IMPI’s ADVENTURES
Reisverhalen
Tanzania 2
november/december
Woensdag 10 november duurde het vrij lang voor we de grens van Tanzania door waren. Ons visum van de eerste keer Tanzania was nog geldig, dus dat ging heel snel. Maar de man van het carnet en de roadtax had niet bepaald veel haast. Als we eindelijk Tanzania inrijden moeten we nog een anderhalf uur rijden en dan zijn we rond 16:30 uur bij de backpackers waar Alex en Marlene gaan slapen. Dit is midden in de stad en dicht bij de bussen, want de volgende morgen moeten ze om 5:30 uur bij de bus zijn. We laden al hun spullen uit de auto (pff, wat hebben we opeens een ruimte!) en lopen nog even een rondje door het centrum voor we met de auto naar een pizzeria rijden. Daar trakteren de meisjes ons op een heerlijke kaas/knoflook pizza en we kletsen de rest van de avond. Als het 22:00 uur is moeten we echt gaan, want de meisjes hebben een paar lange dagen voor de boeg: 12 uur busreis op donderdag, 10 uur vliegen op vrijdag en 8 uur vliegen op zaterdag. Je begrijpt, we benijden ze niet. Als de taxi er is nemen we afscheid en we gaan elkaar zeker weer een keer opzoeken, als we alle vier op hetzelfde continent zijn. We rijden een stukje achter ze aan en gaan dan op zoek naar het Masai Camp, waar we vrij snel zijn en we een mooi plekje op de camping vinden.
Donderdag 11 november mailen we de eigenaar van het huis dat we willen huren en vragen hoe laat we er terecht kunnen. We mogen gaan wanneer we willen. We doen snel wat inkopen (waaronder verf, kwasten en papier) in het centrum van Arusha en rijden dan naar het huis. Het is een uurtje rijden. We hopen hier 4 maanden te kunnen blijven, tenzij we te onrustig worden en verder willen reizen OF dat we niet opnieuw een 3 maanden visum voor Tanzania kunnen krijgen. Er is geen elektriciteit in het huis. Als we een generator kopen dan kunnen we de vele stopcontacten en lampen gebruiken, maar dat is wel een erg dure aankoop voor 2 – 4 maanden. We hebben dus kaarsen ingekocht, wat een stuk goedkoper en veel gezelliger is. Er is een 2000 liter watertank aanwezig die alleen door ons en door het gezin van Joshua en Naomi (zij wonen in een klein huisje in de tuin en passen op het huis en zorgen voor de tuin) wordt gebruikt. We hebben dus stromens water, maar dat is uiteraard koud. We hebben een klein houtkacheltje buiten waarmee we wat warm water kunnen maken. Het is best veel werk om een warme douche te maken, dus dat doen we niet te vaak. Ongeveer één keer per week stoken we het vuur aan het begin van de middag zodat we, nadat we allebei snel gedoucht hebben met het resterende water kunnen wassen, schoonmaken, Klaas kunnen wassen of iets dergelijks. Maar we hebben ook onze “camp shower”: dit is een zwarte zak met douchekop waar 12,5 liter water in past, die je vervolgens in de zon legt, en binnen een paar uur heb je heet water. Het eerste wat we hebben gedaan is in de eerste ruimte bij de voordeur (de bijkeuken) waslijnen opgehangen. We kunnen nu de was binnen drogen, wat in het regenseizoen heel aangenaam is. De volgende ruimte is de keuken. Dit bestaat alleen uit 2 wasbakken, maar hier gaan we nog een keukenblad proberen voor te vinden, maar voorlopige koken we op de grond. Daarna kom je in de woonkamer. Aan 2 kanten is een lange stenen bank gebouwd en het enige aanwezige “meubelstuk” in het huis is een matras die op deze bank ligt. In het midden van de woonkamer zijn 2 open haarden met de ruggen tegen elkaar. Aan de voorkant in het midden zijn 2 openslaande deuren die naar de overkapte veranda leiden. In het midden aan de andere kant is een half ronde entree met de, naar wij aannemen, originele