo lang in Lombok geweest, eigenlijk alleen de Gili´s, en van Sumbawa hebben we eigenlijk zo goed als niks gezien. De Gili´s zijn erg leuk om te snorkelen en rond te lopen, maar als je net als wij er niet van houdt op een strand te liggen bakken, dan ben je er ook zo uitgekeken. Zeker als je ook niet de hele nacht wil doorfeesten, is er weinig anders te doen. Maar voor een paar dagen vonden we het erg leuk. We hebben genoten van het snorkelen. En het was absoluut een bonus dat er geen scooters en auto´s op de drie eilanden waren. Het eerste stuk van de route door Lombok zelf ging door het Gunung Rinjani National Park en als we tijd hebben, zouden we hier na Komodo nog wel even terug willen komen.
Hieronder de route door Indonesië. De rode lijn is de route door Jave, de groene door Bali en de gele door Lombok en Sumbawa.
