Impi’s Adventures

Reisverhalen

Ghana

De binnenkomst in Ghana ging op zich wel soepel, maar helaas had de douanier het verkeerde formulier ingevuld. Het invullen duurde lang, daarna moesten we naar zijn leidinggevende die 2 formulieren ging invullen om onze auto’s in te voeren.  Daarna zei hij dat we 17 euro 50 moesten betalen voor de auto. Henk Jan vroeg meteen waarom, omdat we ten slotte een carnet de passage hebben. Hij wist dat niet omdat het verkeerde formulier bij hem was gekomen, dus moesten we weer terug naar de eerste persoon die weer opnieuw moest beginnen. Rond 18:15 waren we eindelijk klaar om te gaan. We reden weg, maar werden teruggeroepen, omdat het formulier weer door zijn leidinggevende getekend moest worden. Dus weer terug naar binnen en weer wachten. Rond half 7 waren we eindelijk klaar, maar helaas begon het al aardig donker te worden. We zijn het dorp uitgereden en zijn snel  ergens  de bosjes ingereden om daar te bushcampen. Het was al erg donker, dus we konden niet goed zien waar we waren. We bleken heel dicht bij een dorp te staan en het hele dorp liep uit om ons te bekijken. Er stonden op een gegeven moment wel ruim 30 mensen naar ons te kijken terwijl wij aan het koken waren. We hoopte dat ze niet wilden  blijven eten, want daar hadden we uiteraard niet genoeg voor. Maar het merendeel vertrok toen ze zagen dat we gingen eten. De rest verdween snel daarna. In Ghana spreken ze Engels, dus eindelijk konden we weer echt met mensen praten. Een jongen vroeg mij of we het niet eng vonden om daar te slapen? Ik vroeg hem of ik daar een reden voor zou moeten hebben en hij zei van niet. Ik zei dat ik dan niet bang was. Hij vond het een beetje raar en die nacht vond ik het ineens wel een beetje eng. Toen ik opeens allerlei  geluiden hoorde midden in de nacht scheen ik met de zaklamp naar buiten en bleken het een paar biggetjes te zijn. Haha, je kan jezelf ook gewoon bang maken. Uiteraard gebeurde er niks, behalve nog een nachtelijk bezoek van 2 ezeltjes. De volgende morgen kwamen de mensen weer terug. Een meisje vroeg of we niet langer konden blijven, omdat ze heel graag vriendinnen wilde worden. Helaas moesten we weer verder.

       

We wilden de eerste volle dag in Ghana naar het Hippo sanctuary rijden. Dit was niet heel ver, maar de weg was slecht en we konden niet hard. In de stad Wa hebben we geld gepind en daarna spraken Ro en Henk Jan bij een tankstation af, omdat de truck van de politie weg moest. Dus toen ze gedraaid waren gebaarde ik dat wij er ook aan kwamen. 50 meter later kregen we onze eerste lekke band. Het wisselen van de band ging ondanks de warmte  best vlot, maar duurde toch gauw een half uur. We reden naar het tankstation, maar geen rode Daf. De man van het tankstation zei dat ze een kwartiertje geleden vertrokken waren. We besloten naar het sanctuary te rijden en zagen in de zandweg al gauw hun bandenspoor. We snapten niet zo goed waarom ze nou door waren gereden. Onderweg vroegen we steeds of ze langs waren gekomen en dat was steeds zo. Bij de ingang van het sanctuary stonden ze. Bleek dat Maureen dacht dat Ro niet had begrepen dat ze naar het tankstation zouden gaan en omdat ik gebaarde dat we eraan kwamen, dat ze dachten dat wij al onderweg waren. Zij hadden ook bandensporen gevolgd, waarvan ze dachten dat die van ons waren. En in de dorpen gevraagd en mensen hadden gezegd dat ze een witte landrover met blanken hadden gezien. Maar gelukkig hadden we ze gevonden. Na een korte briefing in de receptie zijn we de laatste 18km naar de camping gereden waar we vlak na zonsondergang aan kwamen.

De volgende morgen zijn we vroeg vertrokken voor een kanotocht naar de nijlpaarden. Ondanks mijn “angst”  voor deze dieren en mijn voornemen om nooit in een bootje het water op te gaan als er nijlpaarden zijn, ging ik uiteraard gewoon weer de kano in. Ook Klaasje was van de partij. Klaasje zat netjes stil in de kano bij Ro, terwijl ik de foto’s maakte. Boris was niet meegegaan, omdat we dan waarschijnlijk wel echt een nijlpaardhapje zouden worden. Hij kan niet zo goed stil zitten waarschijnlijk. Klaas vond het wel een beetje leuk, maar zag de nijlpaarden volgens mij niet. Of vond ze gewoon oninteressant.

We zijn van ongeveer half 8 tot 9 uur op het water geweest en zijn daarna weer teruggewandeld. De ochtend en middag hebben we besteed aan huishoudelijke klusjes zoals wassen en de auto stofvrij maken. Dat laatste is totaal zinloos, maar ach, voor een uurtje is het leuk.

Om 16:00 uur stapten we met z’n 6e in onze landrover en zijn we naar de hippo hide out gegaan. Dit was een soort platform in een boom aan het water. De nijlpaarden zwemmen daar weleens en komen daar wel eens aan land. We hebben de nacht op het platform met een muskietennet onder de sterren doorgebracht. Helaas geen nijlpaarden gezien of gehoord, maar ondanks de kou was het toch wel erg leuk.

  

De volgende morgen, oudjaarsdag, terug naar de camping en daarna het park uitgereden. We wilden naar Mole National Park rijden, wat qua afstand niet zo ver was, slechts 150 km, maar door de slechte staat van de weg duurde dit vrij lang. De eerste 100km was asfalt met potholes, de laatste 50km was een harde zandweg met gaten. Een groot gat zag Ro volledig over het hoofd, waardoor we er met een vaart in reden. Dit was een behoorlijke klap, maar de auto heeft er (nog) niks aan over gehouden. Uiteraard mochten we het park met de honden niet in en zijn we naar de Savanna Lodge gereden, 2km buiten het park. De zon was ondertussen al bijna onder. Na het eten moesten we ons nog een paar uur wakker zien te houden, omdat het oud en nieuw was. De nodige telefoontjes werden alvast gepleegd en daarna hebben we de animatiefilm “Coraline” gekeken. Om 12 uur is de champagne open gegaan en hebben we nog even bij de andere gasten bij het kampvuur gezeten. Daarna zijn we naar bed gegaan. Vuurwerk hebben ze hier gelukkig niet, dus Klaasje vond het voor het eerst ook een leuke oudjaarsavond.

Ondanks dat we veel te laat wakker waren om nog voor een vroege gamewalk of gamedrive naar het park te gaan, wilde ik er toch graag nog even heen. De toegangsprijs per person was 5 euro en voor de auto 20 euro. We konden ook fietsen huren voor 2 euro per persoon of met de scooter gebracht worden voor 2 euro 50 per persoon. Wij besloten met de scooter te gaan. Hij had maar 1 scooter, dus eerst werd Ro gebracht en moest ik wachten. Het was 3km enkele reis, dus dat zou niet zo lang duren. Helaas had de chauffeur op de terugweg een lekke band en duurde het anderhalf uur. Maar de laatste km door het park zagen we een groep bavianen, velvet monkeys en wrattenzwijnen. Bij het motel kwam ik Ro tegen bij de uitkijkplaats waar op dat moment een olifant en allerlei antilopen te zien waren.

Ondanks dat hij er al anderhalf uur langer was, had ik al meer gezien dan hij. Dus had ik niet zo veel gemist. Het was ondertussen al 11 uur geweest, dus veel dieren verwachten we niet meer te zien. Maar dat viel wel mee. We hebben veel wrattenzwijnen en allerlei soorten antilopen gezien. En krokodillen in het water. En ook veel bavianen. We zwommen in het zwembad, wandelde rond en aten in het restaurant met uitzicht op een olifant. Op een gegeven moment werden we geroepen omdat er een olifant door het kamp liep. We zijn erheen gelopen en daar liep het oudste mannetje van het park op zijn gemak langs ons. Je kon heel dicht bij komen en hij leek de mensen massa niet erg te vinden. Hij negeerde ons volkomen, zelfs de jongen die vlak achter hem ging staan. Een aantal Ghanese bezoekers vroegen of ze mijn verrekijker mochten lenen en allemaal keken ze erdoor. Geen van allen had ooit door een verrekijker gekeken en sommige schokken toen ze de olifant opeens zo dichtbij zagen staan. Dat was wel heel erg grappig. Tegen half 5 werd Ro terug gebracht en een tijdje later kwam hij terug voor mij. Ro heeft nog op de camping gegeten, maar ik had geen honger en ben met een boek naar bed gegaan.

2 januari gingen Maureen en Henk Jan naar Mole NP en bleven wij op de camping. We hebben rustig aan gedaan en ik heb het verslag van Burkina Faso en Ghana (tot nu toe) getypt. Het is lastig dat ik geen laptop heb, want daardoor kan ik het niet bijhouden. Het is best lastig om me nu te herinneren wat we 2 weken geleden hebben gedaan. Wanneer ik weer in de gelegenheid ben om een verslag te typen weet ik niet, maar we gaan kijken of we een nieuwe laptop in Accra kunnen krijgen.

Einde verslag Ghana deel 1

Verslag Ghana, deel 2

Van de Savanna Lodge, naast Mole NP, zijn we naar het Boabang Monkey Sanctuary gereden. Deze rit hebben we opgesplitst in 2 dagen. Na afscheid te hebben genomen van iedereen van de Savanna Lodge, zijn we rustig aan gaan rijden. Tegen het eind van de middag hebben we een plekje opgezocht langs de kant van de weg. We hadden geluk, want we hadden een plekje zonder toeschouwers. Meestal is het leuk om mensen te ontmoeten, maar als je aan het eind van de dag aankomt en gelijk een groot publiek hebt die staan te kijken hoe wij koken en als je pech hebt, hoe wij eten, dan voelt dat heel ongemakkelijk. Maar hier kwamen slechts een paar passanten langs die ook meteen doorliepen. De volgende morgen vond ik Ro op de motorkap van de auto terwijl hij zijn boek aan het lezen was.

Ro heeft in de 8,5 jaar dat we samen zijn volgens mij nog nooit een boek voor zijn lol gelezen. In de afgelopen maand heeft hij al 6 boeken gelezen. Een maand geleden klaagde hij nog dat hij alleen onderweg was, omdat ik steeds met mijn neus in de boeken zit en dat voor hem zooooo saai is. Nu krijg ik hem bijna niet van zijn boeken losgerukt. Dus dat is goed nieuws voor mij! Kan hij nooit meer over mijn boekenverslaving zeuren.

Deze dag hoefden we alleen nog de laatste 40 km naar de aapjes rijden. Ongeveer na 5km zijn we gestopt bij een dorpje om wat inkopen te doen. Henk Jan wordt verzocht om zijn truck niet in het dorp te parkeren en zij rijden een stukje door. Terwijl ze buiten het dorp op ons staan te wachten, blijkt dat ze hun truck precies voor de missionaris post hebben geparkeerd waar 2 mensen werken die wij met oud en nieuw hebben ontmoet. We worden direct uitgenodigd voor koffie of thee wat we uiteraard graag aannemen. Gelijk wordt er een heel ontbijt voor ons neergezet, waar we dankbaar gebruik van maken. De Poolse missionaris komt er ook bij zitten en we blijven gezellig een tijdje hangen.

Tegen de middag besluiten we de laatste 35 km maar te gaan rijden. Meteen na de missionarispost moeten we van het asfalt af en mogen we weer lekker door het zand scheuren. Helaas brengt dit ook de nodige potholes met zich mee, maar het uitzicht is het waard.

De laatste 2 dagen reden we al door wat ooit een tropisch regenwoud was geweest, maar voor een groot deel al gekapt was. Dit was nog steeds heel erg mooi, maar zodra we het asfalt hadden verlaten leek het steeds meer op een tropisch regenwoud. We hebben genoten van deze 35km, waar we een uur over hebben gedaan, omdat we simpelweg niet sneller konden rijden.

In de middag kwamen we aan bij het Boabang Monkey Sanctuary. We kregen een warm welkom en mochten kamperen waar we wilde. Ro en ik besloten ook om hier ’s avonds te eten en bestelden meteen 2x pasta. Dit was een goede zet, want we kregen ’s avonds één van de beste spaghettisauzen die ik ooit op heb. Maar voordat we gingen eten kregen we een gids mee die ons het regenwoud liet zien. Vlakbij ons kamp stond een grote boom vol met black & white colobus monkeys.

