IMPI’s ADVENTURES
Reisverhalen
Australië: Victoria
16 – 26 december 2013
Maandag 16 december worden we na een zeer lange nacht om 6 uur wakker gemaakt. Tasmanië hebben we nu echt verlaten en we zijn met de ferry aangekomen in Melbourne. We moeten nog een half uur wachten voordat we naar het autodek mogen en daarna rijden we redelijk vlot de ferry af. We besluiten eerst Melbourne in te gaan, maar na anderhalf uur rondrijden, hebben we het wel gezien.
We worden gek van de eenrichtingsverkeer wegen en de parkeergarages waar we te hoog voor zijn. We hebben wel kriskras door het centrum gereden, dus toch een klein beetje de stad gezien. Na lang gezoek vinden we de snelweg de stad uit, tanken de auto weer vol met 103 liter en rijden richting Geelang, vanwaar we naar de “Great Ocean Road” willen rijden. Ondanks dat het pas 9:00 uur als we de stad verlaten, zouden we het geen bezwaar vinden direct naar een camping te gaan, omdat we amper geslapen hebben. Maar de campings die we tegenkomen zijn allemaal tussen de $ 42 en $ 51. Dat vinden we wat veel. Onderweg stoppen we nog bij een Aboriginal Cultural Centre, maar er valt weinig te zien of te beleven. We rijden rustig aan verder, tot we bij Torquay aankomen, waar de Great Ocean Road begint. We bekijken de watertoren aldaar en wandelen wat rond.
In de volgende plaats, Anglesea, zouden vele kangoeroes leven op de golfbaan. We zien er een paar, maar je mag de golfbaan niet op, dus rijden we weer verder. We stoppen regelmatig in een pittoreske dorpje of bij een adembenemend uitzicht. Geheel tegen mijn gewoonte in, lees ik onze digitale Lonely Planet door om te zien wat we waar kunnen doen. Dan lees ik dat er in Kenneth River een camping is, waar de wilde koala’s in de bomen leven. Zonder twijfel is dat de plek waar we vanavond gaan slapen, ongeacht de prijs. Als we aankomen schrijf ik ons in en de receptionist geeft aan dat het onmogelijk is om geen koala’s te zien. Ik reken $ 44 (€30) af en we parkeren de auto op ons plekje. We lopen direct weg en in de vierde boom zie ik al een koala. Het is een jong beestje dat niet al te hoog in de boom zit. Bovendien is er direct naast de boom een kinderspeeltuin, waardoor we op het klimrek kunnen klimmen om bijna op ooghoogte te komen.
Als het beestje gaat slapen lopen we verder. In totaal zien we 10 koala’s! Maar ze hebben hier ook papegaaitjes die door iedereen gevoerd worden. Als we langs de mensen oplopen, landen de vogels al op onze hoofden, schouders en armen. Een vrouw geeft ons wat vogelvoer en we kunnen ze eens goed bekijken.
Daarna gaan we snel verder met koala’s bekijken. Als laatste lopen we terug naar de koala bij het klimrek. Als we een tijdje bij hem staan, besluit hij opeens van boom te gaan verwisselen. Hij klimt omlaag en loopt over de grond. Een man die hier een permanent vakantiewoninkje heeft, geeft aan dat hij dat nog nooit heeft gezien. De koala draaft over de camping, zigzagt tussen de caravans en tenten door, springt bijna op een driewieler en rent dan weer terug richting de bomen.
Hij gaat onder een boom zitten en lijkt na te denken of dit de boom is die de moeite waard is van het beklimmen. Het antwoord is blijkbaar nee want hij gaat verder naar de volgende. Daar klimt hij een meter in, blijft even zitten en springt dan naar beneden. Hij wandelt naar een andere boom en daar klimt hij echt in. ’s Avonds zit hij daar nog steeds, maar morgenochtend zal hij verdwenen zijn. Terug bij de auto werk in onze website bij. Na het eten gaan Ro en ik samen nog een wandeling maken en we zien 8 koala’s en 1 kangoeroe. We zijn duidelijk in Australië! Papa is ondertussen onze verslagen van Nieuw Zeeland aan het lezen en daar is hij wel een tijdje zoet mee. Niet lang na zonsondergang vallen we in slaap.