voordeur, maar daar hebben we geen sleutel van. We gebruiken deze ruimte nu als opslag voor brandhout, zodat het daar kan drogen en het maken van vuur wat makkelijker is. De vierde doorgang in de woonkamer is recht tegenover de doorgang naar de keuken en komt uit in een hal. Van hieruit kun je naar links naar de badkamer of rechtdoor naar de slaapkamer. De badkamer heeft een douche, wc en wasbak. In de slaapkamer hebben we onze tent opgezet. Dit om meerdere redenen, namelijk omdat het makkelijker is dan een klamboe (die vallen altijd tegen je aan en dan kunnen de muggen je nog steken) en omdat ik er dan vrij zeker van ben dat er geen spinnen en slangen in bed zitten (zolang we de tent continu gesloten houden overdag). We hebben 2 matrassen gekocht voor in de tent en dan is er nog zo’n 50 cm over waar we al onze kleren bewaren, zodat de ratten en muizen deze niet kapot kunnen knagen. Ja, we hebben waarschijnlijk ratten op de zolder en we weten dat we muizen met schattige fluffie staarten en muizen met gewone staarten hebben, maar de zolder wordt met name bewoond door vleermuizen. Zodra de schemering valt vliegen ze uit en ‘s ochtends zijn ze allemaal weer terug. Overdag hoor je ze regelmatig piepen, maar verder hebben we er geen last van. Waar we wel last van hebben zijn mieren. Niet één, niet twee, nee minstens driehonderd per dag. Ze lopen af en aan. Het zijn van die hele kleine miertjes die je alleen van heel dichtbij ziet, dus dat maakt het niet handiger. En ze zijn blij met alles, dus zelfs als we alles meteen opruimen, afwassen, kruimels vegen en de mieren simpelweg naar buiten vegen, zijn ze nog steeds overal. Een beetje irritant, maar het went vast wel (hoop ik). En ze bijten ons gelukkig niet!
‘s Avonds kookt Ro een heerlijke maaltijd, genieten we van de ondergaande zon op de veranda en zitten we gezellig bij kaarslicht in ons nieuwe huis.
Hieronder foto’s van ons huisje, zodat iedereen zich er een goed beeld bij kan vormen.
Een virtueel rondje om het huis:
Linkerfoto: deze foto is genomen in “onze” tuin. Links zie je de toegangspoort naar onze tuin. Rechts het huis van Joshua en zijn gezin.
Rechterfoto: als je je omdraait op hetzelfde punt als waarop de linkerfoto is gemaakt zie je in de verte ons huis.
Linkerfoto: als je aan komt lopen zie je de zijkant van het huis. De linkerkant is de officiele voorkant, aan de rechterkant is de veranda.
Rechterfoto: de officiele voorkant van het huis, maar van de voordeur in de half ronde uitbouw hebben we geen sleutel.
Linkerfoto: de andere zijkant van het huis met de deur die wij als voordeur gebruiken met aan de rechterkant van de deur de houtkachel waarmee we warm water maken.
Rechterfoto: de achterkant met de veranda. Deze foto is genomen toen ik ongeveer een kwart van de tuin was ingelopen. De tuin is nog zeker 3x zo ver de andere kant op.
Linkerfoto: de veranda
Rechterfoto: de veranda
Een virtuele tour door ons huis:
Linkerfoto: zodra je door de voordeur (naast de houtkachel) binnen komt, kom je in onze bijkeuken waar we ook de was laten drogen. De foto is genomen vanaf de voordeur, de deur vooruit gaat naar de keuken en je kijkt door naar de woonkamer.
Rechterfoto: als je de keuken binnenloopt is de wasbak en de door ons zelf gemaakte tafel aan de linkerkant.
Linker foto: de keuken gezien vanuit de deuropening naar de woonkamer. De deuropening nog net links op de foto gaat terug naar de bijkeuken.
Rechter foto: de woonkamer met open haard in het midden. De open haard kan aan 2 kanten worden gebruikt. De deur links op de foto gaat naar de keuken. Het fel verlichte glas aan de rechterkant zijn de openslaande tuindeuren naar de veranda.