Deze hadden we al vanaf het kamp gezien en ik was er al eerder naartoe gelopen. Klaasje kwam toen achter me aan gelopen en van een grote afstand stond ik naar de apen te kijken, terwijl Klaassie naast me ging liggen. Maar toen zagen de apen haar en ze begonnen te schreeuwen en kwamen naar beneden. Het geluid dat ze maakte was een beetje zoals dat van chimpansees en de mannetjes leken ook bijna zo groot als chimpansees. Aangezien ik niet dacht dat Klaassie een confrontatie zou overleven, gingen we langzaam achteruit terug. Het geluid werd niet minder, dus zette ik een sprintje in en stuurde Klaas voor me uit. Ze werden weer rustig. En nu we daar weer waren, maar dan zonder hond, waren het hele rustige leuke aapjes. Ze waren niet bang voor mensen, maar hielden wel een gezonde afstand. Maar een hond hadden ze waarschijnlijk nog nooit gezien. De gids liet ons allerlei mooie en zeer oude bomen zien. De oudste boom was ruim 300 jaar oud. Ook liepen we langs de begraafplaats van de reeds overleden aapjes. Het woud was erg indrukwekkend en het was een mooie wandeling. In dit beschermde gebied worden de woudreuzen niet gekapt, waardoor het nog in tact lijkt. In dit gebied bevinden zich 7 dorpjes. In het eerste dorpje kwamen we naast de Colobus Monkeys ook de Mona Monkeys tegen. Even verderop kwamen we voor de 4^e keer een troep apen tegen, waardoor we van beide soorten 2 groepen gezien hebben. Deze kleinere apensoort is niet bang voor mensen en zou, als je een banaan bij hebt, deze zo uit je hand pakken. Na een tijdje kwamen er andere mensen bij kijken, die bananen hadden, waardoor ook de apenmama’s met de pasgeboren apenbaby’s even kwamen kijken.

Daarna zijn we weer rustig aan terug naar het kamp gelopen. Na het eten zijn we niet te laat gaan slapen, want we wilden de volgende morgen om 6 uur een wandeling gaan maken.

Iets over zessen de volgende morgen liepen we samen met Henk Jan het regenwoud in. Een gids is niet meer nodig, want we weten nu de weg een beetje en er staan routes aangegeven. De groep Colobus monkeys die vlak bij het kamp verbleef was een paar bomen opgeschoven. Anderhalf uur hebben we bij ze gezeten, waarna Ro en ik teruggingen, omdat we om 8 uur ontbijt hadden besteld. Na het ontbijt zijn we gelijk weer het woud ingelopen, maar nu niet op zoek naar apen, maar naar vlinders en andere insecten. Na een wandeling van bijna 2 uur kwamen we weer terug bij de auto, met een camera vol foto‘s.

 

We wilden deze dag nog naar Kumasi, de op een na grootste stad van Ghana, rijden. Eenmaal in de stad aangekomen bleek het een hele hectische stad te zijn en de straatnamen kwamen niet overeen met de straatnamen in de Lonely Planet. Dat maakte de zoektocht naar het guesthouse midden in het centrum er niet makkelijker op. Bovendien begon het de laatste kilometers voor Komasi steeds vochtiger en benauwder te worden en in de stad was het geen pretje. Je zweet van helemaal niks doen. De luchtvochtigheid liep al over de 50% en zou de komende dagen over de 80% gaan. ‘s Avonds zijn we met z’n vieren uit eten gegaan, waarbij Maureen en ik zelfs een milkshake hebben genomen. Nou ben ik nooit zo bang om ijs of milkshakes te eten, want ziek word je toch wel eens, maar het is gewoon bijna nergens te krijgen. Dus dit was wel erg lekker (en we zijn er niet ziek van geworden).

De volgende morgen hebben Ro en ik een taxi genomen op zoek naar een nieuw achterdifferentieel. Dit differentieel is nog niet helemaal aan vervanging toe, maar Ro verwacht er Zuid Afrika niet meer mee te halen. Zekerheidshalve willen we hem nu vervangen, zodat we niet “in the middle of nowhere” straks stil komen te staan. Komasi heeft, net als Accra, een gigantische hoeveelheid gebruikte auto’s en auto-onderdelen. Het gebied beslaat meerdere vierkante kilometers. Onze taxichauffeur leek geen Engels te begrijpen en leek niet te snappen wat een landrover was. Hij zette ons ergens eruit en wij dachten een lange tijd kwijt te zijn met zoeken. Bleek de landroversloperij vlak achter het gebouw te zijn waar wij eruit waren gezet. Of de taxichauffeur begreep ons toch, of we hadden erg veel geluk gehad? Ze hadden daar wel een differentieel, maar we konden niet een prijs overeen komen. Voor Nederlandse begrippen wilden ze geen slechte prijs, maar we zijn in Afrika, dus wilden wij een betere prijs. En in Accra schijnt een nog grotere autoplek te zijn, dus op goed geluk gaan we het daar maar proberen. Na een wandeling door dit autofanatenparadijs, of voor normale mensen, door deze stinkende, overweldigende omgeving, hebben we een taxi genomen naar de supermarkt. Het bleek niet zo groot als we hadden gehoopt, maar de La Vache qui rit (of The Laughing Cow zoals ze het hier noemen), ketjap, sardientjes in blik en betaalbaar toiletpapier waren aanwezig. Daarna terug naar de kerk gelopen waar we overnachtten. Onderweg liepen we langs een grote computerwinkel en we hebben snel gekeken wat een nieuwe laptop zou kosten, omdat de onze al sinds Bamako stuk was. En of ze misschien een nieuwe harde schijf zouden hebben, omdat dat het probleem van de huidige laptop waarschijnlijk is. Bleken ze beide te hebben! De laptops begonnen bij 450 euro, de harde schijf was 67 euro. We wisten niet zeker of die zou passen, dus gingen we de laptop maar ophalen. Henk Jan wilde wel meelopen naar de winkel, want hij heeft veel meer verstand van computers dan wij. Dus gingen de heren samen op weg en kwamen terug met de nieuwe harde schijf. Erin gezet en een uur later hadden we weer een laptop! Eindelijk kan ik de foto’s van Mali, Burkina en Ghana op de computer bekijken en uitzoeken. Henk Jan was al die tijd zo lief geweest om onze foto’s steeds op onze externe harde schijf te zetten en hij heeft ze zelfs een keer zekerheidshalve op DVD’s voor ons gebrand, dus dat was al heel erg fijn. Maar nu kon ik ze ook rustig bekijken en uitzoeken. Alleen kunnen we nog geen snel genoeg internet vinden om alle mails binnen te halen en om een antivirus programma te downloaden. We proberen het nu al ruim een week, maar de verbindingen zijn hier gewoonweg te traag. Er wordt met max 11kB/sec gedownload en dan zit je vrij lang (lees: 10 uur ofzo) in het internetcafé. Dus we moeten eerst nog snel internet vinden, hopelijk in Accra. En tot die tijd kan ik helaas onze foto’s niet op internet zetten.

De volgende morgen hebben we een rondje door de stad gemaakt. In standjes langs de kant van de weg verkochten ze DVD’s. Dit bleken Blu-Ray DVD’s te zijn met complete seizoenen tv-series op 1 DVD of ongeveer 10 films per DVD. Ze kwamen uit China, maar zijn Engels gesproken en hebben ook Engelse ondertiteling. Wij hadden geen idee of onze laptop Blu-Ray af kan spelen, dus namen we er één als proef mee: seizoen 5 van de tv serie “two and a half man”. Die werkte, dus even later hebben we nog 5 DVD’s gekocht met ieder 10 nieuwe films dan wel klassiekers, voor € 1 per stuk. Bij elk “winkeltje” waar ik een DVD met bv Julia Roberts fillms in mijn hand heb, vragen ze mij of ik van romantische films houdt. Ik zeg dat ik dat soms wel leuk vindt en keer op keer komen ze dan met een stapel pornofilms aan. Blijkbaar is romantiek hier hetzelfde als porno!? Haha, ik zeg elke keer dat dat iets te veel romantiek voor mijn smaak is, en dan moeten ze lachen.

Bij terugkomst op de campsite van de kerk nemen we afscheid van Henk Jan, Maureen en Boris. Terwijl wij naar Lake Bosumtwi zijn gereden, zijn zij rechtstreeks naar de Green Turtle Lodge aan de oceaan gegaan. Wij zouden ze daar later zeker weer treffen. De weg naar het meer was erg mooi. We hadden een flyer van een mooie, maar vast dure lodge, maar daar aangekomen bleek kamperen geen probleem te zijn. We mochten voor 6 euro per nacht blijven. Het meer was heerlijk verkoelend, omdat het steeds benauwder aan het worden was.

   

Als je uit het water kwam en vervolgens terug naar de auto liep (100 meter), was je alweer nat van het zweet en moest je weer terug naar het water. Klaas heeft genoten en kwam het eerste uur bijna het water niet uit. We hebben hier goed gegeten en gedronken en er was zelfs even live muziek. Na 2 nachten besloten we toch ook maar naar de kust te gaan rijden. Er waren net andere gasten gearriveerd, de eerste en enige anderen gasten die we gezien hebben, die bij de kust wonen. Zij gaven aan dat de luchtvochtigheid daar nog erger is, maar dat zolang je aan zee blijft en de wind voelt, het wel te doen is. We hebben even overwogen om langer aan het meer te blijven, maar zijn toch maar gaan rijden. 7,5 uur later kwamen we aan bij de Green Turtle Lodge. We hebben geen pauzes gehad, want stilstaan was veel te warm. Alleen als je blijft rijden met de ramen open is het uit te houden. Vlak voor de kust kwamen we midden in een onweersbui terecht. Dit was de eerste regen in Afrika, op het kleine beetje regen in de Sahara na. Het was lekker, maar de donder was oorverdovend dicht bij. Bij de kust was de regen opgehouden. De Green Turtle Lodge is een oase van rust. We zijn 3 nachten gebleven en hebben niks anders gedaan dan niks doen. Niet dat je met dit weer veel anders kan, maar als het wel had gekund, dan hadden we ook niks gedaan. We hebben gezwommen, gelezen, films gekeken, spelletjes gespeeld en strandwandelingen gemaakt.

  