Uitgegeven: $ 179 (€116).
Ook in Victoria is het dagelijks uitgegeven bedrag dat ik hier vernoem van 2 personen, dus 2/3 van het echt uitgegeven bedrag.
Dinsdag 17 december zijn we pas na 9:00 uur wakker! Ondanks dat we eigenlijk om 10:00 uur uit moeten checken, doen we rustig aan en ruimen, met behulp van de papegaaien die steeds op ons hoofd gaan zitten, op. We rijden een half uur te laat weg, na nog een kleine wandeling over de camping gemaakt te hebben. We rijden het Nationale Park in, naast de camping. Ik sta uit het dakraam, zodat ik ook een goed zicht heb. We zien tientallen koala’s en zijn zelfs zo verwend dat we uiteindelijk niet meer bij allemaal stoppen. Als ze hoog in de boom slapen, dan rijden we ze direct langzaam voorbij. Na een goed uur rijden we het park weer uit. We hadden nooit verwacht zoveel koala’s in het wild te zien. Tot gisteren waren we al blij geweest als we ooit één koala zouden zien en nu zijn het er wel een stuk of 40! We parkeren direct onder aan het park aan het strand, voor een korte strandwandeling. Daarna stoppen we op uitkijkpunten en in dorpjes.
Als laatste maken we een wandeling door een regenwoud in Otway National Park. Er staan hele mooie grote bomen.
Dan moeten we gaan bedenken waar we gaan slapen. We besluiten naar Beauchamp Falls Reserve te gaan, waar een gratis camping is. We moeten 23 kilometer door het regenwoud rijden en dat is altijd mooi. Op de camping is een gezin bezig hun kamp op te zetten. We parkeren bij de andere picknicktafel en pakken er een boekje bij. Er komt een hoop gekreun en geïrriteerde opmerkingen van de andere kant en geamuseerd kijken we toe hoe ze 1 grote tent met stretchers opzetten voor pa en ma, 2 aparte tentjes voor ieder kind, met een afdak erboven, hoe de keuken wordt opgebouwd, hoe het meegenomen hout wordt gehakt voor het kampvuur en als wij allang en breed ons boek uit hebben, de bedden klaargemaakt hebben, gekookt hebben, gegeten hebben en afgewassen hebben, kunnen ze eindelijk beginnen met koken. Papa en Ro gaan samen naar de waterval wandelen, die eigenlijk afgesloten is, dus of ze er kunnen komen, dat weten we niet. Ondertussen zoek ik de foto’s van Tasmanië uit. Net voor het donker zijn ze terug en trekken we ons terug in de auto om nog een tijdje te lezen.
Uitgegeven: $ 14 (€9)
Woensdag 18 december is Ro er al vroeg uit, maar ik blijf nog even liggen lezen. Als het gesnauw aan de andere kant weer begint, doe ik het gordijntje een stukje open. Onze buren zijn weer begonnen hun volksverhuizing terug in de auto te krijgen. Het is bijzonder grappig om 2 volwassen mensen 5 minuten bezig te zien om de eerste van 4 slaapzakken terug in de zak te stoppen. Ze zijn al zeker een half uur bezig met opruimen als ik uit bed kom. Ongeveer 6 minuten later is onze auto ingepakt en klaar voor vertrek, terwijl naast ons het halve kamp nog opstaat en de andere helft over de grond verspreid ligt, terwijl hun auto al vol lijkt. Met veel gezucht en gesteun wordt het in de auto gepropt. Ik snap wel waarom mensen kamperen niet leuk vinden, als dit de manier is waarop ze het doen. We laten ze alleen in hun ellende en lopen nu met z’n drieën naar de waterval. Pas dan wordt mij verteld dat we de eerste kilometer constant vrij steil gaan afdalen, daarna een stuk moeten klimmen, om daarna een lange trap af te dalen. En uiteraard daarna weer dezelfde route terug omhoog! De heenweg is niet zo erg en we zien een grote walibi. De reden waarom de waterval is afgesloten, is omdat de brug halverwege is weggeslagen. Je moet dus over een half omgevallen brug het stroompje over klauteren. Maar dat is geen probleem. De waterval is mooi, maar niet bijzonder.