Linker fotö: de open haard vanaf de andere kant gezien. De deur links achter de haard gaat naar de half ronde officiele voordeur (waar we geen sleutel van hebben) en in die ruimte bewaren we dus maar ons hout, zodat het lekker droog ligt.
Rechter foto: één van de 2 identieke gemetselde banken die aan beide zijde van de tuindeuren aanwezig zijn. Rechts van de bank en links van de haard zie je de deur naar de gang / badkamer / slaapkamer.
Linkerfoto: vanuit de woonkamer is er een kleine gang. De deur naar links gaat naar de badkamer, de deur recht vooruit naar de slaapkamer.
Middelste foto: als je de badkamer inloopt heb je recht voor je de wc. Rechts daarvan zijn de wasbak en de douche.
Rechter foto: de wastafel. Rechts hiervan vind je de douche.
Linker foto: de douche en de wastafel
Rechter foto: de douche met aan de andere kant van het muurtje de deur naar de gang.
Linker foto: de slaapkamer aan het eind van het gangetje, met onze tent waar we in slapen (makkelijker en fijner dan een klamboe, omdat het ook slangen en spinnen uit bed houdt!
Rechterfoto: vanuit het achterste puntje van de kamer zie je de deur naar het gangetje.
Vrijdag 12 t/m donderdag 18 november:
Zolang we in ons huis in Arusha wonen zal ik geen dagelijks verslag bijhouden, want de dagen zijn een stukje saaier dan tijdens de rondreis. Van 9 t/m 24 december zijn we aan het reizen in Kenia, dus dan zal het wel weer wat interessanter worden. Tot die tijd houd ik het even bij een wekelijks verslag. We vullen deze eerste week met heel veel slapen. We hadden ons nooit gerealiseerd hoe moe we waren en we vallen uiterlijk om 20:00 uur in slaap en staan soms pas rond 8:00 uur op. En dan nog zijn we uitgeput. Pas na een dag of vijf beginnen we ons wat uitgeruster te voelen, maar we doen de hele week rustig aan. Ro legt een moestuin aan, probeert de keuken in te richten en gaat op zoek naar een werkblad, hakt hout, leest, en helpt mij met de immens grote berg was. Ik was kleren, beddengoed, gordijntjes, tassen en alles wat ik maar kan bedenken. En ik beschilder passe-partouts om foto’s in te doen, maak het digitale fotoalbum van Zambia t/m Oeganda af en lees een paar boeken. We gaan 2x naar Usa River, dat is het dorp aan de hoofdweg, 8km hiervandaan, waar we snel internet hebben. En we gaan een keer naar Arusha voor meer inkopen.
De zoon van Joshua en Naomi gaat volgens mij niet naar school en is bijna de hele dag op de geiten en koeien aan het passen. En aangezien die de hele dag rond ons huis hangen, hangt hij gezellig bij ons op de veranda rond. Hij zegt niet veel en kan geen Engels. Op een van deze dagen brengt hij een baby vogeltje. Ik weet niet of hij hem gevonden heeft of uit het nest heeft gehaald, maar hoe dan ook, het beestje kan nog niet vliegen en kan niet alleen overleven. We nemen hem mee naar binnen en voeren hem wurmen (lust ie niet), melk, brood en papaja. We spuiten het in zijn keeltje en hier ben ik een dag zoet mee. Aan het eind van de dag probeert hij te vliegen, maar dat lukt niet zo goed. Zolang hij niet spastisch tegen de ramen gaat/kan vliegen mag hij los en hij zit voor het raam naar buiten te staren. ‘s Avonds zetten we een stokje voor het slaapkamerraam en hij valt in slaap. ‘s Ochtends maakt hij me met zijn gepiep wakker en ik geef hem nog wat te eten. Dan oefenen we met vliegen door hem van het raam weg te tillen en hem dan terug te laten vliegen. Het lukte een beetje beter, maar dan vliegt hij precies naar dat ene ruitje dat ontbreekt en is hij buiten. Hij vliegt naar een boom en daar blijft hij een groot deel van de dag zitten. En dan is hij verdwenen. We hopen maar dat hij het gered heeft. De volgende dag vloog er een ander vogeltje tegen de ruit en die kon ruim een uur niet meer staan zonder om te vallen. We dachten echt dat hij dood zou gaan, maar probeerden hem toch water en brood en wurmen te geven. Hij liet zich zonder angst oppakken en meenemen, wat geen goed teken is. Maar na anderhalf uur begon hij zich opeens heftig te verzetten als we hem aanraakten en een paar minuten later vloog hij weg. Een beetje wankel, maar we denken dat hij het wel gaat redden.
