IMPI’s ADVENTURES

Reisverhalen

Australië: Western Australia 2

Vrijdag 14 maart rijden we vanuit de Northern Territory terug Western Australia in. We zijn nu terug in het deel van Australië waar we begonnen zijn. Perth is nog wel bijna 4.000 km verderop, maar toch voelt het alsof we klaar zijn met onze rondreis. We rijden een tijdje later het stadje Kununurra in, waar we wat boodschappen doen. Bij het informatiecentrum krijgen we te horen dat de Kimberly pas rond 1 april open gaat, dus we kunnen alleen over de snelweg naar Broome rijden. Maar we besluiten eerst naar het noorden te rijden, naar Wyndham.

Dan zien we toch nog iets meer van de Kimberly. We vinden daar een mooi plekje op een camping. Na een uurtje rust stappen we weer in de auto en rijden een heuvel op om de zonsondergang te bekijken. Het is best mooi en we zien ook nog een walibisoort die we nog nooit eerder hebben gezien.

 

Uitgegeven: $ 134 (€ 90)

Zaterdag 15 maart beginnen we met een uurtje in het zwembad liggen. Rond 12 uur verlaten we de camping en rijden we nog even naar de haven om te kijken of de grote krokodil die daar woont thuis is. Hij is niet thuis, dus we verlaten de stad al vrij snel. Onderweg stoppen we bij “The Grotto” waar we kunnen zwemmen in de gorge. Eerst bekijken we de bovenkant van de waterval

en daarna dalen we 120 meter af naar de poel waar de waterval in valt.

We gaan snel het water in om af te koelen. Het is er heerlijk zwemmen. Helaas zijn we helemaal oververhit als we de 120 meter weer omhoog hebben geklommen. Het is hier echt heel erg mooi. We rijden weer verder, zien onderweg nog wat brumbies

 en tegen het einde van de dag komen we in Hall’s Creek aan. Het duurt even voor we een plek gevonden hebben waar de elektriciteit werkt, maar dan kunnen we de ventilator aan zetten en is het weer uit te houden.

Uitgegeven: $ 30 (€ 20)