Op de 4^e dag hebben we weer afscheid van Maureen en Henk Jan genomen die reeds bij de Lodge waren en ook nog een paar dagen wilde blijven. Wij wilden naar Cape Coast gaan proberen te rijden. Onderweg was ik in de verslagen van onze voorgangers op zoek naar een kampeerplek in Cape Coast en was het verslag van www.hoipipeloidoorafrika.nl aan het lezen. Ik las dat zij op deze route politie met laserguns waren tegengekomen en dat ze naar de rechtbank hadden gemoeten, maar dat ze eronderuit waren gekomen. Ik zeg tegen Ro “je moet hier oppassen, want ze controleren misschien op dit traject”. Ik had het nog niet gezegd of er stond een troep agenten op de weg met laserguns. We werden aangehouden en moesten lachen omdat het zo toevallig was. Er werd meteen een lasergun naar binnen geduwd om te laten zien dat we 67km/uur reden. We waren blijkbaar een dorp ingereden en daar mag je maar 50km/uur. Normaal gesproken staat er een dorpsnaambord en zie je gelijk de huisjes, mensen en vee op straat. Dus dan rijdt je altijd langzamer en meestal maar maximaal 30km/uur ofzo. Maar hier was dus, half verstopt in de begroeiing, een naambordje van een dorp, maar geen dorp te bekennen. Ro had het hele bord niet gezien en zelfs al had hij het gezien, hij had waarschijnlijk niet geremd als er geen huizen, mensen en dieren waren. En blijkbaar doet niemand dat daar, want er werd met grote regelmaat auto’s langs de kant van de weg gezet. Ro stapte uit en liep naar een agent. Die zei dat de bestuurder moest komen. Ja, zei Ro, dat ben ik. Nee, zei de agent, ik zie haar toch zitten. Nee, zei Ro, ik ben de bestuurder, ons stuur zit aan de rechterkant. Nou, hij geloofde er geen snars van, maar toen een andere agent Ro gelijk gaf, mocht Ro blijven. De boete was € 250. Ja dag, zijn ze nou helemaal gestoord! Ik ben op zoek gegaan naar het beruchte bord en dat stond er inderdaad, mooi verstopt in het lange gras, maar in principe wel leesbaar als je de berm in kijkt als je net door een bocht rijdt. De agent zei steeds dat we de volgende dag naar de rechter moesten, maar daar moeten we wel veel meer betalen. Wij zeggen dat we wel naar de rechter gaan, maar waar is dat dan. Daar praat hij overheen. Op een gegeven moment halen we een kaart van Ghana en vragen of hij kan vertellen waar we dan naartoe moeten. Minutenlang staren ze met z’n 2^e naar de kaart, maar snappen er niks van. In welke plaats is het gerechtshof dan? Nou, eerst was het Cape Coast, toen Accra en daarna ergens het binnenland in. Dan moesten we eerst naar het politiebureau en dan later maar naar de rechtbank. Waarschijnlijk waren we er onderuit gekomen als we hadden volgehouden naar de rechtbank te willen. Maar het was erg warm en benauwd en we stonden al een uur stil in die hitte. De man vroeg of hij ons moest helpen. Okee, nu komt het, dachten we, de omkoping. Ro had in het begin zijn portemonnee een keer laten zien om aan de tonen dat we maar 20 euro (40 Cedi) bij hadden en geen 250 euro (500 Cedi). Hij wist dus dat we in ieder geval 40 Cedi hadden. Als we iets meer dan dat gaven dan hoefden we niet meer naar de rechtbank. We hadden 17 km te hard gereden en in NL kost dat ook zo’n 25 euro, dus vonden we dat hier ook niet erg om te geven. We waren tenslotte echt fout. Maar waarschijnlijk zou het rechtstreeks in zijn zak gaan, dus dat wilde we liever niet. Maar de hitte was te erg en we zwikte. We betaalde en zijn doorgereden. In Cape Coast vonden we al snel het Oasis Beach Resort waar we ook mochten kamperen. Dit zit gelijk aan het strand, maar midden in de stad en meteen naast het Cape Coast Castle. We zijn met z’n 3^e de stad ingelopen en ze bleken hier echt alles te verkopen. Na zonsondergang zijn we teruggegaan, heeft Ro gekookt en zijn we naar bed gegaan.

De volgende morgen zijn we het kasteel annex museum gaan bezoeken. Dit was heel erg mooi, maar het was gewoon te benauwd. Klaasje was ook mee, maar mocht het museum gedeelte niet in, waardoor we dus na elkaar zijn gegaan.

  

Op een gegeven moment hadden we het te warm om nog door te kunnen en zijn we naar het restaurant naast het kasteel gegaan. Ro heeft een enorme collectie aan zeevoedsel naar binnen gewerkt, en ik ben mijn vergelijking “club sandwiches” aan het aanvullen (Kumasi, Vic Baboo’s Cafe heeft nog steeds de beste). En Klaasje lag uitgeteld onder de tafel te slapen. We besloten haar maar onder de auto te leggen en zonder haar de stad in te gaan. Met zo’n zwart vachtje is dit klimaat geen pretje. In de stad hebben we uitgebreid gewinkeld (elektrische sinaasappelpers, 2 jurkjes, 3 DVD’s, zaklamp met radio(?), SIM-kaart, beltegoed en tijgerbalsem tegen jeukbultjes). Gelijk de telefoon uitgeprobeerd en het bleek dat ik voor € 3 ruim 20 minuten naar papa kon bellen! Dus hier in Ghana zijn we weer bereikbaar. Na het eten in het restaurant van het resort Angelique nog een tijd gesproken. Daarna uitgeput gaan slapen.

Met een beetje tegenzin hebben we Cape Coast verlaten en zijn we naar Accra gereden. Onderweg werden we ingehaald door een taxichauffeur die veel te vroeg terugkwam naar onze baan. Ro remde nog en week uit, maar hij ketste tegen onze voorkant aan. Hij raakte de bullbar, dus wij hadden verder niks, maar ik wilde niet dat Ro zou stoppen. Dus de taxichauffeur stopte en wij reden er zo voorbij. Hij kwam weer achter ons rijden en ik vertrouwde het niet. Normaal rijden taxi’s heel hard en geen max 80km/u zoals wij. Ik wilde Ro vragen om af te slaan om te kijken of hij volgt of om bij een tankstation te stoppen ofzo. Maar ik dacht dat ik me niet zo moest aanstellen, dus zei ik alleen maar een paar keer dat ik het niet vertrouwde. En ja hoor, bij een politiestop, waar we tot nu toe zonder überhaupt te hoeven stoppen, doorheen waren gekomen, moesten we stoppen. De taxichauffeur begon in zijn taal te vertellen dat wij hem geramd hebben en dat wij moeten betalen. Ja dag, zijn ze nou alweer gek geworden! We weten dat blanken expres aan worden gereden in Afrika in de hoop dat ze dan geld krijgen, maar dat spelletje spelen wij niet mee. Dus Ro verteld wat er is gebeurd. De agent ziet wel dat de schade is zoals Ro verteld en dat wij hem onmogelijk geraakt konden hebben op de manier zoals de taxichauffeur zegt, maar de taxichauffeur is arm en wij zijn rijk, dus of we hem € 10 willen geven. Ro zegt “nee” en zegt de hele tijd dat hij ons heeft aangereden, maar dat het wat ons betreft zo goed is. Als Ro niet wil betalen, dan moeten we het op het politiebureau maar gaan uitzoeken. Ondertussen zeg ik tegen de agenten dat ik de ambassade ga bellen. Dan lopen de agenten naar onze auto en je ziet de lak van de taxi op onze landrover zitten, precies op de plek waar onze auto al voordat wij hem kochten een grote deuk en gebogen bullbar heeft. Dus Ro zegt rustig: “Oh, ik had nog niet naar mijn auto gekeken, maar nu ik dit zo zie, dat is niet best”. De taxichauffeur valt opeens stil. De agenten weten nu ook niet meer zo goed wat ze moeten zeggen en Ro zegt dat het wat hem betreft wel goed is zo. De taxichauffeur druipt af en wij rijden door. De ambassade heb ik gesproken en zij gaven aan dat dit vrij vaak geprobeerd wordt en dat we absoluut niks moeten betalen.

   

Een paar uur later kwamen we in Accra aan en ergens in het centrum rijdt Ro door een groen stoplicht als hij het nog net op rood ziet springen, maar niet meer kan remmen, omdat de neus al over het kruispunt is gegaan. En uiteraard, aan de overkant staat politie die ons tegenhoudt omdat we door rood rijden en of we even willen betalen. Wij zeggen dat het groen was toen de neus erdoorheen ging en dat we niet meer konden stoppen. Het werd een welles nietes spelletje. De laatste dagen hadden we geprobeerd met de politie te praten, boos te worden, aardig blijven, meewerken, star volhouden dat we gelijk hebben en niks leek te werken. De enige optie die over bleef was te gaan huilen. Dus besloot ik, zonder dat Ro op de hoogte was, om te huilen. Eerst begon ik snikkend te zeggen dat we vandaag al 3x waren aangehouden door politie, waren aangereden door een taxi, waren achtervolgd door deze taxi, politie die ons daarvoor wilde laten betalen, politie die ons steeds aanhield voor dingen die wij niet deden, en ik ging steeds harder praten en begon erbij te huilen. Ik leek wel gek en volkomen panisch. Daarna ging ik keihard huilen, maar ik kan geen tranen opwekken, dus deed ik mijn handen voor mijn ogen. Daarna begon ik loeihard te snikken. De agent vroeg in het begin aan mij of ik wilde stoppen met huilen, maar ik ging steeds harder huilen en praten met grote uithalen. Daarna vroeg hij het aan Ro, maar die zat er een beetje beduusd bij. Toen ik nog harder ging huilen mochten we doorrijden. Ro rijdt weg en ik snik voor de show nog 5 tellen door, voordat ik hard in lachen uitbarst. Ro kijkt me verward aan en begint dan ook voorzichtig te lachen. Hij dacht dat ik het meende. Hij dacht dat ik een totale meltdown had en dacht dat ik panisch was geworden. Ik was ervan overtuigd dat het de slechtste performance ever was, maar als mijn eigen man het geloofd…… dit gaan we vaker zo doen. Ik was af en toe bang dat ik in lachen uit zou barsten, maar dan trok ik mijn knieën op, deed ik mijn hoofd tussen mijn benen en beet op mijn lip tot die drang over was. Haha, dat scheelde weer een boete en een uur van onze tijd! Want als we niks fout doen, dan betalen we uiteraard ook niet.

We wilden even bij het Dutch Hotel kijken, maar dit bleek een super-de-luxe hotel, waar geen honden waren toegestaan. Maar als we om het hotel heenliepen naar de tuin, mochten we wel in de tuin zitten met Klaasje om te lunchen. Na een heerlijke lunch met gratis snel internet, zodat eindelijk de virusscanner en een deel van de e-mails zijn gedownload, wilden we weer gaan. De conciërge vroeg ons waar we gingen slapen en wij zeiden dat we wel iets gingen zoeken. Hij zei dat hij zou vragen of we op het parkeerterrein mochten slapen. De Nederlandse manager was buiten de deur en die moest toestemming geven, dus we gingen op hem wachten in de tuin, terwijl de laptop mooi kon downloaden. Maar om 18:00 uur was hij er nog niet en het begon al donker te worden, dus we besloten te gaan. Als hij “nee” zou zeggen moesten we in het donker nog op zoek. Vlak voor het te donker werd vonden we een leuke beachlodge waar we mochten kamperen. Dit was erg gezellig en een aangename plek. Zonder eten zijn we naar bed gegaan, omdat de lunch erg laat was geweest en we te moe waren om nog iets klaar te maken.

De laatste week begon ik steeds meer het idee te krijgen om de auto over te laten schepen naar Zuid Afrika en dan zelf ook met de boot mee te gaan als dat mogelijk is dan wel met het vliegtuig te gaan. Hiervoor heb ik een aantal redenen en hoe langer ik erover nadenk en het met Ro bespreek, hoe meer redenen ik kan verzinnen om NIET te rijden en eigenlijk maar één reden kan bedenken om WEL te rijden. De reden om het stuk rijdend af te leggen: we willen Kameroen en Gabon niet missen. De redenen om Togo, Benin, Nigeria, Kameroen, Gabon, Congo Brazzaville, DRC en Angola niet door te rijden:

• Op de route DRC – Angola zijn vorige week een paar Togoleze voetballers neergeschoten;
• Nigeria, Congo Brazzaville, Angola en met name de Democratische Republiek Congo zijn niet de veiligste landen in Afrika en in de laatste is er op het moment oorlog.
• Ik vind het eng (Ro niet) en ben bang dat ik niet van de reis kan genieten als ik continu bang ben dat er iets gaat gebeuren;
• Nu in Ghana kunnen we eindelijk met de mensen communiceren, omdat ze hier voor het eerst sinds Nederland geen Frans praten. Voor mij waren de afgelopen 3 maanden best zwaar, omdat ik geen gesprek met iemand aan kon gaan. Op Nigeria na zullen we dit stuk geen Engels sprekende mensen meer tegenkomen. Ik vind het niet leuk dat ik niet met de mensen kan communiceren;
• De grenzen en politieposten zullen hierna waarschijnlijk lastig worden en dat wij geen Frans spreken maakt dat een stuk ingewikkelder;
• Ro’s ouders zullen binnenkort in Zuid Afrika zijn en Ro (en ik uiteraard ook) vinden het wel heel leuk om daar dan ook te zijn;
• Ik blijf het moeilijk vinden om te genieten van de reis, omdat ik in mijn hoofd alleen maar bezig ben met onze toekomst en of het ons gaat lukken een bestaan in Afrika op te bouwen. Om te weten of we werk zouden kunnen vinden, moeten we eerst in de landen zijn waar we ook daadwerkelijk willen gaan werken;
• Ik vind het rondreizen en niet weten waar je vannacht slaapt nog steeds leuk en avontuurlijk. Maar ik ben bang dat ik er over een jaar toch wel genoeg van heb en dan een plek wil hebben waar we een tijdje kunnen wonen. De tijd dat we het leuk vinden om rond te reizen wil ik eigenlijk doorbrengen in landen waar ik het naar mijn zin heb. Ik zou het heel zonde vinden om een land in Zuidelijk of Oost Afrika over te slaan, omdat we er een beetje genoeg van hebben.We vinden allebei Oost en Zuidelijk Afrika veel leuker dan West Afrika, ook al vinden we West Afrika toch een stuk leuker dan we hadden verwacht. Wij denken dat de rest van West Afrika en Centraal Afrika niet leuker of beter zullen zijn dan Oost en Zuidelijk Afrika.