Vrijdag 19 t/m donderdag 25 november:
We zijn nu een week in ons huis en het bevalt prima. We beginnen te wennen aan de geluiden in en om het huis. Het regent ongeveer om de nacht heel hevig en om de dag regent het hevig aan het eind van de middag. Meestal maar een uurtje en daarna is het weer stralend weer. Wel heel fijn dat we nu in een huis kunnen zitten en niet kamperen. De hondjes van Naomi & Joshua mogen van Ro niet in ons huis, wat ik wel begrijp omdat ze dan wel vlooiendruppels van ons hebben gehad, maar vast nog wel een hoop parasieten hebben. Maar als het zo hard regent dat het letterlijk in bakken uit de hemel valt en het hondje zich helemaal opkrult in een hoekje van de veranda en zelfs daar nog zeiknat wordt, dan mag hij toch binnen liggen: net voor de deuren in de woonkamer waar hij zich opkrult en gaat slapen, terwijl de geur van natte hond door het huis trekt. En hij begint te begrijpen dat hij alleen binnen mag komen als het regent en als hij wordt uitgenodigd, de rest van de tijd blijft hij voor de deur naar binnen staren. Het kleine vrouwtje gaat er altijd vandoor als het begint te regenen en we weten niet waar zij zich dan schuilhoudt, maar heel droog kan het daar niet zijn want ze komt als een verzopen katje terug als de regen is opgehouden.
Deze tweede week zijn we wat actiever geworden en hebben we de auto uitgeruimd, schoongemaakt van binnen en gewassen van buiten. Ook zijn we de spullen die we al een jaar meesleuren grondig aan het schoonmaken en uitzoeken of we ze nog een jaar gaan meezeulen of weggeven/weggooien.
Op zondag hebben we Naomi gevraagd of ze bij ons wil schoonmaken. Ze had dat al aan de eigenaar aangegeven en we hebben echt geen schoonmaakster nodig (wat moeten we anders de hele dag doen?) maar ze wil heel graag en het is nou ook weer geen rib uit ons lijf. De schoonmaakster van de eigenaar woont bij hun in en doet alles: wassen, afwassen, schoonmaken, koken enzovoorts voor een heel groot gezin en krijgt 50.000 Shilling (€ 25) per maand, waarvoor ze 30/31 dagen per maand van ‘s ochtends tot ‘s avonds werkt. Een paar uurtjes schoonmaken kost dus theoretisch (veel) minder dan een euro. Maar dat krijgen wij niet over ons hart, maar we weten dat we ook niet te veel kunnen geven omdat ze dan denken dat we heel rijk zijn en dat we dus alles kunnen betalen. Maar 5000 Shilling (€ 2,50) voor 3 uurtjes schoonmaken door 2 personen (Naomi en dochter Naomi van 14 jaar) lijkt ons wel een goed bedrag.