Zondag 16 maart staat Ro rond 7:30 uur op en een kwartier later kijkt hij op de telefoon. We hebben onze Toyota een week geleden op de Australische marktplaats te koop gezet, dus hebben we de telefoon de laatste week altijd aan staan, omdat we behoorlijk wat sms-jes krijgen. Ro geeft mij de telefoon en ik lees een sms van Olger dat mijn papa vrijdagmiddag is gevallen en geopereerd is. We proberen naar huis te bellen, maar onze mobiel werkt niet mee en we kunnen niet naar Nederland bellen. Ook bij de receptie kan niet internationaal gebeld worden. Volgens de receptionist zijn er 3 publieke telefoons in het dorp. We smijten alles in de auto en gaan op zoek naar de telefoons. Bij het tankstation is er geen. In het ziekenhuis doet de publieke telefoon het niet en we mogen met hun telefoon bellen, maar die kan ook niet naar het buitenland bellen. Dan vinden we een telefooncel, maar daar moet een telefoonkaart in. Die hebben we niet en de winkel waar ze die verkopen gaat pas over een half uur open. Meer opties zijn er niet. We rijden nogmaals naar het informatiecentrum en ondanks dat die pas over een kwartier open gaat, doet de man wel voor ons open. We mogen bellen en dan krijg ik eindelijk mijn moeder te spreken. Papa blijkt van een huishoudtrapje in de tuin te zijn gevallen en ligt nu in coma, na een hersenoperatie waarbij ze de bloeding hebben moeten stoppen. Daarna bel ik mijn zusje die ondertussen al heeft uitgezocht hoe we het snelste thuis kunnen zijn. Maar eerst moeten we nog bijna 800 km naar Broome rijden. Na een half uur met Angelique gesproken te hebben springen we om half 9 in de auto en rijden we non-stop naar het volgende dorpje, ongeveer 300 km verderop. Onderweg schrijf ik zo’n 15 sms-jes naar iedereen die in deze omgeving woont en interesse in onze auto had, met de opmerking dat ze deze voor $ 2.500 mogen hebben, in plaats van de $ 3.900 waar hij te koop voor stond, als ze hem vanavond van ons overnemen. In het dorp hebben we weer telefoonbereik en de sms-jes worden verzonden. In de 15 minuten dat ik met Angelique in gesprek ben in een telefooncel, zijn er al 2 mensen die de auto vanavond willen overnemen. Ik schrijf de sms-jes heel snel als we weer met de auto wegscheuren en kan ze nog net verzenden voor we weer buiten bereik zijn. Nog eens 200 km verder komen we weer door een dorpje waar we een afspraak maken met de eerste persoon en ik met Angelique bel voor ons vliegticket. Ze krijgt het maar niet geregeld. We rijden weer verder. Ik lig achter op het matras en pak onze spullen in. Het merendeel blijft achter, dus dat is wel makkelijk. Ondertussen zien we heel veel branden om ons heen en ik ben heel bang dat de weg ergens afgesloten is. We zijn nog geen enkele tegenligger tegengekomen. Als er opeens wel een tegenligger aankomt ben ik weer een beetje hoopvol. Op ongeveer 175 km vóór Broome is de afslag naar Derby en vlak daarna hebben we met de eerste koper afgesproken. Het blijkt een 17 jarige jongen met een vriend en zijn moeder te zijn. Ze bekijken de auto en zo snel als mogelijk is hebben we de auto verkocht. We besluiten dat zij ons naar Broome brengen. We stappen met de twee jongens in. De jongen wil zelf rijden en ik zit met zijn vriend achterin. De jongen rijdt best hard en ik had liever gehad dat Ro reed. Zelfs vandaag reed Ro niet harder dan 110 km/uur op de teller (wat in het echt 121 km/uur is, omdat de teller 10% te weinig aangeeft), maar normaal rijden we 80- 90 km per uur. Ondanks dat we hebben gezegd dat de auto vandaag heel veel te verduren heeft gehad, want we reden erg hard en hadden de airco al die uren op volle toeren, terwijl het amper af koelde in de auto. De auto is echt vreselijk heet. Maar hij rijdt toch ruim 120 km/uur op de teller. Op ongeveer 35 km vóór Broome moeten we tanken, omdat de tank leeg is. Ro heeft de jongen uitgelegd dat deze auto slecht start als hij heet is, maar de jongen snapt er blijkbaar niks van. Hij draait de sleutel om en dan moet je een paar seconden wachten voor de motor aanslaat. Net als de motor aanslaat, draait hij de sleutel terug. Dat doet hij 3x en dan is de accu leeg. Ik baal zo vreselijk. Ik wil naar huis en nu staan we hier met een kapotte auto. Ro probeert de auto met startkabels te starten, maar het lukt maar niet. Ondertussen is het duidelijk dat we verder geen haast hebben, want het eerste vliegtuig dat Broome verlaat gaat pas morgenochtend. Toch is het bijzonder irritant. Na anderhalf uur proberen belt Ro een hulpdienst. Een uur later komen ze aanrijden en ze starten de auto binnen een minuut. Ze controleren de accu’s gelijk en die blijken goed te zijn. Het lag dus echt aan de jongen en niet aan de auto. Ondanks dat het eigenlijk al zijn auto is en het zijn fout is, besluiten wij de $ 160 te betalen. We vragen de 2 mannen of ze ons een lift naar Broome willen geven en dat is geen probleem. We gooien onze tassen in de auto, nemen afscheid van de jongens en onze auto en rijden weg. De mannen bellen onderweg naar een backpackershotel en regelen een kamer voor ons, waarna ze ons daar afzetten. Dit is 1 km van het vliegveld, zodat we daar morgen heen kunnen lopen. Ik ga gelijk op zoek naar het vliegticket dat Angelique vanmiddag voor ons wilde boeken, maar wat niet lukte. Deze vlucht is van alle websites verdwenen, maar ik vind het via een Amerikaanse website. Ik boek 2 tickets. We vliegen morgenochtend om 10:20 uur van Broome naar Perth, waar we om 12:50 uur aankomen. Om 16:30 uur vliegen we door naar Kuala Lumpur waar we om 22:00 uur aankomen. Om 11:45 uur vliegen we weer verder en zullen dan om 5:55 uur in Nederland aankomen. De vluchten zijn 2,5 uur, 5,5 uur respectievelijk 13 uur. Inclusief wachten zijn we 26 uur en 35 minuten onderweg vanaf het moment dat we in Broome opstijgen tot we in Nederland zullen gaan landen. Ik boek de tickets om 22:00 uur op zondagavond en daarna pakken we de tassen in. De rest van de nacht skype ik met Angelique. Slapen is echt geen optie.

Uitgegeven: $ 205 (€ 138)

Het aankoopbedrag van de auto hebben we nooit meegerekend in de kosten, omdat we de verkoopprijs er vanaf wilden halen. Nu kunnen we deze kosten dus ook meenemen. Het aankoopbedrag op 5-8-2013 was $ 3.200. We hebben de auto verkocht voor $ 2.500, maar na aftrek van de kosten voor de monteur blijft er $ 2.350 over. De auto heeft dus $ 950 gekost (€ 638).

 

Twee vliegtickets van Broome naar Amsterdam kostte €1.526,08.