We maken nog wat foto’s en lopen weer terug. De trap en de klim omhoog laten onze beenspieren flink werken. Terug bij de auto is het gezin weg. Ze hebben alles dus toch weer in de auto gekregen. We besluiten naar Otway Fly Tree Top Walk te rijden. Papa heeft nog nooit een wandeling tussen de boomtoppen gemaakt, dus hier heeft hij de kans. Ro en ik hebben dat al 3 keer alleen deze reis gedaan, dus voor ons hoeft het even niet meer. Zeker niet voor $25 per persoon. Dus koopt papa een kaartje en loopt naar binnen. Hij gaat 600 meter, tot maximaal 45 meter hoogte, wandelen tussen de boomtoppen.
Het duurt bijna 2 uur voordat hij terug is en wij spelen ondertussen maar een potje schaak. Uiteraard wint Ro weer. Daarna hangen we wat rond, tot we maar besluiten in de auto te gaan wachten. Niet lang daarna komt papa eraan. We rijden naar de Gibson Steps, vanwaar we af kunnen dalen naar het eerste deel van “The Twelve Apostles”, een negental (of met een beetje fantasie elftal, maar zeker geen twaalf) hele mooie rotsblokken vlak langs het strand in de oceaan. We dalen af naar het strand en zien hier reeds 2 van de blokken. Het is rustig op het strand en aan het eind zijn we de enige mensen.
Daarna lopen we de trap weer op en rijden we naar de “hoofdingang”. Papa trakteert op ijsjes en we lopen de wandelpaden op die krioelen van de mensen. Het lijkt wel een popconcert, zo druk. Het uitzicht is toch wel de moeite waard, jammer van de vele mensen.
We rijden weer verder en stoppen 4 kilometer verderop bij de “Loch Arch Gorge” waar we nog een wandeling maken langs de oceaan.
Ook mooi. We stoppen daarna bij nog een wandeling, maar dan is het al 17:00 uur geweest en willen we op zoek naar een camping. We rijden eerst de “Great Ocean Road” bijna tot aan het einde af en draaien dan naar het noorden. De eerste gratis camping is erg ongezellig, direct langs de weg. We besluiten 50 kilometer verder te rijden naar de volgende, ondanks dat het al laat is. Maar het blijkt de moeite waard te zijn en we zijn de enige kampeerders aan Lake Elingamite. We zoeken een mooi plekje onder de bomen en Ro kookt heel snel wat pasta met boontjes. Na het eten bekijken we de zonsondergang op de pier.
Uitgegeven: $ 18 (€12)
Donderdag 19 december besluiten we in één keer terug naar Melbourne te rijden en erdoorheen naar de andere kant. Het is een lange rit, maar tenzij we de Great Ocean Road nogmaals willen rijden, is hier toch niet zo veel meer te doen. We nemen de kortste en snelste route en zijn om 15:00 uur in Melbourne. We bellen met Andy (die samen met ons als vrijwilliger bij Uralla heeft gewerkt met de kangoeroes) en spreken rond 17:30 uur af, als hij thuis is uit zijn werk. We rijden naar zijn huis en komen precies aan op het moment dat zijn twee dochters aan het verhuizen zijn en zelfstandig gaan wonen. Eigenlijk zouden ze zaterdag gaan, maar omdat Andy twee kamers voor ons nodig heeft, verhuizen ze 2 dagen eerder. We voelen ons een beetje schuldig, maar de meisjes lijken het niet erg te vinden. Andy leidt ons rond in zijn grote huis en Ro en ik krijgen een slaapkamer met woonkamer en badkamer. Papa krijgt ook een kamer met eigen badkamer. Wat een luxe. We ontmoeten Andy’s vrouw, Marina, die ons zeer gastvrij verwelkomt. Omdat Marina naar Yoga gaat, eten wij met Andy. Daarna wandelen we naar het strand, waar hij niet zo ver vandaan woont.
’s Avonds kunnen we lekker in de tuin zitten en praten we tot papa in slaap valt. Het is voor hem wellicht wat saai, omdat hij het allemaal niet kan volgen. We gaan allemaal maar naar bed.