We hebben ook deze week weer allerlei dieren op bezoek gehad: op zondagochtend schrok ik me helemaal wild toen er opeens een eekhoorn bijna op me sprong toen ik de keuken in kwam. Hij verstopte zich in de bijkeuken en we hebben hem wat brood gegeven op de route naar buiten, maar waarschijnlijk heeft Klaas dat allemaal opgegeten. En op een middag zat Ro op de veranda en ik zat binnen toen ik gezoem hoorde. Ik riep Ro meteen en rende naar buiten, maar Ro had het al gehoord en kwam snel naar binnen. Een enorme zwerm bijen kwam recht op ons af. We riepen Klaas, sloten de deuren, renden door het huis om de ramen te sluiten en probeerden de 2 hondjes van Naomi binnen te krijgen, maar dat durfden ze niet. Het gezoem was intens en we keken van achter de ramen naar de bijen die zich bij de boom voor ons huis verzamelden. Binnen een paar minuten hing er een gigantische bal van duizenden en duizenden bijen aan een tak. We bleven die middag gezellig binnen zitten, want een herhaling van Ro’s opgezwollen gezicht leek ons geen goed idee. Maar de bijen waren ongevaarlijk en de volgende ochtend durfde ik vrij dicht bij komen om nog wat foto’s te maken (niet zo dichtbij als ik zou willen voor geweldige foto’s, maar toch aardige foto’s). En ongeveer 24 uur nadat ze gekomen waren vlogen ze ineens allemaal weg. Dat was een zeer bijzondere ervaring.
We zijn op zaterdag en dinsdag naar Arusha centrum geweest. We zijn ook nog even bij de eigenaar van ons huis langsgeweest en hebben gezellig bij dit streng islamitische gezin geluncht. Wel heel leuk om te zien hoe zij hier wonen en welke gebruiken ze hebben. Op donderdagavond zag Ro een silhouet van een bushbaby door de boom in onze tuin lopen, vlak voordat het te donker was om nog iets te kunnen zien.
Vrijdag 26 november t/m donderdag 2 december
Nu we weten dat er bushbabies in de tuin zitten, willen we ze natuurlijk elke avond zien. Vanaf onze veranda tot aan waar de bomen en het moeras in onze tuin beginnen, is ongeveer 40 meter. In de eerste grote boom voor ons terras heb ik een bakje opgehangen, waar ik elke avond een banaan in stukjes in doe. Dit hadden ze binnen een minuut gevonden en de rest van de tijd kwamen ze meteen bij zonsondergang, meteen nadat ze wakker waren dus, kijken wat er in het bakje zat. We zagen vanaf onze veranda, gewapend met een goede zaklamp, altijd 2 bushbabies. De 3e avond hing ik ook een bakje met wat bananenstukjes in een boompje iets dichter bij de veranda, op ongeveer 30 meter van ons af. En daar probeerden ze gelijk heen te gaan, maar de 2 honden, die we Jip en Janneke hebben gedoopt, joegen ze wild blaffend weg. Niet zo handig dus. De volgende ochtend was het bakje wel leeg. De 5e avond hebben we de restanten van een ananas over de eerder genoemde 2 bomen en een boom nog dichterbij ons verdeeld, maar dat was er de volgende ochtend nog. Op de 6e avond moest ik de honden onder onze voederboom vandaan halen en bleek dat de bushbabies helemaal niet zo bang voor me waren als ik had verwacht. Ze keken me, vanuit een veilige hoogte uit de boom, nieuwsgierig aan. De 7e avond besloot ik mezelf in een stoel, gewapend met een zaklamp en camera, direct naast de boom neer te planten rond 18:15 uur. Ze komen meestal rond 18:45, dus dan was ik ruim op tijd en misschien kon ik ontdekken waar hun nest is. Geduldig heb ik een half uur op ongeveer 3 meter van het bakje afgezeten. En toen begonnen de takken te wiebelen en het eerste aapje kwam vanuit het midden van onze tuin mijn kant op. Hij had mij natuurlijk allang gezien en was druk allerlei boze geluidjes aan het produceren. Ik bleef rustig zitten en hij kwam, vol overtuigend geschreeuw, steeds dichter bij. Maar je kan niet echt bang worden van een diertje dat er zo schattig uit ziet, dus erg onder de indruk was ik niet. Hij liep voorzichtig naar het bakje, pakte een stukje komkommer en rende weg. Dat deed ie nog een keer en begon toen zijn vriendjes te roepen. Bush babies heten zo, omdat ze het geluid maken van huilende (krijsende) babies in de bush in de nacht. En geloof me, uit die kleine apies komt een geluid! Even later kwam de versterking, maar ondanks dat de versterking dan wel groter dan de eerste, bromde hij alleen wat en ging er daarna vandoor. En toen bleek er nog een nummer 3 te zien, maar ook die durfde niet te komen. Helaas was toen het eten klaar en moest mijn onderzoek verschoven worden tot de volgende dag. Ik heb wel één redelijke foto kunnen maken, maar zowel de zaklamp als de camera bedienen gaat niet zo makkelijk. Voor de volgende dag roep ik dus ook versterking in, in de vorm van een Ro.