En zo kan ik nog wel 10 redenen bedenken om de 3 maanden door deze 8 landen over te slaan. En omdat ik zoveel redenen kan bedenken, denk ik dat het verstandiger is om uit te zoeken wat de mogelijkheden van verschepen en vliegen zijn.

Dus op vrijdagmorgen, 15 januari, zijn we naar de haven gereden op zoek naar informatie. In de airconditioned kantoren van de verschillende rederijen en agenten hebben we de nodige info gekregen. Een agent lijkt het handigste omdat zij ook het papierwerk regelen. De grootste rederij gaat alleen naar Kenia en Tanzania, wat ook een optie is, maar we kijken eerst naar Zuid Afrika of Namibië. Ze zouden ons informatie doormailen en met de nodige kaartjes gaan we terug naar de lodge. Daar hebben we een late lunch genomen, maar die was niet zo lekker. Vlak na zonsondergang begon de lucht te betrekken en werd Klaas heel bang. Dat betekent dat er onweer aan komt, dus hebben we haar in de auto gelegd. Zelf zijn we, terwijl het al goot, teruggelopen en onder een parasol aan het water gaan zitten om te kijken naar het onweer. Maar het onweer kwam niet boven het water, dus de mooie foto’s die we hoopten te maken, waren niet mogelijk.

 

Ondertussen regende het echt heeeeeel hard en zijn we doorweekt terug bij de auto gekomen. Heerlijk! De regen was zo’n fijne manier om af te koelen. Helaas meldt pessimist Ro dan op dat het waarschijnlijk morgen de luchtvochtigheid nog erger zal zijn. Nou, bedankt voor de info, maar deze nacht sliepen we eindelijk goed.

De volgende morgen was het inderdaad vroeger dan normaal al niet meer uit te houden en met een extra trage start reden we om half 10 richting luchthaven, waar we tegen half 11 aankomen. We wilden daar kijken of er een luchtvaartmaatschappij is die Klaasje toelaat als “handbagage”, zodat ze niet in het ruim van het vliegtuig hoeft. Bij de haven waren we al op zoek gegaan naar de mogelijkheid om per boot naar Zuid Afrika te gaan, maar dat lijkt niet mogelijk. Er waren maar weinig vliegmaatschappijen aanwezig, maar Air Namibië gaat voor ons kijken wat de mogelijkheden voor Klaassie zijn. De vlucht naar Johannesburg is non-stop en duurt maar 6 uur, maar Zuid Afrika schijnt nooit honden als handbagage te accepteren. We kunnen voor hetzelfde bedrag ook doorvliegen naar Windhoek, maar dat is nog eens 2 uur vliegen en datzelfde stuk moeten we dan weer per huurauto terugrijden, omdat de auto waarschijnlijk naar Durban wordt verscheept, wat rechtsonder Jo’burg ligt, terwijl Windhoek linksboven Jo’burg ligt.

Zodra we genoeg info hebben besluiten we dat we naar Kokrobite Beach gaan, aan de andere kant van Accra. Accra is eigenlijk 1 grote file, dus ruim 2 uur later komen we aan bij de afslag naar Kokrobite. Daar zien we een dierenarts met dierbenodigdheden en daar gaan we gelijk naartoe. Drie dagen geleden had Klaassie namelijk ineens, voor het eerst sinds we haar hebben, een paar (zand?)vlooien, maar dat zou niet mogen met de druppels die ze krijgt. We hebben dus gelijk nieuwe druppels gegeven, maar het duurt 24 uur voordat die werken. Dat betekent dus dat het arme beestje nog 24 uur jeuk had. De volgende dag leek ze zich echt beter te voelen, maar helaas had ze zichzelf al overal kapot gebeten. Ik kan het haar niet kwalijk nemen, want ik doe het zelf ook. In Bamako had ik meer dan 70 mierenbeten op mijn voeten en onderbenen en bij The Green Turtle Lodge ben ik bijna 100 keer gebeten door zandvlooien. De hele dag en de hele nacht door jeukt het en niet krabben is geen optie. Dus ik snap Klaas goed. Maar we hadden dus, STOM, geen anti vlooien shampoo bij, omdat ik me nooit heb gerealiseerd dat ze ze toch zou kunnen krijgen met deze druppels. Deze hebben we gelijk gekocht en een spray waarmee je vlooien, teken, muggen, luizen, mijten enz gelijk dood maakt. En aangezien Klaas toch wel een goede wasbeurt kon gebruiken, hebben we haar bij Big Milly’s Backyard gelijk met de zeep gewassen, om er heel zeker van te zijn dat niemand onze Klaassie nog pijn doet. Ook heb ik papa gebeld, omdat hij vandaag jarig is. Het is heel raar om niet op verjaardagsbezoek te kunnen. Ik betwijfel of we hier ooit aan zullen wennen.

Big Milly’s (www.bigmilly.com) is een heel toeristische plek, maar we besluiten om te kijken of het bevalt en hoe lang we willen blijven. We proberen het verschepen van de auto en het vliegen van ons drieën maar zoveel mogelijk per telefoon en email te regelen, want terugrijden naar de luchthaven duurt 2 uur en naar de haven waarschijnlijk 4 uur. Klaas lijkt in ieder geval opgeknapt van de wasbeurt.

We zijn in totaal 5 nachten gebleven. De eerste nacht speelde er een band tot ver na middernacht, vlak bij onze tent, waardoor wij de slaap maar moeilijk konden vatten. De tweede nacht was heeeeel erg benauwd. Ik heb nog steeds weleens last van mijn longen (ik heb/had sarcoïdose in mijn longen) en deze vochtigheid is niet zo goed voor het verkrijgen van zuurstof voor mij. Ik ben tegen 1 uur ‘s nachts opgestaan en heb samen met Klaassie een strandwandeling gemaakt. Ik hoopte dat er een zeewind zou staan, maar helaas was dat niet het geval. Toen ben ik maar aan de verlaten bar gaan zitten om wat te drinken. Een uur later heb ik de tent maar weer opgezocht, heel erg twijfelend of ik niet iemand wakker kon laten maken die ons een kamer met ventilator zou geven. De volgende morgen heb ik gelijk om een kamer met ventilator gevraagd en die hebben we de laatste 3 nachten voor slechts 10 euro per nacht gekregen, uiteraard zonder badkamer. We moeten ongeveer een kwartiertje lopen naar het internetcafé, maar dat is in deze luchtvochtigheid een hele opgave. We belden dan ook Angelique, mijn zusje, even om te vragen of er nieuwe mail was, zodat we het stuk niet voor niks hoefde te lopen. Het internet is extreem traag en onze laptop krijgen we helemaal niet op het net. Maar we proberen achter zoveel mogelijk info te komen om Klaassie goed over te krijgen. Klaassie is trouwens ook erg content met de kamer, want ook voor haar is dit klimaat geen pretje. We blijven zoveel mogelijk binnen en kijken films. Dat is best leuk en het voelt wel een beetje als vakantie. Ondanks dat de oceaan hier veel beter is dan bij de Green Turtle Lodge, hebben we pas 2x “gezwommen”. De stroming is erg sterk, de golven soms erg hoog en het water erg zanderig. Een “bucket-shower” is net zo verfrissend, maar dan zonder het zand op alle onmogelijke plekken van je lichaam. Big Milly’s is niet helemaal ons soort plek, maar we hebben nog geen zin om ons in de grote stad te begeven en blijven hier toch even rondhangen. Op donderdagmorgen besluiten we dat we toch echt weer naar Accra moeten om dingen te regelen. We gaan eerst op zoek naar een dierenkliniek. Deze vinden we, maar de dierenarts wil graag het formulier van de Zuid Afrikaanse autoriteiten en helaas ligt het internet in heel Accra eruit. Als we bij het 6^e internetcafe te horen krijgen dat ze geen internet hebben, besluiten we een hotel te gaan zoeken waar ze Klaasje toelaten. We vinden er één, vlakbij het Palm Beach Hotel (een heel mooi en duur hotel), waar we besluiten te gaan dineren. Klaasje ligt lekker in de kamer met ventilator, dus wij kunnen met een gerust hart naar het Palm hotel. We kopen een internetcode, het internet doet het eindelijk weer, voor 48 uur en we gaan de foto´s op onze website uploaden. Voor € 15 per persoon mogen we van het buffet gebruik maken. Nou voelt het toch wel als vakantie. Buiten hebben ze een groot zwembad waar je voor € 5 pp een dagkaart voor kan kopen. En aangezien we hier de komende 48 uur veel moeten zijn, nu we toch gebruik van het internet kunnen maken, lijkt het geen straf om dat de volgende dag maar te gaan doen. De volgende morgen gaan we eerst naar de dierenkliniek met de uitdraai van de Zuid Afrikaanse regels en neemt de arts bloed af van Klaasje. Daarna brengen we Klaasje terug naar de hotelkamer waar ze in een koele kamer kan slapen terwijl wij naar het zwembad gaan. Ik ga verder met de foto’s van Mali, Burkina Faso en Ghana op de website te zetten en daarna gaat Ro zich volledig verdiepen in de invoereisen van honden in Zuid Afrika. Dit blijkt niet zo makkelijk als het lijkt. Tegen 16:00 uur ziet hij ergens staan dat je tussen de 6 en 8 weken vanaf de dag van aanvraag Zuid Afrika moet betreden. Dat zou betekenen dat we pas over 6 weken kunnen vliegen. In Zuid Afrika is het 2 uur later, dus al 18:00 uur vrijdagavond en dus is het weekend daar begonnen. We moeten tot maandag wachten om te horen of we echt 6 weken in Ghana moeten blijven wachten. We hebben van 12 uur tot 18 uur in het zwembad gelegen en Ro heeft aan de bar in het water achter de laptop gezeten.

 

Om half 7 zijn we in het Chinese Restaurant van het palm hotel gaan eten om daarna weer snel terug te gaan naar Klaasje, die ondertussen toch wel erg lang alleen was geweest.

Op zaterdag moesten we om 12:00uur uitchecken als we niet nog een nacht wilden betalen, dus waren we om 9 uur in het Palm hotel om de papieren voor de permit aanvraag voor Klaasje af te ronden, uit te draaien en naar Zuid Afrika te faxen. En om het uploaden van de foto’s af te ronden. Om half 12 waren we weer terug in de kamer en bij Klaasje om daarna met z’n 3^e heel Accra door te rijden op zoek naar een winkel die een grote reisbenche verkoopt om Klaasje in te vervoeren. We hebben nog niks concreets gevonden, maar ze gaan voor ons op zoek. Daarna terug naar het strand gereden naar de lodge waar we een week hiervoor ook 2 nachten mochten kamperen. Dat is voor Klaasje misschien wat leuker, omdat ze dan kan graven en zwemmen.

We hadden de laatste 5 nachten in kamers met ventilatoren geslapen, dus het slapen in een benauwde tent was niet erg aangenaam. We hebben zelfs de muskietennetten weggehaald, omdat het kleine beetje wind dat er is, dan beter naar binnen kan waaien. Met een dikke laag Deet op hopen op niet al te vervelende insecten.

Op zondag zijn de meeste dierenwinkels gesloten en kunnen we niet zo veel doen. Op maandagochtend gaan we weer op zoek naar een bench voor Klaassie. We vinden er één bij een dierenkliniek, maar deze is gebruikt en vies en ze willen er € 200 voor. We besluiten nog even verder te zoeken. Dan checken we onze mail en blijkt Air Namibië, waarmee we dachten te gaan vliegen, toch niet in staat te zijn om een hond mee te nemen. Ze verwijzen ons naar South African Airlines (SAA). We besluiten naar de luchthaven te rijden om te achterhalen waarom het niet meer kan en wat onze opties zijn. Beide kantoren zijn gesloten. We rijden naar het hoofdkantoor van Air Namibië waar we te horen krijgen dat zij niet goed weten hoe ze een hond moeten vervoeren. SAA weet wel hoe dit moet, dus we kunnen beter daarheen gaan. We rijden naar hun hoofdkantoor en zij geven ons het nummer van hun Cargo afdeling. Maar voor we terugrijden naar de luchthaven zijn we nog langs een grote supermarkt gereden waar we heel toevallig eerst Maureen en Henk Jan en later Darrin tegenkomen. Weer terug op de luchthaven krijgen we alle informatie over het vliegen met een hond en zij hebben ook de benches te koop. Ze hebben de juiste maat en vragen daar US$ 300 voor. Uiteindelijk krijgen we de bench voor US$ 250 mee. Dit is bijna net zoveel als in de kliniek, maar nu hebben we een nieuwe. Het vervoeren van Klaassie is, zoals we hadden verwacht, niet bepaald goedkoop. Het volume van de bench wordt berekend en dan kwamen ze op ongeveer € 750 uit. Onze tickets kosten minder dan dat, maar dat geeft niet.

Terug bij de Beach Comber geven we Klaassie eerst een bakje kip in de bench zonder dat de bovenkant erop zit. Dit geeft geen problemen. Dan zetten we de bovenkant erop en geven we haar weer een bakje kip. Eerst willen de achterpootjes niet mee naar binnen, maar uiteindelijk staat ze er helemaal in. Uiteraard sluiten we voorlopig de deur nog niet. Zolang wij Klaassie hebben, werd ze helemaal panisch als ze werd opgesloten. Tijdens onze reis heeft de vorige eigenaresse van Klaasje ons gevonden en o.a. verteld dat Klaassie altijd in een bench heeft geslapen. We weten nu dat die angst is ontstaan in het asiel en dus wellicht te verhelpen is. Onze omvormer is er echter mee opgehouden deze middag, dus onze koelkast krijgt geen stroom meer. De kip die we voor Klaasje hebben gekocht, moet dus z.s.m. opgegeten worden. We geven haar de volgende morgen een bak vol kip in de bench. Ze gaat er gelijk in, maar het is gewoon teveel eten voor haar, dus gaat ze in de bench slapen, naast de kip, zodat niemand dit op kan eten.

Daarna nemen we een kamer bij de Beach Comber, leggen Klaasje daar naast de bench en onder de ventilator in, en wij gaan zelf naar het Palm Beach Hotel, om de dag zwemmend door te brengen.

Ghana deel 3

Op woensdag, donderdag en vrijdagochtend bleven we in de Comber Beach Lodge. Op woensdag hadden we het kantoor van Kenya Airways gevonden, het vliegen van Klaasje is daar geen probleem en we kunnen een ticket boeken zodra we zover zijn. Dit is ons back-up plan voor het geval Klaasje in Zuid Afrika in quarantaine moet. Daarna moesten we op zoek naar een nieuwe omvormer, omdat de onze kapot is en we dus geen werkende koelkast hebben. We besluiten naar het winkelcentrum te rijden, waar ze helaas geen omvormers hebben. Onderweg realiseer ik me opeens dat al die trossen in de bomen geen vruchten zijn, maar vleermuizen. Honderdduizenden vleermuizen hangen in de bomen langs een drukke straat midden in Accra. Tientallen bomen naast elkaar hangen helemaal vol. Elke “tros” bestaat uit tientallen vleermuizen. En elke tak bevat meerdere “trossen“. Sommige vleermuizen vliegen rond, maar de meeste slapen. Wij dachten altijd dat vleermuizen overdag een donkere plek in een grot of boomstam of kerk opzochten, niet dat ze midden in de zon hingen te bakken! Het was jammer dat we nergens konden stoppen om goede foto’s te maken. Maar gelukkig lukte het uit de langzaam rijdende auto ook wel een beetje.

  

Ook donderdag en vrijdagochtend hebben we nog niks van de Zuid Afrikaanse autoriteiten gehoord en besluiten we het weekend ergens anders heen te gaan. Rond 12:00 uur vrijdagmiddag rijden we naar een lodge aan de Volta rivier, waar je ook mag kamperen. We rijden eerst een paar keer volledig verkeerd, waardoor het al ruim 2 uur later is voordag we goed en wel Accra uit zijn. We komen voor het donker bij de Aylos Bay Garden Restaurant and Lodge aan (www.aylosbay.net), waar we direct aan het water kamperen. Het is hier net zo benauwd als in Accra, maar de rivier is lekker verfrissend. Het weekend brengen we lezend door. Op maandagochtend krijgen we een mail vanuit Zuid Afrika, dat ze het aanvraagformulier niet hebben ontvangen, maar dat ze in quarantaine moet, dus dat we toch eerst een reservering moeten maken voor deze opvang in Zuid Afrika. Dus… Kenia, here we come. Kenia binnen komen lijkt een stuk makkelijker. We hebben 2 weken geleden al de nodige info gekregen, waaronder de opmerking dat we naar Keniaanse Ambassade moeten om Klaasje haar paspoort te laten zien, waarna we direct een permit krijgen. Helaas zit de Keniaanse Ambassade van West Afrika in Nigeria, dus proberen we erachter te komen of we daadwerkelijk langs moeten of dat een scan mailen ook goed is. De email in Nigeria ligt er echter al 2 weken uit, dus we kunnen ze niet bereiken. We proberen het via Kenia en andere consulaten, maar krijgen helaas niet meteen een reactie.

We hebben nog steeds geen omvormer en kunnen dus weinig voedsel inkopen. We eten dan ook 2x per dag bij de lodge: lunch en diner. Iedere dag zijn we voor 2 personen aan de overnachting, lunch en diner minder dan € 20 in totaal kwijt. Dit is wel iets meer dan ons oorspronkelijke dagbudget, maar wel heel erg makkelijk.

Van maandag tot en met donderdag zijn we bij Aylos Bay gebleven en hebben we alle mogelijkheden om Klaasje naar Kenia te krijgen doorgenomen en alles en iedereen gemaild die misschien kan helpen. We hadden zo’n vermoeden voor het weekend geen informatie meer te krijgen, dus besloten we een weekendtrip te gaan maken. Dat is wel grappig, want Aylos Bay was ons weekendtrip voor Accra, maar daar waren we nu al een week. Maar deze keer werd het weekendtrip echt alleen een weekendtrip. Op vrijdagmorgen, 5 februari, zijn we naar Hohoe gereden, ongeveer 150 km naar het noorden om van daaruit nog 20 km naar het oosten te rijden naar de watervallen van Wli. Ondanks dat we in één keer goed waren gereden, duurde het toch ongeveer 4 uur voor we daar aankwamen. We hebben geluncht bij de Waterfall Lodge en besloten daar te blijven om de volgende morgen naar de waterval te gaan, aangezien het nu veel te warm was voor de 35 minuten durende wandeling.

De volgende morgen zijn we rond half 8 gaan lopen. We kregen een gids mee die het één en ander over de bomen, planten en dieren vertelde. We zagen ook nog een dier waar de gids erg enthousiast over was, maar het beestje rende zo snel heen en weer dat we alleen een soort eekhoorn-achtig iets zagen. En de gids sprak net zo opgewonden en snel als het beestje rende, dat ik na 4 keer vragen welk dier het nou precies was, maar gestopt ben met vragen. Het regenwoud zat boordevol vlinders. Als Klaasje voor ons uit liep dan vlogen alle vlinders op en dan was ze omgeven door tientallen vlinders tegelijkertijd. Het was een mooie wandeling waarbij je 9 keer over een brug het riviertje over moet voordat je bij de waterval komt. De waterval was indrukwekkend hoog en het water ijskoud. Wij dachten vooraf dat we er wel in zouden gaan zwemmen, maar het was gewoon veel te koud. Ik denk dat het net boven het vriespunt was. Als je er even in stond voelde je je voeten niet meer. Dus onder de waterval zelf gaan staan was geen optie.

  

We bedankte de gids en zeiden dat we de weg zelf wel terug konden vinden. Ro wilde alle vlinders, libellen, kevers en spinnen in het woud fotograferen, dus dat wilden we de gids niet aandoen. Na een uurtje begonnen we aan de terugweg, die erg lang ging duren, omdat er bijzonder veel insecten waren die op de foto wilde.

  

  

Uiteindelijk waren we rond het middaguur weer uit het park. De rest van de middag rustig aan gedaan.

Op zondagmorgen besloten we eerst eens te gaan kijken in Ho, ongeveer 80 km terug. Aangekomen in Ho bleek er niet zo veel aan en besloten we meteen weer door te rijden. Voor het donker kwamen we weer aan in Aylos Bay.

Op maandag en dinsdag begon het ons duidelijk te worden wat we moesten doen om naar Kenia te vliegen. Het is een ingewikkeld verhaal en uiteindelijk bleek het niet mogelijk te zijn. Ik zal een aparte pagina aanmaken met alle informatie over vliegen met een hond naar Zuid Afrika of Kenia vanuit Ghana.

We beginnen steeds meer in te zien dat we maar twee keuze hebben: vliegen naar Zuid Afrika en Klaasje in quarantaine laten stoppen of rijden naar Zuid Afrika. We besluiten de eerste optie nog maar eens te bekijken.

En het stomme is, maar daar willen we niet te lang over nadenken, is dat we rijdend met de auto deze landen wel binnenkomen zonder enig permit, bloedtest of wat dan ook. Als we via Namibië Zuid Afrika ingereden zouden zijn, dan had niemand maar naar het paspoort van Klaasje gevraagd. En dat zullen ze straks aan de grens van Kenia ook niet doen, als we via Tanzania of Oeganda binnen komen rijden. Maar nu we met het vliegtuig aankomen is dat natuurlijk heel anders en is deze toestand wel nodig. Wij begrijpen het niet, maar als iemand het ons kan uitleggen, graag.

Op woensdag is Rootje jarig en dat vieren we gezellig met z’n drietjes. Ro wilde graag naar een waterval, dus daar zouden we heen gaan. Op de kaart leek het niet zo ver, hooguit 100 kilometer. Gelukkig was het maar drie uur rijden. Bij de eerste van de twee watervallen aangekomen, werd ons verteld dat er maar erg weinig water was. Het was ondertussen 1 uur, dus erg warm, maar we besloten er toch heen te lopen. We moesten een hele lange trap naar beneden, om erachter te komen dat er gemiddeld 2 druppies per minuut van de waterval naar beneden kwamen, om daarna in de zinderende hitte de trap weer omhoog te lopen.

  

Voor het gemak hebben we de 2e waterval, waar volgens de parkbeheerder helemaal geen water was, maar overgeslagen.

Op de terugweg begon het opeens heel hard te hozen, terwijl we in geen weken meer een druppel gehad hadden. Na een kwartiertje besloten de ruitenwissers ermee op te houden. De terugweg duurde dus 4 uur i.p.v. 3 uur, omdat we vaak even moesten stoppen en als we reden kon dat alleen heel zachtjes. Onderweg kwamen we een paar frontale en kop- en staartbotsingen tegen, dus dan ga je vanzelf langzamer door al deze (berg)weggetjes rijden. Maar het is eigenlijk veel leuker om door een tropisch regenwoud te rijden als het regent. Opeens lijkt alles meer tot zijn recht te komen.

Ondanks (of dankzij?) alles hebben we wel een leuke dag gehad. We hadden gehoopt ergens nog een soort taart te kunnen kopen, maar dat is niet gelukt. Wel hebben we ieder 2 ijsjes op. Deze ijsjes zijn de “Fan Ice Vanille Ice Cream” en die zijn heel lekker. Overal kom je jongens op fietsen tegen met voorop een koelbox met daarin ijsjes. De ijsjes zitten in een plastic zakje, waar je ze uit slurpt. Ik weet niet of het komt omdat we hier niks gewend zijn of het gewoon erg warm is, maar wij vinden dit het lekkerste ijs dat we ooit gegeten hebben. We verblijden iedere jongen op een fiets dan ook met de aankoop van twee ijsjes van € 0,20 per stuk, waar ze erg blij mee lijken te zijn, zeker omdat ze het wisselgeld van € 0,10 altijd mogen houden. We zijn er nog niet helemaal aan gewend dat ze hier echt oprecht blij zijn met een fooi van € 0,10, maar we vinden het wel leuk. Zo stopten we ergens onderweg bij een klein standje om drinken te kopen. Ik kocht 5 flesjes vruchtendrankjes voor € 0,35 per stuk en 1 flesje Fanta voor € 0,50. Ik moest 4,5 Cedi (€ 2,25) afrekenen en gaf haar 10 Cedi. Dit gaf ze aan een man die even later het wisselgeld aan haar gaf dat zij weer aan mij gaf. Ze gaf me 6,5 Cedi. Ik gaf haar 1 Cedi terug en zei dat ik dacht dat ze me teveel had gegeven. Ze keek even en was toen heel erg blij. Die € 0,50 is erg veel geld voor haar. Of laatst, toen we langs de weg stopte ergens “in-the-middle-of-nowhere” om te kijken wat mensen verkochten in de koelbox die langs de weg stond. Zoals verwacht zaten er zakjes water in. Een gekoeld zakje water van een halve liter kost € 0,025 oftewel, je koopt een liter voor € 0,05 en 20 liter voor een euro (tenzij je een heel pakket in één keer koopt, dan zijn het 30 liter voor een euro). Ik kocht 4 zakjes, betaalde de vader, terwijl het zoontje de tas snel aanpakte en met mij mee liep naar de auto. Dat was zijn service, vond hij. Ik gaf hem, zonder dat hij dat wilde, € 0,05 voor zijn moeite en hij keek zo blij alsof ik hem € 100 had gegeven. Maar aan de andere kant had hij de helft verdiend als zijn vader, alleen dan zonder de onkosten van de aankoop van de waterzakjes.