Uitgegeven: $ 14 (€9)
Vrijdag 20 december halen Andy en Marina ons over nog een nachtje te blijven. Marina moet vandaag nog werken, maar Andy is vrij. Eerst gaan Ro en Andy naar het postkantoor, want toevallig vermelden we dat we het zo raar vonden dat we een tunnel in Melbourne inreden waar bij stond dat je moet betalen, maar we konden nergens betalen. Blijkt dat je kenteken wordt gefotografeerd en dat je dan 3 dagen hebt om naar een postkantoor te gaan om een dagpas a $14 te kopen. Dure tunnel! Dus rijden ze naar het postkantoor om deze te betalen. We hopen van harte dat we dit op de heenweg naar Tasmanië niet ook ergens gedaan hebben, want dan hebben we een boete aan onze broek hangen. Als ze terug zijn rijden we met z’n vieren naar een winkelcentrum waar we pasfoto’s voor Ro’s paspoort laten maken en we sturen er gelijk één naar Adelaide om door Tina te laten tekenen. De rest van de middag doen we rustig aan. We maken nog wel een lange wandeling over het strand
en ’s avonds steken Andy en Marina de bbq aan.
Uitgegeven: $ 22 (€14)
Zaterdag 21 december slapen Ro en ik een beetje uit. Het is zo lekker weer een keer in een echt bed te slapen. Dat was alweer 2 maanden geleden. Als we ons bij papa, Andy en Marina voegen, geven de laatste twee aan dat ze zo hun kerstinkopen willen gaan doen, voordat het te druk wordt. We mogen gerust hier blijven, maar we besluiten gelijk ook verder te trekken. We willen vandaag naar Philip Island. We nemen afscheid van Andy en Marina en laten de bodywarmer achter die Andy mij geleend had bij Uralla en die we hadden beloofd terug te brengen (hij ging er vanuit dat hij die nooit terug zou zien). We rijden nog even langs een grote supermarkt en gooien de tank weer vol met 120 liter diesel (die papa deze keer helemaal betaald!! Nogmaals bedankt pap!). Tijdens een kopje cappuccino zien we in een lokaal krantje dat er bij een bepaalde winkel een e-reader in de aanbieding is. De Kobo mini voor slechts $ 50 (€35)! Deze winkel blijkt in dit winkelcentrum te zijn en we lopen er snel heen. Papa besluit er ook gelijk één voor hemzelf te kopen en betaald ze alle twee. Als kerstcadeautje voor Ro. En met de 350 boeken die op mijn e-reader staan, kan ik beide readers helemaal vullen. Na twee uur rijden zijn we op het eiland, dat met een brug te bereiken is. Wildkamperen is hier niet toegestaan en dus zoeken we maar een camping op. De eerste kost $69! De receptioniste wijst ons de weg naar de goedkoopste camping van het eiland, maar daar aangekomen moeten we toch nog $40 betalen. We parkeren de auto en relaxen een paar uur. Daarna rijden we naar de “Penguin Parade”, waar we de kleine pinguïns kunnen bekijken. Ik heb nog steeds veel last van mijn rug en besluit niet mee te gaan. Het bed is al opgemaakt in de auto, dus ik kan een paar uur relaxen op de parkeerplaats, terwijl papa en Ro naar binnen zijn. Ze zien meer dan honderd pinguïns uit de oceaan thuiskomen, maar mogen helaas geen foto’s maken om ze aan mij te laten zien. Ondanks dat Ro het al vaker heeft gezien, vindt hij het toch erg leuk. En papa vindt het natuurlijk geweldig!
Uitgegeven: $ 86 (€56)
Zondag 22 december rijden we rond 10 uur van de camping weg. We gaan eerst naar Nobbies Centre, om de zeehonden te bekijken. Helaas begint het te regenen als we aankomen en dus schuilen we een tijdje in het informatiecentrum. Als de regen opgehouden is, gaan we een wandeling maken. We zien geen zeehonden, maar wel pinguïns. Veel leuker!! De meeste liggen in hun huisjes en kun je niet zo goed zien, maar dan komt er eentje naar buiten en Ro krijgt het voor elkaar om 93 foto’s te maken van één pinguïn die amper beweegt. Tja, het zal wel makkelijk zijn als je weet dat je zelf niet degene bent die ze moet uitzoeken, hihi.
We lopen weer verder als hij weer weg is en genieten van het uitzicht. Als we naar een zeemeeuw op een nest kijken (ongeveer 2 meter voor ons), komt er een tweede zeemeeuw bij. Deze verzamelt wat takjes en verstevigd daarmee het nest. Dan staat de eerste op, zodat we de 2 eitjes kunnen zien. Voorzichtig kruipen ze om elkaar heen en dan zit de ander op het nest. De eerste zoekt nog wat takjes om het nest te verbeteren en gaat dan op zoek naar eten. Erg bijzonder om te zien.
We lopen terug naar de auto en rijden het eiland af. We willen naar Wilsons Promontory rijden, een nationaal park. Het is een paar uur rijden. We besluiten op de laatste gratis camping vóór het park te overnachten. Als we daar aankomen, is er ook net een Duitse jongen met een motor aangekomen. Even later komt er een Nederlandse jongen in een auto aan. Ik trek me terug in de auto om te lezen, terwijl de vier mannen buiten praten. ’s Avonds eten ze gezellig met ons mee, want beiden hebben nog geen kookgerei aangeschaft of boodschappen gedaan. Op het veld naast ons viert het hele dorp hun kerstfeest met een bbq, dus we hebben een soort “diner en show”.
Na het eten begint het te regenen en we verdwijnen snel in onze auto, om nog een tijdje te lezen, tot papa zijn tentje op gaat zoeken. Helaas heeft het tentje een beetje gelekt, maar met het dikke luchtmatras heeft hij daar geen last van.
Uitgegeven: $ 0 (€0)
Maandag 23 december rijden we Wilsons Promontory Nationaal Park in. We zijn nog maar net binnen of er staat een grote walibi direct langs de weg. Ro heeft geen zin om te stoppen en zegt dat we er nog meer dan genoeg zullen zien. Helaas blijkt dat niet waar te zijn en is deze walibi het enige zoogdier dat we vandaag tegenkomen. Maar het park is mooi. We rijden eerst naar Tidal River, waar het informatiecentrum staat. Ik koop een boekje met alle zoogdieren van Australië, iets wat we nog niet bezitten, maar wel gemist hebben. Daarna rijden we naar het beginpunt van de “Illy Pilly Gully’s Rainforest Boardwalk” van 5,3 kilometer. We lunchen eerst en maken dan het mooie rondje. Het is vrij zwaar, want we moeten veel klimmen en dalen. De boardwalk is een extra rondje van een paar honderd meter door het regenwoud.
Enigszins opgelucht komen we weer bij de auto aan. We rijden nog geen kilometer naar “Squiky Beach”, waar we nog een strandwandeling maken. De golven zijn extreem hoog.
Terug bij de auto rijden we via een paar omwegen het park weer uit. Het is een bijzonder mooi Nationaal Park! Het is al 17:00 uur geweest, dus we willen niet te ver rijden. Ongeveer 40 kilometer verderop, achter Foster, is een aanbevolen gratis camping waar we heen rijden. Het ligt aan een riviertje en met slechts een paar andere kampeerders lekker rustig.
Uitgegeven: $ 49 (€32)
Dinsdag 24 december rijden we eerst naar de stad Sale, waar we een hele tijd zoeken naar internet, maar onverrichte zaken weer door moeten rijden. We rijden nog een klein eindje verder, maar besluiten uiteindelijk om toch maar een betaalde camping voor de nacht op te zoeken.
Voor kerstavond lijkt ons dat leuker. We vinden “Stratford on the River tourist park” en betalen een schandalig extra bedrag voor een uurtje internet. Maar om de e-readers te activeren heb je internet nodig en dat hebben we nog steeds niet gevonden. Ro en papa willen graag beginnen met lezen, dus besluiten we het maar te kopen. Het is nog een heel gedoe en zelfs voor het over-kopiëren van de boeken heb je internet nodig. De producent van zo’n product houdt er geen rekening mee dat niet iedereen in de wereld altijd maar internet heeft. Maar na een paar uur kunnen ze beiden eindelijk lezen. We dineren in de keuken, waardoor we vliegvrij zitten en een kerstmaaltijd zonder extra vliegenvlees kunnen nuttigen. Het voelt helemaal niet als kerstmis, zo in de warmte en zonder kerstboom, dus eigenlijk gaat kerstmis dit jaar een beetje aan ons voorbij.