 

Onze totale reis heeft € 25.658 gekost en we zijn 423 dagen (precies 14 maanden) onderweg geweest. Dat komt neer op € 60,66 per dag, oftewel € 30,33 per persoon per dag. Dit is hoger dan we hadden gehoopt. We hadden de auto veel beter kunnen verkopen en we hadden ook goedkoper thuis kunnen komen, als de omstandigheden anders waren geweest. Wel hebben we in mei bijna € 300 teruggekregen van alle gemaakte medische kosten deze reis.

Maandag 17 maart maak ik Ro wakker en als hij ontbeten heeft lopen we om 7:15 uur naar de luchthaven. We weten niet hoe laat we aanwezig moeten zijn. Een internationale vlucht is 3 uur, maar we vliegen eerst nationaal. Zekerheidshalve gaan we dus maar heel vroeg en de luchthaven blijkt nog niet open te zijn. We kunnen wel in de airco zitten. Na een uur komt er nog iemand en nog een uur later zijn er al een paar mensen. Onze vlucht is de eerste van de dag, dus het blijft rustig. Om 9:45 uur gaat de balie open en kunnen we onze bagage afgeven. 3 uur later zijn we in Perth. Bijna 4 uur later vliegen we door naar Kuala Lumpur,

waar we tijd genoeg hebben om over te stappen. Ook het laatste vliegtuig vertrekt op tijd. Helaas zitten we voor deze langste vlucht van ruim 13 uur op de 2 middelste stoelen van 4 stoelen naast elkaar. We zitten ontzettend krap en ongemakkelijk, maar we gaan tenminste richting huis. En dan, 53 uur nadat we het sms-je hadden gezien, ren ik het vliegtuig uit op Schiphol. Ro zal de koffers halen, terwijl ik naar de uitgang ren, waar Angelique en Mark staan te wachten. Met papa gaat het nog hetzelfde, hij ligt nog steeds in coma en wordt maar niet wakker. Als Ro met de koffers komt rijden we snel naar het ziekenhuis in Nijmegen.

Papa

Op dinsdagochtend waren we in het ziekenhuis. Op woensdag werd papa een beetje wakker. Op donderdag en vrijdag was hij bij vlagen best goed wakker en ik weet zeker dat hij ons herkende. Hij lag aan de beademing, dus of hij nog zou kunnen praten was onzeker. Op zaterdag was hij steeds verward als hij wakker was, maar hij mocht wel van de beademing. Helaas begon hij daarna niet te praten. Op zondag begon hij pas te praten. Het was voornamelijk wartaal, maar de artsen waren voor het eerst heel positief. Op maandag praatte hij nog steeds af en toe en zat hij zelfs rechtop in een stoel. Hij sliep nog steeds heel veel. Maandagavond was hij net in slaap gevallen toen we terugkwamen na heel even weg te zijn geweest om te eten. We kregen hem niet meer wakker die avond, maar gingen er vanuit dat hij gewoon moe was. Dinsdagochtend kregen we te horen dat zijn rechterpupil niet goed meer werkte, wat op zwellingen in de hersenen duidt. We konden hem niet meer wakker krijgen. ’s Middags kregen we de vreselijke uitslag van de CT-scan dat er een hele grote zwelling in de hersenen zat. De artsen gaven hem niet veel kans meer, maar wilden nog wel een zoutbehandeling proberen. Dat sloeg niet aan en hij werd op donderdag overgeplaatst naar de NeuroCare. Op vrijdagochtend mochten we niet vroeg langskomen, omdat de bezoektijden op deze afdeling niet zo vrij waren als op de IC. Om half 10 werden we echter door de artsen gebeld dat we met spoed moesten komen. Alle verkeersregels overtredend kwamen we 20 minuten later in het ziekenhuis aan. Van 10:00 uur ’s ochtends tot 23:00 uur ’s avonds hebben we aan zijn bed gezeten. Hij ging niet verder achteruit. Uiteindelijk besloten we toch maar even naar huis te gaan om te slapen. Om 00:30 uur werden we weer gebeld om met spoed terug te komen. Deze keer kwamen we net te laat.

Op zaterdag 29 maart is papa overleden. Op woensdag 2 april was de crematie. Bijna 200 mensen hebben afscheid van papa genomen.

Vandaag, 29 mei 2014, is papa alweer (precies) 2 maanden overleden. En ik kan het nog steeds niet geloven dat hij echt weg is. Ik mis papa meer dan ik kan beschrijven. Pap, ik hou van je!

    

De route door Western Australia 2e keer in roze:

Totale route door Australië:

Totale route hele reis Zuid Oost Azië, Australië en Nieuw Zeeland: