Impi’s Adventures

Reisverhalen

Oostenrijk

Vrijdag 30 september rijden we rond het middaguur Oostenrijk in. We zijn allebei nog nooit in Oostenrijk geweest, dus ook dit is nieuw voor ons. We zien meteen een bord met dat we een vignet voor deze snelweg nodig hebben en nemen de eerste mogelijkheid eraf. We zijn nu op een klein landweggetje en we moeten een beetje zoeken om de juiste weggetjes richting Wenen te vinden. We hopen een camping vóór Wenen te vinden, zodat we daar geen twee nachten hoeven te blijven, mochten we de stad in gaan. Maar we vinden niks. De route is best aardig en we genieten nog maar eens goed van dit laatste stukje van onze reis. Oostenrijk klinkt nog niet zo heel dichtbij huis. Als we bij Wenen aankomen pakken we ons boek van Wenen erbij, die we mee hadden genomen van de dierenopvang in Jordanië. Er zouden 2 campings moeten zijn, we rijden richting de ene, maar als ik eindelijk een straatnaam terugvindt in het boek, blijken we richting de andere te rijden. Eenmaal op het juiste adres is er geen camping te bekennen. We waren aan de zuid kant de stad ingereden en waren nu al bijna aan de west kant er weer uit. De andere camping was aan de oost kant. We hadden absoluut geen zin om door te rijden en gaven eerlijk aan elkaar toe dat we eigenlijk ook geen zin meer hadden om nog een stad te doen. Dus we reden gewoon door, de stad uit. Maar dus niet over de snelweg. Opeens zagen we, nadat we dachten verkeerd te waren gereden, een bord voor een camping. We rijden erheen en het blijkt een grote camping te zijn. We mogen kiezen uit een echte kampeerplek of gewoon op de parkeerplaats, voor minder geld. Even later staat de auto dus op de parkeerplaats, voor slechts € 12. Ja, we zijn weer in de Eurolanden en mogen met Euro´s betalen. We hadden vooraf helemaal geen Euro´s meegenomen, alleen Amerikaanse Dollars, maar in Marokko vertelden Nederlanders ons dat we veel beter Euro´s konden hebben. Ro´s ouders hadden voor ons € 1.000 in € 5 biljetten meegenomen, toen ze, alweer bijna 2 jaar geleden, naar Marokko kwamen. Van dat geld hadden we nog € 440 over, dus het was meer dan voldoende geweest. Ook van de Amerikaanse Dollars hebben we trouwens nog aardig wat over, maar daar hadden we er iets van 3.000 van bij. Nu kwamen de Euro´s eindelijk van pas. We moeten eigenlijk ook € 4,50 voor Klaas betalen, maar dat vinden we wel erg veel en we “vergeten” te vertellen dat we een hond hebben. Dit bedrag is voor je gehele verblijf, maar voor één nachtje is dat dan wel wat veel. We maken een wandelingetje, lezen een boekje, koken en gaan niet te laat naar bed.

Zaterdag 1 oktober weten we het zeker. We gaan Wenen niet meer in. Ook hier hebben ze de “hop on hop off” bussen, maar we hebben er de energie niet meer voor. We hebben zo ontzettend veel gebouwen, kerken en kastelen gezien de laatste anderhalve maand, dat wij, als echte cultuurbarbaren, er gewoon geen zin meer in hebben. We ruimen op en rijden de stad helemaal uit. In ons boekje over Wenen stonden ook een paar dingen die je in de omgeving van Wenen kan doen, en één was een route langs de Donau. Volgens het boek moesten we naar “Krems an de Donau” rijden en van daaruit langs de Donau naar het plaatsje “Melk”. Dit zou het mooiste stuk van de Donau zijn, die loopt van het Zwarte Woud in Duitsland tot de Zwarte Zee in Roemenië. We waren benieuwd. Het was een aardig ritje, zeker omdat we nu de snelwegen compleet vermijden, want we hebben helemaal geen vignet. Als we bijna bij Krems zijn, moeten we de Donau over en de enige brug is de snelweg. We gaan vlak voor de brug erop en meteen erna er weer af. De route daarna is inderdaad één van de mooiste wegen met uitzicht over de rivier en bergen die we ooit gezien hebben. We geloven dan ook dat het het mooiste stuk van de Donau is. De meeste mensen fietsen of wandelen hier langs en daar is het eigenlijk veel geschikter voor. Maar wij moeten het met de auto doen. Ongeveer halverwege de 40 kilometer zien we heel veel campers staan op een soort parkeerplek. Na wat informatie ingewonnen te hebben bleek het pleintje aan de rivier een soort camping te zijn, naast een restaurantje. In het restaurant waren de toiletvoorzieningen. We moesten € 9 betalen om daar te mogen staan. Maar het stond aardig vol met grote campers en we wilden ons er niet echt tussenproppen. We besloten op een parkeerplaatsje iets verderop te gaan staan, niet meer bij het water. Later bleek dat je voor warm water zelfs nog €1,50 per 5 minuten extra moest betalen. We vonden het eigenlijk een beetje raar. Klaas was al een week behoorlijk vies, omdat ze onder de auto gaat liggen waar de olie lekt. Wassen was zinloos, omdat ze er steeds weer onder kruipt, maar nu we bijna bij Alex zijn, moeten we wel met een schone hond verschijnen. We besluiten haar rug en hoofdje met koud water te wassen en wrijven haar helemaal droog. Het is redelijk warm, maar de nachten beginnen steeds kouder te worden. Ook kammen we haar goed. Ze lijkt weer als nieuw. Dan koken we en gaan na het eten naar bed.

Zondag 2 oktober vinden we het eigenlijk onzin om te betalen. We stonden niet op de kampeerparkeerplaats, hadden alleen 10 liter water voor Klaas gebruikt en wc de was te ver weg, dus die hadden we ook niet gebruikt. We vonden het wel goed en zijn voor het eerst zonder betalen weggereden. Nou ja, de derde keer, maar de andere twee keer hadden we geen keus, omdat er niemand was aan wie we konden betalen. We rijden verder over deze romantische weg richting Melk. We stoppen in een gezellig dorpje voor een lunch, maar aan de Europese prijzen zijn we nog niet gewend. We halen dus maar een heerlijke croissant bij de bakkerij met room erin. Klaas hadden we mee op ons rondje door het stadje, maar ze vindt hier nog steeds niks aan. We rijden maar weer verder. We hadden niet verwacht dat het hier zo ontzettend mooi zou zijn. Als we het dorp “Melk” voorbij zijn, wordt het iets minder mooi en zijn we soms verder van de rivier, maar het is nog steeds aardig. We rijden tot vlak voor de Duitse grens. We vinden nergens een camping, maar willen ook zeker Duitsland nog niet in. Dan zien we vlak voor de grens, net onder Passau een bord voor een camping. We volgen dit voor een paar kilometer en komen dan in een alleraardigst dorpje terecht. De camping blijkt een grasveld midden in een woonwijk te zijn. Er hangt een briefje dat het € 20 kost en dat je dat bedrag door de brievenbus kan gooien. Er is net een gezin bezig hun caravan hier voor de winter te stallen en zij bellen voor ons de eigenaar. Het lijkt wat veel om €20 te moeten betalen. Ze komen uit op € 12. We gaan akkoord. Even later is de familie weg en zijn we helemaal alleen op de ” camping”. Het voelt een beetje raar om midden tussen de woningen op een gewoon grasveld zoals elke wijk heeft te kamperen. Het is ook niet afgezet en de lokale bevolking loopt er dwars doorheen. Als ik later naar de wc wil blijkt er helemaal geen water te zijn. De wc, douche en wastafel hebben allemaal geen water. We vinden de € 12 nou wel een beetje veel. We hopen dat er iemand langskomt, zodat we het er over kunnen hebben. Maar er komt niemand. Na het eten gaan we in de daktent een spelletje Kolonisten van Catan spelen.

Maandag 3 oktober is er nog steeds niemand op komen dagen en hebben we ook geen water. Ro wil eigenlijk € 5 in de brievenbus gooien, maar ik ben nu zo lekker op dreef na gisteren en besluit dat we gewoon wegrijden. Ro zegt er niks van, maar als we eenmaal aan het rijden zijn gaat hij druk in de weer om mij heel schuldig te laten voelen. Nou, hij was toch ook weggereden! Maar we draaien niet om en we vergeten het weer. We hadden tenslotte weer niks verbruikt. We hebben op 5 oktober bij Alex in Duitsland afgesproken en we dachten dat ze ten zuid-oosten van München woont. Dat zou betekenen dat we nog een stukje naar het zuiden moeten. We weten haar woonplaats niet en we hebben al dagen geen computer/internetcafé gevonden. We besluiten naar Salzburg te gaan, waar we, daar aangekomen na een paar uur rijden, een internetcafé vinden. Als we haar adres opzoeken op Google Earth blijkt ze aan de andere kant van de grens te wonen van waar we afgelopen nacht geslapen hadden. Hebben we het hele eind voor niks gereden. Maar we hebben Salzburg een beetje gezien, dus dat is ook leuk. Als we naar de “grens” rijden is het nog niet zo makkelijk omdat alle grensovergangen via de vignetwegen gaan en wij geen vignet hebben. We rijden vlak voor de grens de voor ons illegale weg op en rijden snel Duitsland in.

We hebben van Oostenrijk genoten. Mooie landschappen, vooral het stuk langs de Donau. En voor Wenen moeten we ook nog maar een keer terugkomen, als we meer zin hebben om gebouwen te bekijken.

We hebben 500,8 km in Oostenrijk gereden. Hieronder weer de route, met de gele stippen waar we geslapen hebben.