Of een hele familie die ons ergens onderweg niet genoeg konden bedanken, omdat hun kleine zoontje de helft van ons brood had gekregen, en ons zolang we het konden zien stonden na te zwaaien. En zulke dingen gebeuren elke dag dus meerdere keren. Soms geeft het je juist een onplezierig gevoel, omdat wij toch wel overdreven rijk zijn hier. Maar meestal is het toch wel fijn dat je mensen zelfs met ons kleine budget best goed kan helpen. En dankzij de vele “God bless you’s” zal het wel helemaal goed komen met ons.

Op donderdag 11 februari hebben we definitief besloten toch maar door te gaan met Zuid Afrika. Dus de quarantaine formulieren ingevuld en opgestuurd naar Zuid Afrika en nu maar weer afwachten. We denken dat het misschien mogelijk is de quarantaine te beperken tot 4 dagen en dat geeft ons een iets kleiner schuldgevoel. Maar of dat echt zo is moeten we even afwachten.

Het weekend hebben we doorgebracht in Aylos Bay, wat ondertussen ons huis ver van huis is geworden.

         

Op maandag 15 februari zijn we naar Accra gereden. Na een half uur rijden begon het lampje van de accu te branden. Ik las ondertussen de gebruiksaanwijzing, maar daar stond niks nuttigs in. En een kwartiertje later kwam er ineens een brandlucht en zijn we meteen gestopt. Ro had alles nagekeken, maar kon niks vinden. Voorzichtig nog een stukje gereden en toen was het duidelijk dat het vanachter het stuur kwam. Dus losgemaakt, maar we zagen niks. Ro had zo’n vermoeden dat het met het acculampje te maken had of met de ruitenwissers die sinds de vorige keer dat we reden kapot waren. Hij wilde hij de zekering van de dashboardlampjes verwijderen. We hebben alle 12 de zekeringen eruit gehad, maar het dashboard bleef branden. Dus maar weer een stukje rijden met het dashboard los, zodat ik erin kon kijken of ik ergens rook zag. Maar ik zag niks. Opeens zag ro dat er rook uit de blazers kwam, dus maar weer gestopt. Uiteindelijk vond Ro achterin een doorgebrande zekering. Dit was de zekering van het dashboard, maar waarom die daar zat??? Heel raar. Met het verwijderen van deze zekering hield de brandlucht op en konden we doorrijden naar Accra. Na de nodige boodschappen gedaan te hebben, zijn we naar Ian gereden. We hadden van Darrin, Maureen, Henk Jan en 2 Engelsen bij Aylos Bay gehoord dat ze bij deze autogarage van een Engelsman mochten kamperen. Dus het leek ons handig om even naar de ruitenwisser te laten kijken als we toch in Accra waren. Waarschijnlijk was daardoor de zekering doorgebrand. Ian leek een aardige man en ze keken meteen de auto na. Toen bleek onze dynamo niet goed meer te zijn en was nodig aan vervanging toe. Hier hadden we in Marokko al naar laten kijken en daar hadden ze het enigszins opgelost, maar nu moest er toch een beter exemplaar in. In de ruitenwisser moest een nieuwe motor. Op de eerste dag was Ian best aardig en praatte heel veel. We mochten gebruik maken van de keuken en badkamer. Maar toen ze de dag erna met de auto begonnen, werd hij anders. Ro vertrouwde hem niet helemaal, want elke keer als hij met z’n monteur praatte over onze auto ging hij ver bij Ro vandaan staan en fluisteren. Ik probeerde het nog een beetje goed te praten, maar Ro vond dat hij steeds raarder ging doen. En bovendien zei hij allemaal dingen over onze auto en landrovers in het algemeen, die volgens Ro echt niet kloppen. Hij leek helemaal geen verstand van auto’s te hebben en ratelde maar wat in de rondte. Maar aan het eind van de dag leek alles weer te werken en betaalden we het vooraf afgesproken bedrag, wat we wel wat veel hadden gevonden, maar dachten dat de auto in ieder geval in goede handen was. Maar toen Ro later de ruitenwissers nog eens probeerde, bleek deze maar 1 stand te hebben ipv 2 standen en konden de wissers alleen vertikaal stilstaan en niet horizontaal. Ja, daar hadden we niks aan. We vertelden dit aan Ian en die zei enigszins geïrriteerd dat hij er gelijk de volgende dag naar zou (laten) kijken. Daarna liet hij zich niet meer zien. De volgende morgen ging de monteur ermee aan de slag, terwijl wij naar het internetcafé gingen. Toen we terugkwamen vroeg de monteur of hij de oude of de nieuwe motor erin moest zetten: de oude doet niks en de nieuwe kan alleen in één stand en blijft rechtop staan. Ro zei dat hij even met Ian wilde overleggen. Ian kwam uiteindelijk naar buiten, negeerde Ro volkomen en ging met de monteur naar binnen. Na een uur wachten hadden we het wel een beetje gehad. We wilden ons geld voor de nieuwe ruitenwissermotor terug en we wilden weg. We klopten en klopten op de deur en eindelijk kwam de monteur om door te geven dat Ian er zo aan kwam. Ondertussen hadden we de elektricien gevraagd om alle nieuwe dingen uit onze auto te halen en alles weer aan te sluiten zodat we konden gaan zodra we ons geld terug hadden. Alles zat weer op zijn plek zodat we konden gaan. Na nog een uur wachten klopte ik nogmaals op de deur, maar weer geen antwoord. Ik bleef even kloppen en uiteindelijk kwam hij het huis uit en schreeuwde dat we moesten stoppen met kloppen. Daarna ging hij weer naar binnen, zonder verder iets te zeggen. Zijn bewaker kwam naar mij toe en hij vertelde dat hij altijd zo is. Hij is altijd stomdronken en erg agressief. Hij vertelde over hoe vreselijk hij tegen klanten en zeker zijn personeel is. Na nog een kwartier wachten kwam hij naar buiten en wilde hij gaan vertellen wat ze konden doen om de ruitenwisser te maken. Wij zeiden dat we alleen ons geld terugwilden (wat ons was beloofd als het niet goed zou werken) en dat we geen oplossing wilde. Toen werd hij helemaal kwaad. Wij zeiden dat als hij Ro ruim 2 uur geleden te woord had willen staan, dat hij dan had geweten dat we wilden gaan en geen oplossing hoefden. En als hij ons een uur geleden te woord had gestaan, dan had hij geweten dat de nieuwe motor er allang uit was. En als hij ons een kwartier geleden te woord had gestaan, dan had hij geweten dat we klaar waren om te vertrekken.

Al schreeuwend riep hij dat als wij ons geld terugwilden, dat we dat konden krijgen. Nou, mooi, bedankt, daar waren we op aan het wachten. Hij ging naar binnen, kwam terug met een stapel geld, telde het voor ons en gaf ons 230 Cedi. Daarna liep hij weg. De monteur, elektricien en bewaker keken ondertussen nog even na of alles goed zat en vertelden hoe vreselijk Ian is voor zijn personeel, hoe hij klanten afzet, hoeveel hij aan ons verdiend en hoe weinig zij daarvan zien. Ook wilden ze ons buiten werktijd om wel helpen zoeken naar een betere en vooral veel goedkopere ruitenwissermotor. We bedankten vriendelijk, maar wilden nu eigenlijk gewoon weg. We hebben zijn 3 personeelsleden ieder 10 Cedi gegeven als dank voor al hun hulp. We waren nog met ze aan het praten, toen Ian aangestormd kwam dat hij ons teveel geld had gegeven. Het moest 210 zijn ipv 230 en waarom wij dat niet na hadden nageteld!! Ja hallo, hij heeft het geld hardop geteld toen hij het aan ons gaf en wij gingen er vanuit dat hij wist hoeveel het moest zijn. De ruitenwissermotor kostte blijkbaar 210 terwijl de dynamo 230 had gekost. En nou ging hij ons ervan beschuldigen dat wij het na hadden moeten tellen en hadden moeten weten? Belachelijke vent. Wij gaven hem 20 terug en vertelden hem wat we nou exact van hem vonden. Toen hij als reactie zijn personeel er de schuld van begon te geven, werd het ons toch echt te erg. Wat konden de monteur en elektricien er nou aan doen dat de motor niet de juiste was? Zijn personeel was erg blij dat wij wel iets tegen hem terug konden zeggen om hun te helpen, want zij kunnen dat zelf niet. We hopen alleen dat hij na ons vertrek het niet op hen heeft afgereageerd. Maar ze verzekerde ons dat ze het wel gewend waren door hem afgezeken te worden. En ze konden hun lachen bijna niet inhouden toen we hem vertelde wat een eikel hij is. Toen hij weer, nu duidelijk dronken, verder wilde gaan, zeiden wij tegen elkaar dat we hem niet meer aan zouden kijken en geen woord meer met hem zouden wisselen. Toen hij geen enkele reactie meer kreeg en wij hem behandelde als lucht hield hij zijn mond. We namen uitgebreid afscheid van de drie heren en reden hun baas negerend voorbij. Wij snappen echt niet dat iemand die zo’n hekel lijkt te hebben aan Afrikanen in Afrika woont. Hij had geen goed woord voor ze over. Hij is de hele dag dronken en heeft de grootste praatjes, maar weet er uiteindelijk niks van. We waren blij dat we weer weg waren.

We zijn nog langs de Zuid Afrikaanse Ambassade gereden, maar zij konden ons ook niet helpen met een permit voor Klaassie. We besloten toch nog even in Accra te blijven, omdat het te laat begon te worden om nog terug naar Aylos Bay te rijden.

Bovendien, mocht het permit voor Klaas nog komen, dan kon de auto op donderdag of vrijdag nog de boot op.

We hebben de nacht doorgebracht bij de Beach Comber en zijn de volgende morgen, donderdag, de aanvraag voor quarantaine van Klaasje nog met DHL naar Zuid Afrika gestuurd, omdat overal staat dat ze het originele formulier moeten hebben voor de aanvraag in behandeling kan worden genomen. En ondanks dat ze ons hebben verteld dat het ook per mail mocht, wilden we, nu we toch in Accra waren, het maar opsturen voor de zekerheid. We hebben de hele dag tevergeefs op het permit gewacht en ondanks de vele telefoontjes en mailtjes kregen we geen antwoord uit Zuid Afrika.

We besloten nog één dag te blijven voor het geval het permit vrijdag zou komen. Toen er ‘s ochtends nog niks was, besloten we rustig aan, via de supermarkt, de stad uit te rijden naar Aylos Bay. We konden altijd nog omdraaien. Vlak buiten Accra zijn we nog even gestopt bij een “garage” waar allemaal landrovers stonden. Na een kwartier kwam Ro terug met een werkende ruitenwissermotor voor 70 Cedi. We hadden Ian dus precies 3x zoveel gegeven voor exact hetzelfde ding. Uiteraard moet hij erop verdienen, maar er vanuit gaande dat wij met die 70 Cedi al te veel hebben betaald, heeft hij het vast voor 50 Cedi kunnen kopen. En ons dan 210 Cedi rekenen is wel erg veel. We denken er maar niet over na wat de dynamo echt heeft gekost.

Bij Aylos Bay hebben we een rustig, leuk en gezellig weekend gehad.

  

  

Op maandag rond het middaguur kregen we eindelijk de permit. Helaas vertrekt de boot de volgende dag en de volgende boot gaat pas 4 weken later. Maar aangezien het permit maar geldig is tot 8 maart, besluiten we zo snel mogelijk naar Zuid Afrika te gaan. We regelen telefonisch en via het internet de vliegtickets voor maandag 1 maart, we mailen het Health Certificate naar de dierenarts waar de bloedresultaten in kunnen, we regelen het vliegen voor Klaasje en we regelen dat we de auto op 1 maart naar de haven kunnen brengen om in een container te laten staan tot het schip komt.

Helaas wordt het goede nieuws van de permit op maandagmiddag overschaduwd op het moment dat de serveerster vraagt wat er aan de hand is met onze hond. We kijken en ze zit onder het bloed. We gaan meteen op zoek naar een wond, maar kunnen niks vinden. We proberen al het bloed te verwijderen, maar het is zoveel en het zit overal, dat we besluiten haar in de rivier te wassen. Dat is natuurlijk niet zo schoon als ze een wond heeft, maar met een washand en een emmer gefilterd water lukt het gewoon niet. In de rivier wassen we alles weg, maar we kunnen nog steeds de oorzaak niet vinden. Dan zien we een teek en halen we die meteen maar even weg. Zodra die eruit is begint ze te bloeden. We drukken er watten op, maar het blijft bloeden. Heel raar, zoiets hebben we nog nooit gezien. Dan zien we nog twee teken en na het verwijderen stroomt ook daar het bloed uit. We gaan op onderzoek uit en vinden nog veel meer teken en bovendien vinden we steeds meer teken die omgeven zijn door een grote donkerrode/paarse vlek. En bij het verwijderen van iedere teek bloed ze heel erg. We bellen gelijk de dierenarts in Nederland. Zij vind het erg raar dat ze zo bloed na het verwijderen van de teken en vraagt of ze ergens een bloedzuiger heeft. Als ze die had, dan hebben wij die nooit gevonden. Na het mailen van foto’s van de plekken kon ze met redelijke zekerheid zeggen dat het de ziekte van Lyme is, waar wij al bang voor waren. We moesten een bepaald soort antibiotica hebben en wij hebben een ander soort bij. Dus de hele middag weg geweest op zoek naar deze antibiotica. We konden het niet vinden. De volgende morgen zijn we meteen verder gaan zoeken en bij een gewone apotheek hebben we het uiteindelijk gevonden.

We hebben twee dagen teken geplukt. De enige logische verklaring die de dierenarts had, was dat ze een week eerder een nieuwe tekenband heeft gehad. Die tekenbanden moet je 2 weken voordat je naar een tekengebied gaat omdoen, omdat het 2 weken nodig heeft om goed in het bloed opgenomen te worden. Nou dacht de dierenarts dat het wellicht beter was om de nieuwe band twee weken samen met de auto band om te laten, zodat de nieuwe goed kan gaan werken. Dit staat niet in de gebruiksaanwijzing, maar het moet haast wel kloppen omdat ze zelden een teek heeft en nu had ze er wel 40. Maar gelukkig lijkt ze niet ziek, speelt en zwemt ze nog veel en eet ze goed.

Op donderdag besluiten we terug te rijden naar Accra, zodat we de tickets en Health Certificate op donderdagmiddag kunnen halen en de papieren voor Klaasje kunnen regelen op vrijdag. En op maandag het verschepen van de auto kunnen regelen. Helaas, soms zit het tegen, soms zit het heeeeeeel erg tegen. Na het ophalen en betalen van onze vliegtickets rijden we naar het laboratorium en de dierenarts die het bloed heeft afgenomen. Zijn kantoor is leeg en terwijl wij willen gaan vragen waar hij is, stopt er een auto. De man die uitstapt zwaait naar ons en hij ziet er erg bekend uit, dus stom stom stom, wij denken dat het de dierenarts is die 4 weken geleden het bloed had afgenomen. Wij beginnen tegen hem te praten over de mail die we hebben gestuurd, het telefoongesprek van afgelopen maandag, het bloed dat hij heeft afgenomen en de resultaten waar we nu voor komen. En hij praat met ons mee alsof hij er alles vanaf weet. Maar hij kan de resultaten nergens vinden. En terwijl wij de komende 18 uur echt niet begrepen wat er aan de hand was, een zeer slapeloze nacht hadden en echt volkomen niet meer snapten wat er aan de hand was, bleek, achteraf, dat deze man de dierenarts was waar wij met Klaasje een paar weken eerder waren geweest omdat ze een paar rare bultjes had. Daar hadden wij hem van herkend en hij ons. En toen we een paar weken daarvoor bij hem waren hadden we verteld dat we op het permit van Klaasje aan het wachten waren en dat er bloedtesten gedaan moesten worden en papieren ingevuld moesten worden. Hij wilde dat allemaal erg graag voor ons doen.

Achteraf gaf hij ook toe dat hij het grappig vond dat wij hem niet hadden herkend en dat hij had meegespeeld dat hij de andere doktor was.

Maar ondertussen dachten wij dat we gek werden. Hij heeft zelfs tegen Ro beweerd, die zowel een businesskaart van hem als van de andere dokter had, dat hij beide personen was. En dat hij ons prima kon helpen en de formulieren in ging vullen. Maar hij moest dat in de kliniek doen waar we hem ontmoet hadden, omdat hij daar de officiële stempels had. En dus moesten we daar de volgende dag naartoe komen. Maar eerst gaf hij ons een exportdocument dat we absoluut nodig hadden om het land te kunnen verlaten en wat 90 Cedi kostte, direct door ons te betalen. Met zeer veel twijfel betaalde we deze 45 euro.

We vertrouwde het voor geen meter, maar zijn er vrijdagmorgen meteen heen gereden. Onderweg wilden we eerst nog stoppen om het permit in een internetcafé uit te printen en daar vond ik een vreselijke mail vanuit Zuid Afrika. Er werd ons gevraagd hoe wij maandagavond dachten te kunnen vliegen zonder originele permit? Hoe dachten wij die nu nog in Accra te krijgen? Nou, mijn eerste zenuwinzinking was binnen. Was ik al doodsbang dat er iets vreselijk mis was met de dierenarts die alle resultaten kwijt leek te zijn, kwamen ze NU, 4 dagen voor vertrek, met het feit dat we het originele permit nodig hadden. Ze hadden het ons gefaxt en met geen woord erover gesproken dat dat alleen ter informatie was. AARRGGG, ik werd gek. Haar meteen teruggemaild of ze het niet gewoon af kon geven bij de “quarantine master” en zo niet of ze een koerier kon vinden die het maandagmiddag bij ons kon hebben. We zouden eerst naar de dierenarts gaan en dan dit wel weer af zien te handelen. De dierenarts zit vlak bij de luchthaven waar we om 10:00 uur een afspraak zouden hebben om het papierwerk voor Klaas in orde te maken. Het was 9:00 uur toen we bij de dierenarts waren, anderhalf uur nadat we achteraan in de file waren aangesloten. Hij had het formulier voor zich en ging het doorlezen. Er moet aangekruist worden of één van de 5 ziektes waarop ze getest moet worden voorkomt in het land van herkomst, Ghana in dit geval. Bij alle 5 zei hij “nee”. Nou, de alarmbellen rinkelde zeer luid. Toen begon hij te bellen op zoek naar iemand die bevoegd was dit te tekenen, terwijl hij Ro de vorige dag had verzekerd dat hij bevoegd was te tekenen. Daarna zette hij achter de 5 ziektes waarop getest wordt, waar de bloedresultaten horen te staan, een streep. Ik vroeg of hij daar de exacte uitslag wilde neerzetten en hij liep weg om die te halen. Maar kwam zonder iets terug. De kerkklokken waren bij ons aan het luiden en wij dachten dat we in een soort bananasplit zaten. We hadden het zo gehad met deze man dat we hem begonnen te vragen hoe hij nou 2 personen tegelijk kon zijn. En toen kwamen we er pas achter dat dat niet zo was. Dit was niet de man die het bloed had afgenomen en hij kon de resultaten dus helemaal niet hebben. Hij wilde alleen het geld voor het invullen van het formulier. Hij zei dat we terug naar het laboratorium moesten gaan, samen met hem, dat hij daar de resultaten zou ophalen en het af zou handelen. Wij zo snel mogelijk door de file terug naar de andere kant van de stad, hopend dat we sneller zouden zijn als hem, om daar de echte arts te vinden. Daar aangekomen bleek het inderdaad waar dat de dokter die wij eerder hadden ontmoet in Tanzania was. Dus terwijl wij hem die maandag hadden gesproken en hij wist dat wij kwamen was hij zonder de papieren in orde te maken weggegaan. En de andere arts wist dat hij in Tanzania was en dus zichzelf als hem voor kon doen.

We liepen toevallig tegen het plaatsvervangend hoofd van de hele organisatie aan en die bracht ons naar het hoofd van het laboratorium. Hij ging op zoek naar de labresultaten, maar kon niks vinden. Er was op 22 januari geen bloed afgenomen van een hond en er was vijf dagen later geen uitslag bekend geworden voor een hond. En alle dagen daartussen was ook niks te vinden. Bovendien mocht de arts, die bloed bij Klaasje had afgenomen, helemaal geen bloed afnemen. Dat werd door een speciaal team gedaan. Het hoofd van het laboratorium wilde ons graag helpen en heeft meteen bloed laten afnemen en een supersnel onderzoek laten uitvoeren. Degenen die het bloed moest afnemen vertelde dat dit erg ongewoon was dat het zo snel moest gebeuren, maar dat zijn baas er op stond. Dus ging Klaas naar een schone kamer met een schone behandeltafel met schone instrumenten en ontsmettingsmiddel. Iets wat ze de eerste keer niet kreeg. Het was nu 11:00 uur en we mochten om 15:00 uur terugkomen voor de uitslag! Vlak voor we weggingen lieten we hem het export permit zien dat we de vorige dag voor veel geld hadden gekocht en vroegen of het wel echt was. Hij pakte het aan en, als hij blank was, was hij rood van woede geworden. Dit document had pas uitgegeven mogen worden als het bloedonderzoek klaar was. Dit was valsheid in geschrift! En bovendien stonden er fouten op. Hij zou zorgen dat we ‘s middags een nieuwe zouden krijgen, met de juiste gegevens, als het bloed goed zou zijn.

We konden bijna niet geloven dat dit nog ging lukken. Maar nu het misschien toch ging lukken hadden we met spoed het Import Permit uit Zuid Afrika nodig. Omdat ik niet meer in staat was om Sarah vriendelijk te woord te staan, ging Ro haar bellen. Nadat Ro zo’n 10 keer van het kastje naar de muur was gestuurd kreeg hij haar collega aan de lijn, die aangaf dat ze buiten de deur was. Maar zij ging voor ons regelen dat het originele permit naar de quarantine master zou gaan in Johannesburg en dat hij dat vóór onze komst zou hebben. Dan moest hij het maar meenemen als hij Klaasje op gaat halen en i.p.v. dat het aan haar kist vastgeplakt zit, heeft hij het dan al. Lijkt ons wel zo handig, maar blijkbaar is dat niet de normale gang van zaken. Maar ze doen niet moeilijk en we mogen het op deze manier doen. We durven bijna opgelucht te ademen.

We geloofden niet dat het zo snel kon, maar om 15:15 uur kwamen we daar en gingen naar het kantoor van het hoofd van het laboratorium. En ja hoor, hij had de bloeduitslagen. Het moest alleen nog ingevuld worden op het certificaat. En, het allerbelangrijkste, ze was helemaal gezond. We hadden hem ‘s ochtends al verteld dat hoewel we 4 weken geleden al voor de bloedtest hadden betaald, we hem absoluut nogmaals wilde betalen. En nu vertelde hij dat het 55 Cedi kostte. Wij gaven het geld en vertelden dat we de andere arts 200 Cedi hadden betaald. Toen vroegen we wat een exportpermit hoort te kosten. Hij zei 10 hooguit 20 Cedi, wij vertelde dat we de middag daarvoor 90 Cedi hadden betaald. Hij was zo ontzettend kwaad. Hij kon er niet over uit dat dit was gebeurd. Het was heel duidelijk dat het bloed dat de eerste arts bij Klaasje had afgenomen gewoon was weggegooid. Het is nooit in het laboratorium geweest. Als de dokter niet in Tanzania had gezeten dan hadden wij een vals document gehad met verzonnen bloedwaarden. In Zuid Afrika doen ze de tests sowieso opnieuw en dan hadden ze gezien dat het document uit Ghana niet klopt. Dat had hun zeer ernstige schade opgeleverd en als hoofd van het laboratorium was hij verantwoordelijk. Ro vroeg hoe het kan dat de man voor ons hoofd van het laboratorium is, terwijl op de businesskaart van de andere arts staat dat hij dat is. Hij vroeg de kaart te mogen zien en werd nog kwader. Die arts had een tijd geleden een administratieve functie in het laboratorium gehad en omdat hij zo vreselijk is, was hij verbannen naar het kantoor waar wij hem hadden ontmoet. We weten niet eens zeker of hij wel arts is en zijn dat vergeten te vragen.

Hij zou de papieren uit laten werken en wij mochten er even op wachten. Om 16:00 uur hadden we het Health Certificate EN de export permit, allemaal helemaal correct en met de juiste stempels en handtekeningen. Nadat we nog een paar zeer gemeende verontschuldigingen hebben gehad en de verzekering dat hij dit met zijn baas op zou nemen, hebben we afscheid genomen. Gedurende de hele dag stond ik telefonisch in contact met de Cargo afdeling van South African Airlines, omdat we de afspraak van 10:00 uur hadden gemist en wanneer we konden komen. Ik belde om te vragen of het nu nog kon en dat mocht. Gelukkig, want anders moest ik maandagochtend om 10:00 uur met Klaasje naar de luchthaven en Ro moest dan maandag om 10:00 uur alleen de auto naar de haven brengen. Na een uurtje file rijden kwamen we aan en een uur later was alles geregeld. Om 18:00 uur reden we in een compleet ander humeur dan die ochtend terug de file in naar de Beach Comber. Wie had nog kunnen denken dat we maandag toch zouden vliegen? Wij in ieder geval niet. Nu alleen nog de boot regelen en hopen dat dat geen problemen op gaat leveren.

Op zaterdag 27 februari pakken we rustig aan een tas vol spullen voor de komende maand in Zuid Afrika. We krijgen de auto pas eind maart terug, dus we zullen precies een maand gaan backpacken. Leuk, we hebben er zin in. Zaterdag rond 16:00 uur besluiten we nog even naar de supermarkt aan de andere kant van de stad te rijden. Daar staat namelijk een goede pinautomaat, aangezien we heel veel contant geld nodig hebben en alle pinautomaten het niet doen, heel weinig geld per keer geven of er gewoon erg weinig geld in zit. Dus na een goed uur rijden komen we daar aan. We kopen nog een laatste keer wat boodschappen in en gaan naar de pinautomaten. We hadden nog 3.200 Cedi nodig (€ 1.600). Per keer konden we max 400 Cedi opnemen uit een automaat. Nadat ik 800 uit de eerste had gehaald, kreeg ik de melding dat deze leeg was. Ro had ondertussen al 1200 uit de 2^e machine, toen die leeg was. Dit kregen we in briefjes van 10 Cedi, dus op dit punt kon Ro’s portemonee niet meer dicht en zat zijn broekzak volgepropt met geld. We gingen naar de volgende automaat waar we nog eens 600 kregen, die ik maar in mijn beha stopte. De volgende automaat gaf alleen maar 5 Cedi briefjes, waardoor we de laatste 600 in 5 Cedi briefjes kregen. Mijn beha was opeens 2x zo vol en we zijn maar snel naar de auto gegaan. Op de terugweg hebben we nog een koffer gekocht en rond half 8 waren we weer terug.

Op zondag hebben we rustig aan gedaan, de laatste dingen uitgezocht en ingepakt, al het papierwerk in orde gemaakt en ‘s avonds een paar aflevering van Law & Order, Special Victim Units gekeken.

Zeeschildpad bij  Beach Comber Guesthouse

Op maandag 1 maart was de grote dag. Om 10:00 uur hadden we afgesproken in de haven. Om 8 uur zijn we weggereden en iets voor tienen kwamen we aan. William stelde ons voor aan zijn collega die alles af zou handelen. We moesten om 18:00 uur op de luchthaven zijn om Klaasje te brengen. We wilden uiterlijk om 15:00 uur een taxi terug nemen om Klaas en de bagage op te halen (ongeveer 1 uur rijden) om daarna meteen door te rijden naar de luchthaven (ongeveer 2 uur rijden). Het papierwerk was met een half uur ingevuld en hij zou de douane halen om de auto te inspecteren. Hij zei dat we ongeveer 3 kwartier moesten wachten. Een uur later ging ik vragen of hij al kwam, maar we moesten nog even wachten. Weer een uur later ging ik weer vragen of hij al bijna kwam en na allerlei telefoontjes en op ons aandringen mochten we vast naar de container rijden. Daar aangekomen ging hij op zoek naar de juiste container die na een half uur werd gebracht. Maar nog steeds geen douane. Het was ondertussen 13:30 uur geweest. Er werd ons verteld dat er helaas op deze dag slechts één douanier aan het werk was in de hele haven en dat hij het nogal druk had. Bovendoen werd ons verteld dat ze er nogal een hekel aan hebben om naar de opslagplaats te komen.

We hadden ondertussen met de hulp van zo’n 8 mannen in de haven het roofrack inclusief daktent, kist en jerrycans van de auto getild, omdat de auto anders te hoog zou zijn. Daarna de auto maar vast in de container gereden. Toen bleek de ruimte naast de auto wel heel erg krap om het roofrack compleet met daktent naast de auto te krijgen, maar met z’n allen hebben ze het er toch ingekregen. De wielkast is waarschijnlijk wel helemaal ingedeukt, maar dat maakt ons niks uit. We buigen het wel weer terug. Om 14:00 uur besluiten ze alles maar alvast met touwen, houtblokken en grote spijkers vast te maken, waardoor de auto alleen nog door de achteringang te betreden is. Als de douane voorin wil kijken, dan moeten ze over de koelbox naar voren kruipen. Om 14:30 bel ik voor de zoveelste keer met onze agent en deze keer zeg ik dat we echt over een half uur moeten gaan. Ik ga sowieso, want ik moet met Klaas vliegen, maar als Ro niet met mij mee kan en het vliegtuig niet haalt, dan zullen zij een nieuw ticket voor hem moeten kopen, want wij hebben geen geld meer. Tien minuten later komt zijn collega aanrijden, met onze carnet de passage gestempeld, en zegt dat we de container mogen sluiten. De container wordt gesloten met een speciale zegel en kan pas weer in Durban worden geopend. Hij zei dat de douane hem voldoende vertrouwde om onze auto zo door te laten, maar wij denken dat ze hem hebben omgekocht. Waarschijnlijk was dat goedkoper dan een ticket voor Ro kopen. Om 14:50 zijn we op het kantoor om te betalen. Om 15:10 uur rijden we in een taxi weg. En voor de verandering staat er bijna geen file. In minder dan een uur zijn we bij de Beach Comber. We laten Klaas nog even spelen op het strand en gaan dan gelijk met de taxi naar de luchthaven. En voor het eerst staat er geen file in Accra. We zijn binnen een uur op de luchthaven en dus uiteindelijk een uur te vroeg!! We regelen alles voor Klaasje en laten haar achter in de loods van Cargo. Ik was erg bang dat ze niet in ons vliegtuig zou komen en dat gevoel bleef ik de komende 6 uur houden.

Toen we mochten inchecken bleek dat we wel een visa voor 9 maanden hadden, maar dat we bij het binnenkomen van Ghana een stempel hadden gekregen waarin staat dat we slechts 60 dagen mogen blijven. Als we langer wilden blijven moesten we dat verlengen. We waren op 28 december binnen gekomen en vlogen op 1 maart weg. Maar de man zei dat we even naar zijn baas moesten gaan, omdat een paar dagen vast niet zo erg is. Gelukkig deden ze niet moeilijk en al helemaal niet toen ik zei dat februari slechts 28 dagen had gehad, dus dat het wellicht precies 60 dagen was. Ze hebben het (gelukkig) niet nageteld en we mochten door.

Om 22:30 uur mochten we eindelijk met een bus naar het vliegtuig. Om het vliegtuig stonden een aantal veiligheidsmensen. In plaats van de trap op te gaan zijn wij naar één van hun gelopen. We vroegen of hij wou kijken of onze hond in het vliegtuig was en hij kwam even later terug met de mededeling dat ze erin zat. Voor het eerst sinds tijden voelden we ons opgelucht.

Vlak na 23:00 uur zijn we opgestegen. Van de 250 stoelen waren er slechts 80 bezet. Na een uurtje lag iedereen zo’n beetje te slapen en ben ik nog even een rondje gaan lopen. Het vliegtuig bestond uit 2 – 4 – 2 stoelen en op iedere middelste rij met 4 stoelen lag iemand languit te slapen. Maar de achterste rijen waren nog helemaal leeg. Dus zijn we gelijk verhuisd en konden we allebei op 4 stoelen per persoon languit liggen, helaas niet echt slapen, want dat konden we allebei niet. Zo hebben we ongeveer 4 uur gelegen tot we boven Zuid Afrika vlogen. Het laatste half uur was ook zo voorbij en voor we het wisten waren we in Johannesburg. Het duurde ongeveer anderhalf uur voordat we Klaas hadden gevonden en daarna moesten we nog drie en een half uur wachten voordat ze werd opgehaald door het quarantaine station, maar uiteindelijk is alles dus helemaal goed gekomen.

Volgens mij heeft alles wat ons tegen kon zitten, ons tegen gezeten. Bijna alles is wel ergens misgegaan. Maar uiteindelijk is alles goed gekomen. Alleen de auto moeten we dus over een paar weken nog ophalen. We hebben onze portie stress wel even gehad en hopen de komende dagen tot rust te komen in Johannesburg. Maar ondanks alle tegenslag hebben we ook heel veel geluk gehad: Klaas zat in ONS vliegtuig, het vliegtuig is niet neergestort (was mijn angst, niet die van Ro), Klaas is helemaal gezond bevonden in Ghana, we zijn binnen 6 weken na ons eerste contact met de dierenarts in Zuid Afrika gevlogen zoals zij aangeven dat het ook zo lang duurt, de bloedtest van Klaas is uiteindelijk in 4 uur gedaan, we hoefden geen originele permit te hebben, ze deden niet moeilijk dat we ons visum voor Ghana een paar dagen hadden overschreden, we mochten de auto 10 dagen voordat het schip komt al brengen en de douane laat onze auto door zonder deze te zien. Als je het zo bekijkt, is het allemaal perfect verlopen.

We zijn 2 maanden in Ghana geweest. Ghana is vergeleken met Mauritanië, Mali en Burkina Faso een rijk land. Het duurde even voor het ons opviel dat er, in ieder geval langs de kust, geen paard en wagen of ezel en wagen op de weg te bekennen was. En ook waren er weinig brommers te bekennen. In de andere West Afrikaanse landen waar wij geweest zijn zag je ongeveer evenveel paard/ezel en wagens en brommers als auto’s. In Ghana heb je een auto of ga je met het openbaar vervoer. Tenminste, zo lijkt het.

Ghana vonden wij een mooier land, omdat het veel groener is dan de andere landen van West Afrika waar wij zijn geweest. De tropische regenwouden zijn misschien al voor 90% gekapt, maar toch is het nog steeds mooi als je niet weet hoe het ooit geweest moet zijn.

De mensen zijn eigenlijk in alle landen waar wij geweest zijn aardig. Maar omdat we wat langere tijd op dezelfde plek hebben doorgebracht (Aylos Bay, Beach Comber Guesthouse) in Ghana, hebben we de mensen wat beter leren kennen kennen. Ook de mensen op straat herkenden ons vaak en wisten precies wie we waren en waar we naartoe gaan. Zelfs op de luchthaven, achter de douane, riep een man mijn naam en hij bleek met ons gesproken te hebben een paar weken geleden. Het duurde even voor we hem herkende, maar hij wist onze namen, vroeg waar de hond was en of we eindelijk naar Zuid Afrika gingen. Hij was onderweg naar Barcelona.

De paar vervelende mensen die we hebben ontmoet in Ghana vallen in het niets bij alle geweldige mensen die we hebben leren kennen. We hopen dan ook ooit nog eens terug te gaan. Maar we zullen nooit meer in januari, februari of maart gaan, omdat het gewoonweg veel te heet en benauwd was, zelfs voor de lokale bevolking. Bijna iedereen klaagde wel over het weer. De volgende keer gaan we in augustus ofzo.

We hebben een overzicht gemaakt met alle informatie die wij hebben over het verschepen van een auto van Accra naar Durban of Mombasa en het vliegen met een hond van Accra naar Johannesburg of Nairobi. Voor een link naar deze pagina klik hier.