Uitgegeven: $ 53 (€34)
Woensdag 25 december haasten we ons uiteraard niet, want het is 1e kerstdag! Helaas is de Kerstman hier niet geweest, dus onze sokken zijn nog steeds leeg. Na een laatste douche rijden we naar Lakes Entrance waar we een beetje rondkijken.
Onderweg hebben we ook wat meren bekeken, maar met ongeveer 25 graden en af en toe bewolkt is het gewoon te koud om je bezig te houden met stranden, zee en zwemwater. We rijden verder naar Orbost. Volgens onze kaart zijn hier een aantal gratis campsites, maar die blijken alleen te zijn voor mensen met een eigen wc. De boetes zijn vrij hoog en omdat we geen zin hebben om lang te rijden of te zoeken naar iets anders, blijven we op de betaalde camping in Orbost. Twee betaalde campings achter elkaar, het moet niet gekker worden. Ro maakt eiernokkeln als kerstdiner, wat erg door ons gewaardeerd wordt.
Uitgegeven: $ 46 (€30)
Donderdag 26 december begint het toch echt zomer te worden. De koude en frisse dagen lijken nu achter ons te liggen en ook de regen is wellicht afgelopen. Uiteraard wordt de hitte vergezeld door vliegen. En dat is echt vervelend. Bijna ga je weer verlangen naar die koude natte dagen. Bijna, zei ik, niet helemaal! Uiteraard douchen we nogmaals, want ja, dat zal wel weer een tijdje duren en dan rijden we weer verder. Ro en ik zijn ondertussen wel eens toe aan een camping waar we zowaar 2 nachtjes blijven, want dat is slechts 1x voorgekomen in de afgelopen 2 maanden. En elke dag maar onderweg zijn begint een beetje te vervelen. Maar op een betaalde camping blijven we uiteraard niet hangen en dus rijden we weg. Na drie uur rijden komen we aan bij een aanbevolen gratis camping na Cann River. Het is pas 13:00 uur, dus we hebben nog een hele middag om de “Rainforest Walk” van 2 kilometer te maken. We lunchen eerst, dan luieren we een tijdje en rond 14:15 uur beginnen we met de wandeling. Als we een bruggetje oversteken zien we midden op de brug een groot reptiel staan. We hebben niet zoveel verstand van reptielen, maar we denken dat het een leguaan is. Het beestje heeft een mooie kam en mooie kleuren.
Als hij de brug is afgerend en in het struikgewas is verdwenen, lopen we weer verder. We maken het rondje en blijken weer bij de brug uit te komen. De leguaan zit nu bovenop een omgevallen boom te zonnebaden, waardoor we een mooie foto kunnen maken. Dan wandelt hij naar het water en als Ro de camera iets te dicht op zijn snoet houdt, rent hij het water in. Ro filmt terwijl het beestje over het water lijkt te rennen, tot hij uiteindelijk zo diep zakt dat hij zwemt. Erg grappig. Terug bij de auto lezen we nog een tijdje, maar we weten eigenlijk niet zo goed wat we hier de rest van de dag moeten doen. We besluiten toch maar verder te rijden en 50 kilometer later zijn we Victoria uit en rijden we New South Wales binnen.
Uitgegeven: $ 53 (€34)
We hebben € 348 uitgegeven in 11 dagen Victoria. Dat is slechts € 31,50 per dag. Helemaal niet slecht! Gemiddeld over 343 dagen hebben we € 53 per dag uitgegeven. Ons budget van € 18.000 is nu officieel helemaal op. We hadden gehoopt 365 dagen te kunnen reizen voor deze € 18.000, maar dat is dus net niet gelukt. We zullen dus snel geld bij moeten gaan verdienen, want nu zijn we onze reserves aan het opmaken.