Op vrijdag beginnen we ook met het maken van een tafel/keukenblad voor in de keuken. We hebben een houten deur gekocht die als tafelblad kan dienen en Ro heeft 4 palen gekocht die, nadat hij ze op maat heeft gezaagd, de poten zullen vormen. Als we alles in elkaar proberen te zetten, valt één van de poten om en dit massief houten gevaarte beland boven op Ro’s voet. Zijn voet wordt dik en blauw en we zijn bang dat zijn voet WEER gebroken is. Dezelfde voet heeft hij tijdens onze reis door Afrika in 2004 gebroken, waardoor hij 3 weken in Afrika in het gips heeft gezeten, totdat hij dit onhandige aanhangsel met een zakmes in Malawi eraf had gesneden. Afgelopen kerstavond in Burkina Faso verstapte hij zich, waardoor hij waarschijnlijk een teen gebroken heeft, en waar hij nog steeds regelmatig last van heeft. En nu dus de bovenkant van dezelfde voet. Ik heb aangeboden een rubberen omhulsel op maat te laten maken, zodat hij die voortaan om zijn voet kan houden 😉 De dagen daarna blijven we ons afvragen of het gebroken is, maar Ro wil niet naar de dokter. Na een paar dagen rondgehuppeld te hebben met een rekverband eromheen, begint de zwelling en de blauwe/zwarte plekken af te nemen. Waarschijnlijk deze keer dus niet gebroken!
Wat we deze week ook hebben gedaan is de digitale fotoalbums die ik van Zuid Afrika, Botswana, Namibie en Botswana heb gemaakt en het fotoalbum van Zambia, Malawi, Tanzania, Kenia en Oeganda geupload, zodat ze geprint en naar mijn vader gestuurd konden worden. Dit klinkt simpel, de werkelijkheid waren 2 vreselijke dagen, maar het moest in deze 2 dagen omdat we dan 25% korting kregen, wat veel is bij 2 albums van over de € 100 per stuk. We hebben 4 verschillende internetcafés bezocht tussen de 20 en 60 minuten rijden van ons huis, in verband met stroomstoringen, geen internetverbinding en gesloten tijdens werktijd, in 2 dagen tijd. Eén café hebben we zelfs 3x bezocht. Twee keer viel de verbinding na een uur weg, waardoor we overnieuw moesten beginnen. Het uploaden zelf duurde ruim 3 uur per boek. Het eerste boek hebben we in een Ethiopische restaurant geupload, tijdens een lekkere, maar hele lange lunch. Het tweede boek hebben we nog net voor sluitingstijd op zondag kunnen afronden (anders hadden we na 3,5 uur daar zitten de volgende dag opnieuw moeten beginnen). Op dinsdag viel het eerste album bij mijn vader al in de bus en de volgende dag het tweede. En weer kan ik, helaas, het resultaat niet zelf bewonderen, maar dat houden we tegoed. Om het resultaat digitaal te bekijken, klik hier voor Zuid Afrika t/m Botswana (code: Y2PX47) en klik hier voor Zambia t/m Oeganda (code: 799SYC)
De rest van de week hebben we veel gelezen, Ro heeft wat aan de auto gesleuteld, ik heb geschilderd en we hebben genoten van de zon, want het begint steeds warmer te worden. Van 7:00 – 9:00 uur is het lekker om buiten te zitten, maar daarna wordt het echt te warm. Klaas vermaakt zich ook prima, ze graaft allerlei mooie gaten (waar we vervolgens, tegen haar zin, boompjes in zetten), ze gaat steeds verder op verkenning in de tuin en ze vindt de honden Jip en Janneke steeds leuker om mee te spelen. En de 3 jongste kinderen vam Joshua en Naomi komen steeds vaker even langs.
