IMPI’s ADVENTURES
Reisverhalen
Maleisië 2
Vrijdag 21 juni vliegen we van Borneo terug naar het vaste land van Maleisië. Alweer zijn we de enige niet-Aziaten in het vliegtuig. De laatste tijd zien we heel weinig toeristen, maar dat zal binnenkort in Bali in juli wel anders worden. De vlucht duurt ruim 2,5 uur en gaat voorspoedig. We landen in Kuala Lumpur
en vinden direct de Air Asia bus die ons naar het Centraal Station van KL zal brengen. Er is onderweg veel file dus we doen er anderhalf uur over. Als we daar aankomen wandelen we naar de monorail om naar “ons” oude hotel te gaan, maar dan vragen we ons af waarom we dat eigenlijk doen. We kunnen ook hier iets zoeken, dat scheelt zondagochtend een klein uur reistijd en dat uur slaap ik liever iets langer door. Dus we lopen wat hotels af en vinden uiteindelijk een hele mooie, met eigen badkamer en tv, voor RM88 (€22). Wel duur, maar de goedkoopste die we kunnen vinden waarbij de schimmel niet je reukvermogen aantast. Het is 19:00 uur als we inchecken, dus we gaan meteen op zoek naar iets te eten.
Uitgegeven: RM 230 (€ 55)
Zaterdag 22 juni gaan we op zoek naar een monopod (of eventueel driepootstatief) voor Ro’s camera. We nemen de monorail naar Bukit Bintang
en lopen winkelcentra in en uit en in en uit. Maar vinden weer geen goede. Ro vindt wel een broodje:
Het is Fashion Week in Kuala Lumpur en we worden vermaakt door een zeer bijzondere catwalkshow van diverse ontwerpers. De ene creatie nog vreselijker dan de andere. We zien alleen mannen lopen, maar de meeste lopen in rokjes, rokken, jurken of gewoon wat stof gedrapeerd om hun heen.
Er is zelfs één ontwerper die alle mannen in hun schoolmeisjesuniform met knuffelbeer erbij rond laat lopen. Vooral de levensgrote knuffelbeer achterop de kont van één van de modellen is bijzonder raar.
Ik mag dan geen verstand van mode hebben, maar als dit de mode van het komende seizoen gaat worden, dan hoop ik dat wij ver in de rimboe zullen zitten. Als we geen zin meer hebben gaan we terug naar het hotel. Er is de hele dag erg veel mist of smog in de stad, en de volgende dag zal de noodtoestand hier in de buurt worden uitgeroepen, omdat de rook van illegale bosbranden in Indonesië de luchtkwaliteit hier heel bijzonder slecht maken. Dus misschien was het geen mist/smog? In het hotel werk in de website bij en daarna gaan we op zoek naar een restaurant. Na lang zoeken vinden we een Indisch restaurant dat er wel okee uitziet en het eten blijkt ook heel erg lekker. Alleen al ons drinken (water, thee en citroenlimonade) is duidelijk gemaakt van kraanwater. We hopen maar dat het eerst gekookt was, want met diaree morgenochtend in het vliegtuig, klinkt niet aantrekkelijk.
Uitgegeven: RM 75 (€ 19)
Zondag 23 juni staan we om kwart voor 4 op en lopen we om 5 minuten over 4 het hotel uit. Het is belachelijk druk op straat: misschien omdat het zaterdagnacht is? Maar deze mensen zien er niet uit alsof ze een drukke uitgaansnacht hebben, meer alsof ze hier elke nacht zitten.
We zijn wat aan de vroege kant, want de bus vertrekt pas om half 5. We moeten een kwartiertje wachten voor de bus die al klaar stond vertrekt, maar dan zijn we ook binnen drie kwartier op de luchthaven. We lopen naar de plek waar we onze tassen af moeten geven en staan eerst een tijdje in de rij om de tassen door de scanner te gooien. Daarna gaan we in de rij staan om de tassen in te leveren. Het is belachelijk druk voor half 6 ’s ochtends. En vrijwel alle 15 personen voor ons in de rij hebben teveel bagage mee. En meestal niet 1 kilo teveel, nee, 3 pakketten van ieder 10 kilo te veel. Het duurt maar en duurt maar. Ze switchen steeds tussen pakketten om zoveel mogelijk binnen hun limiet mee te krijgen, gaan in discussie met de baliemedewerkster, lopen gefrustreerd met een aantal pakketten weer weg, om weer terug te komen om de volgende persoon die ditzelfde ritueel nu aan het doorgaan is nog even te onderbreken om weet ik veel wat te zeggen/vragen. Eén man in het bijzonder houdt iedereen erg lang op. We irriteren ons mateloos, omdat we beginnen te twijfelen of we ons vliegtuig nog wel gaan halen. Het is allang 6 uur geweest als we aan de beurt zijn en we vliegen al om 7 uur. En we moesten eigenlijk vóór 6 uur door de douane. Bij ons gaat het heel snel: ticket wordt vergeleken met paspoort (10 seconden), tassen wegen samen netjes 28 kilo van de toegestane 30 kilo (5 seconden), boardingpassen uitprinten (15 seconden), taslabels uitprinten (15 seconden) en aan tas hangen (15 seconden) en we mogen verder. We moeten een eindje lopen naar de juiste gate en daarvoor staat weer een lange rij voor de douane. Maar hier gaat het sneller en 10 minuten later zijn we erdoor. Dan nog een handbagage check en we lopen door de scanner en dan mogen we doorlopen. We hebben nog 5 minuten voordat de deuren gaan sluiten, alleen zijn de deuren al/nog gesloten. We blijken vertraging te hebben en moeten dus nog een uurtje wachten. Tja, dat hadden ze best een uur geleden op de borden mogen zetten, had ons best wat gestress gescheeld. Als eindelijk onze deur open gaat lopen we naar het vliegtuig.
We hebben eindelijk weer een raamplek en als iedereen al lang en breed zit begint de piloot om te roepen dat er koffers in het vliegtuig liggen zonder eigenaar en dat we even moeten wachten tot die verwijderd zijn. Na 5 minuten gaan de deuren weer open en komt de man die 3 gigantische pakketten te veel had (en voor ons in de rij stond) lachend het vliegtuig binnen wandelen. Hij en wellicht al zijn pakketten hebben het dus toch gehaald. We staan nog een tijdje stil, wellicht om zijn pakketten weer terug te leggen in het vliegtuig, en dan stijgen we eindelijk op. Over precies 30 dagen zullen we hier weer landen.
Uitgegeven: RM 24 (€ 6)