IMPI’s ADVENTURES

Het is vandaag erg warm. Iris denkt zo’n 40 graden, Ro denkt zo’n 35 graden. In ieder geval warm.

Maandag op dinsdag hebben we in Lake Nakuru National Park overnacht. Gewoon midden in het park, zonder hekken tussen ons en de leeuwen, luipaarden, neushoorns, nijlpaarden, buffels en bavianen. Als je met de zaklamp in de struiken scheen, zag je af en toe ogen naar je staren. Volgens de gids waren dat impala’s. De hele avond liep er een buffel om ons kamp. De gids vond dit een beetje verontrustend, omdat buffels de meeste mensen vermoorden in Afrika. Maar ze deed niks. De bavianen zaten in de boom boven onze tent en soms schrokken we wakker omdat ze ineens heel hard gilde. De gids zei ’s ochtends dat er dan waarschijnlijk een luipaard langsliep. Gelukkig wisten we dat ’s nachts niet. Bij het ontbijt liep er ineens een neushoorn langs. Een altijd welkom bezoek. Toen we het park weer uit wilde, kwamen we 2 luipaarden tegen. ONZE EERSTE. Ongeveer 800 meter later zaten we vast in de modder en hebben we met z’n alle de truck eruit gehaald. Dit betekende een uur ofzo in het park staan!!! Oftewel het is allemaal geweldig. We hebben erg veel zin om naar de gorilla’s te gaan.

Even een kort bericht. we zijn voorlopig niet meer on-line. Morgen gaan we de lange rit van Kampala naar Bwindi maken. De plannen zijn enigszins gewijzigd: a.s. vrijdag mogen jullie de hele dag aan ons denken, want dan gaan we naar de gorilla’s!!!! We gaan waarschijnlijk zaterdag de chimpanseetrek doen. Dat is eigenlijk hetzelfde als de gorillatrek, alleen gaan we dan op zoek naar chimps. We hopen dat we foto’s kunnen maken, maar aangezien het waarschijnlijk zal regenen en het regenwoud erg donker zal zijn en we geen flitser mogen gebruiken, zijn we allemaal bang dat het lastig wordt. We hebben afgesproken dat we allemaal de foto’s branden en aan elkaar geven. Dus de kans op goede foto’s is iets groter. Maar misschien vergeten we foto’s te maken als we ze eenmaal zien.

Zondag komen we terug naar kampala. Dit is weer een twaalf uur durende rit. Maandag gaan we naar chimp island. We zouden dat vandaag doen, maar we hebben de boot gemist. Vandaar dat we nu even tijd hebben om te mailen.

WE HEBBEN DE GORILLA’S GEZIEN!!!!!!!!!!!!!!!

Het begon allemaal op een vrijdag. Afgelopen donderdag kregen we te horen dat we de permits hadden gekregen voor zaterdag ipv zondag of maandag. Donderdag waren we nog in Kampala en de helft van de groep was de hele dag raften. We konden vrijdag dus pas vertekken. Normaal is het een tweedaagse rit van kampala naar Bwindi Impenetrable National Park, maar wij moesten het dus op vrijdag doen. Om 6:00 uur ’s ochtends zijn we weggereden en om 14:00 uur waren we in Kabala. Dat is de plaatst naast Bwindi. Wij denken dus: “Dat hebben we snel gedaan”. Maar niets is minder waar. Om 14:30 reden we verder en na een half uurtje gingen we de bergen in. Vanaf daar was het 1 zandweg door de bergen, met aan de ene kant een steile berg omhoog en aan de andere kant een diepe afgrond (zoals zo vaak is met bergen). Het nadeel was dat je in een tropisch regenwoud bent, waar het dus veel regent. Om ervoor te zorgen dat de wegen niet te modderig en slippery worden, is er om de 2 meter een geul die de diepte ingaat, waar de modder en water naar beneden kan. Helaas heeft dit voor geulen in de weg gezorgd die de truck steeds naar de afgrond wil trekken. De beste remedie hiertegen is gewoon niet naar de weg kijken (behalve de chauffeur) en doen alsof je de banden niet voelt glijden. Maar gelukkig ging het goed. Maar wij hadden dan ook geen regen tijdens de rit. Ik weet niet hoe het zou gaan als het wel zou regenen. Op een gegeven moment zaten we zo hoog in de bergen dat we letterlijk in de wolken zaten, dat was erg mooi. Om 19:00 uur kwamen we aan in Bwindi.

De volgende ochtend begon de trekking om 8:30 uur. Er waren 3 groepen toeristen. Wij mochten met de z’n allen (8 personen) bij elkaar blijven. We kregen de R-groep. Dit is een groep van 1 silverback, 5 vrouwtjes en 7 kleintjes. Er werd ons verteld dat ze de nacht op ongeveer 2 uur lopen hadden doorgebracht. Dat klonk positief!

Onze camping lag aan de entree van het park in een dal. Eerst liepen we over een pad het park in. Dit was erg makkelijk, omdat het weinig hoogteverschil had. Na een kilometer of 3 gingen we van het pad af. We beklommen een heuveltje en gingen weer naar beneden, staken een riviertje over en alles verliep soepel.

Daarna gingen we omhoog. Er was geen pad en een man met geweer en kapmes maakte een doorgang voor ons. De grond was erg nat en glibberig. Gelukkig hadden we een jongen meegenomen die onze rugzak droeg. Hij hielp Iris ook bij stukken die te glad en steil waren. De klim duurde erg lang en was erg zwaar. Als je niet oppaste, gleed je het hele eind weer naar beneden. We hadden geen idee hoelang we nog omhoog moesten of hoe hoog de berg was waar we op waren en of we uberhaupt helemaal naar boven moesten. Als we aan de gids vroegen hoelang het nog was voor we boven waren, zei hij steeds: “we will finally get there”.

De tocht was echt zwaar. We hadden er beide erg veel moeite mee. Eindelijk mochten we naar beneden en dat is minder zwaar, maar wel moeilijker, omdat je makkelijker uitglijd. Gelukkig had Iris Moses (onze drager) vlakbij, zodat elke keer als ze bijna viel, hij haar hielp. Zonder hem had ze het waarschijnlijk niet gehaald (in ieder geval niet zonder een gebroken ledemaat)!

Op een gegeven moment waren we de sporen van de gorilla’s kwijt, maar gelukkig vonden we ze vrij snel weer. En toen waren we vlakbij. We moesten onze spullen achterlaten en alleen de camera meenemen.

Normaal gesproken ben je dan nog zo’n 200 m van de gorilla’s af, maar na de eerste struik zagen we ineens al 3 babygorilla’s met elkaar spelen op nog geen meter afstand. Het was absoluut geweldig. Ze rolde over elkaar heen, sprongen op elkaar, rende weg en kwamen weer terug. Dit alleen al was alles waard. Een volwassen vrouwtje lag achter hun onder een struik. Op een gegeven moment rende ze weg en kwamen niet meer terug. We gingen 5 meter naar voren en daar zagen we de hele familie. We zagen een hele grote berg haar en dat was de buik van de silverback. Hij was echt enorm groot. Af en toe keek hij naar ons op of gromde, maar had verder geen interesse in ons. De meeste gorilla’s negeerde ons en bleven met elkaar spelen. Een vrouwtje probeerde naar ons toe te komen en stak haar arm naar ons uit. We moesten (helaas) achteruit. Ze mogen ons niet aanraken. Daardoor verloor ze haar interesse in ons en ging verder met het plukken en aaien van haar baby.

We moesten ook een meter van de babies afhouden, omdat ze er niet aan mogen wennen om mensen aan te raken. Als ze nu aan je arm gaan trekken, val je om als een slap vaatdoekje, maar ze zullen je niet meesleuren. Maar als ze je nu mogen aanraken, willen ze dat ook doen als ze volwassen zijn en dan heb je geen kans. Ze zijn goedaardig en zullen je niet bewust pijn doen, maar ze zijn gewoon te sterk voor ons.

Een kleintje sprong op de rug van de silverback en gebruikte hem als trampoline om aan de tak erboven te gaan hangen. Uiteindelijk lukte dat. De kleine hing aan de tak en rolde erover en eronder door. Dit was erg grappig. Uiteindelijk liet hij zich weer op de silverback vallen. De silverback was op ongeveer 7 meter van ons (misschien iets minder). De rest was allemaal dichterbij. We hadden echt geluk met het weer, want het regende niet en de zon scheen. Ze zaten op een beetje open plek waardoor we van allemaal, behalve de silverback, foto’s in de zon konden maken.

Het uur was erg snel voorbij. We dachten dat we er pas een kwartierje waren ofzo. Helaas moesten we toen weer gaan.

We hebben nog even een boterham gegeten en wat gedronken en toen moesten we weer terug. Gelukkig hoefde we niet dezelfde weg terug, maar de weg die we wel teruggingen was bijna steil naar beneden en heel modderig.  Meestal waren er bomen waar je je aan vast kan houden, maar als die er niet waren….. Roderick gleed 1x naar beneden en Iris waarschijnlijk wel vaker als Moses niet steeds voor haar liep en haar tegenhield als ze viel.

Om 14:00 uur waren we weer in het kamp. We vonden het beide de zwaarste beproeving die we ooit hadden gedaan, maar het was het absoluut waard. We raden het iedereen aan, alleen is het niet aan te raden om in het regenseizoen te gaan. Het is gewoon te nat, modderig en glad. Eenmaal terug in het kamp vroegen we de gids waar we nou precies geweest waren. Hij wees naar een grote berg achter ons. We vroegen hoever we die berg op waren geweest en hij gaf aan dat we eroverheen waren geweest en aan de andere kant waren afgedaald en dat de gorilla’s achter die berg waren. Als iemand ons ’s ochtends had verteld dat we die berg over moesten, dan hadden we ze voor gek verklaard.

Bij terugkomst bleek dat een andere groep al uren terug was. Zij hadden de gorilla’s op het pad gezien een half uurtje lopen. Ze hoefde het regenwoud niet eens in!! Dat vonden wij toch ook niet leuk. Wat wij hebben gedaan was perfect. 10 uur hadden we misschien niet volgehouden, maar een beetje een beproeving maakt het alleen maar meer de moeite waard.

We hopen dat jullie een idee hebben van hoe geweldig het was. We denken niet dat we het kunnen beschrijven hoe het is om gorilla’s in het echt te zien, maar we hopen dat jullie hierdoor wel gemotiveerd zijn om ook te gaan!