Vrijdag 3 t/m donderdag 9 december
We beginnen ons een beetje te vervelen. Niks doen is niet zo leuk als het lijkt. Het hoogtepunt van de dag is het voeren en bekijken van de bushbabies. We kunnen nu letterlijk schuin onder de tak gaan zitten en dan komen ze hun banaantjes opeisen. Het nemen van foto’s blijft lastig, aangezien we nog geen maan hebben en het dus erg donker is.
Zaterdag rijden we nog even naar de stad voor wat inkopen en gaan nog even bij onze huiseigenaar langs.
Op zondag beginnen we langzaamaan met het klaarmaken / inruimen van de auto voor het bezoek van papa en Angelique. We laten zoveel mogelijk spullen in het huis achter, zodat we lekker veel ruimte in de auto hebben. We laten de rijplaten achter, dus we hopen dat we nergens vast komen te zitten, maar daardoor krijgen we er een groot raam bij. Ook heeft Ro een constructie gemaakt zodat de keukenplank op het dak kan, i.p.v. binnen op de koelkast, zodat het andere raam ook vrij is. En we laten de kist achter die in één van de achterstoelen hoort en tijdens de reis met Alex en Marlene al die tijd voor het derde raam stond. Nu is er dus slechts door één van de 6 zijramen niet te kijken. Bovendien nemen we zo weinig mee, dat we de 2 kisten achterin leeg kunnen laten, zodat papa en Angelique ieder een eigen opbergruimte krijgen.
Als we voor de laatste keer een vuurtje in de oven hebben gemaakt voor een warme douche en het water na een uur eindelijk goed warm is en ik net mijn haar in de shampoo heb gezet, hoor ik één bij om me heen zoemen. Binnen 30 seconden zoemen er tientallen bijen om me heen en ik ren de badkamer uit en sluit alle deuren. Gewapend met een spuitbus insectenverdelger loop ik terug de gang op en spuit het gif tussen de balken en het plafond. Veilig vanuit de woonkamer ziet Ro een sliert bijen het raam weer uitvliegen en hoestend en proestend door alle heerlijke dampen douche ik vrolijk verder.
De volgende dag vind Ro een dode slang onder de auto: vermoord door één van de honden en netjes afgeleverd bij onze auto. We denken dat het een onschadelijke slang was, maar gelukkig hebben we zulke goede waakhonden (niet Klaas, haha), want we hebben waarschijnlijk ook Mamba’s en Cobra’s in de tuin.
Op donderdag vertrekken we naar Nairobi, na precies 4 weken in het huis gewoond te hebben. Op 23 december zullen we hier weer terugkomen. We hebben nu betaald tot 11 januari en we weten nog niet zeker of we dit gaan verlengen, of dat we dan verder gaan reizen.
De weg van Arusha naar Nairobi hadden we op 10 oktober en 10 november al gereden en nu dus weer op 9 december. De vorige twee keer was het landschap dor en bruin. Nu lag er een groene waas van kleine grassprietjes over het gehele landschap en leek het wel een fluwelen tapijt. Erg mooi. Als we niet beter wisten zouden we denken dat we hier nog nooit eerder waren geweest. We zijn benieuwd hoe het er over 2 weken uitziet, als we samen met papa terug naar Tanzania rijden.
De rit naar de grens duurde ruim 2,5 uur. De grensovergang ging heel soepel en binnen een half uur reden we Kenia in. Vanaf hier was het nog ruim 3 uur rijden naar Nairobi, dus in totaal waren we in iets meer dan 6 uur van ons huis in Arusha naar Jungle Junction in Nairobi gereden.
Deze keer hebben we niet zoveel gezien van Tanzania, behalve Arusha en de omgeving rondom ons huis. We zijn weer heerlijk uitgerust, maar allebei ook blij dat we nu weer “onderweg” zijn.
Op onderstaande kaart hebben we deze keer de paarse route gereden: eerst van Nairobi naar Arusha en later weer teurg naar Nairobi. De 2 groene puntjes zijn de plekken waar we deze keer geslapen hebben.
Op de volgende kaart zie je onze gehele reis tot nu toe: