IMPI’s ADVENTURES
Reisverhalen
Australië: South Australia
Zondag 13 oktober rijden we tegen 14:30 uur Western Australia uit en rijden we South Australia in. We willen nog een paar uurtjes proberen door te rijden, om maar zoveel mogelijk kilometer te vreten. Het is nog 1.253 km naar Adelaide. In Western Australia werden we steeds gewaarschuwd voor overstekende kangoeroes en emoes, maar bij de grens staan er borden waarbij je ook op moet passen voor overstekende wombats en kamelen. Die eerste hopen we dan ook te zien! Ook wordt er aangegeven dat we geen groenten en fruit mee mogen nemen van de ene provincie in de anderen, maar het checkpoint daarvoor is pas over bijna 500 kilometer. Als we rond 17:00 uur de auto ergens langs de kant van de weg parkeren voor de nacht, kookt Ro ons eten met alle groenten en fruit die we hebben. Daarna proppen we ons volledig vol met 2 borden vol salades en kruipen onder het dekbed. Midden op de dag is het redelijk warm buiten, als het niet te veel waait. In de auto, achter het glas, is het behoorlijk heet zelfs. Maar ’s nachts koelt het behoorlijk af.
Uitgegeven: AUS$ 0 (€0)
Maandag 14 oktober zijn we om 6 uur klaarwakker. We hadden de gordijnen gisteren niet meer opgehangen, dus de zon schijnt al in ons gezicht. Na een uurtje gelezen te hebben, klimmen we op de voorstoelen en tuffen we weer verder. We hebben nog een lange weg te gaan tot Adelaide. Tegen tienen rijden we langs een afslag vanwaar we in 12 km naar de kust kunnen rijden om misschien een walvis te bekijken. We besluiten erheen te gaan en hopen dat de entreeprijs niet te hoog is. Dat blijkt mee te vallen ($7), maar we zijn eigenlijk een paar weken te laat. In deze baai zijn van juni tot oktober honderden walvissen te vinden. De vrouwtjes trekken van Antarctica naar deze plek om hun jongen te baren. Daarna blijven ze hier een paar maanden met de baby’s voor ze terug naar Antarctica gaan. Op elk moment van iedere dag kun je in die periode overal walvissen zien. De paden zijn zo gebouwd dat je ze altijd schuin onder je kan zien zwemmen. We balen er wel van dat we dat nu missen, maar zullen dit in ons achterhoofd houden mochten we hier in het juiste jaargetijden ooit nog in de buurt zijn. Gelukkig zijn nog niet alle walvissen vertrokken en zien we er in ieder geval 2, maar wellicht 3, zwemmen. Ze zijn ver weg, maar door de verrekijker wel goed te zien. Vooral als ze het water boven hun kop uitspuwen, is dat een erg mooi gezicht. Maar zoals de kaartverkoper ons beloofd had, is het ook zonder walvissen de moeite van een bezoek waard. Het uitzicht op de felblauwe zee met de klifwand ernaast is fenomenaal.
We ontmoeten interessante mensen die ons allerlei bijzondere plekken in Australië aanraden. Altijd handig. We ontbijten zittend op de achterklep en rijden weer verder. Ondanks dat we waarschijnlijk genoeg diesel hebben tot we weer enigszins in de bewoonde wereld zijn, is er natuurlijk geen garantie dat ze ook daadwerkelijk diesel zullen hebben. En dus gooien we nogmaals 30 liter in de tank tegen de outbackprijs van $2,05. Maar liever teveel diesel dan te weinig. We willen vandaag voorbij het groenten- en fruitcheckpoint komen, want dan kunnen we daarna vast wel weer nieuwe kopen. Op dit moment is onze koelbox eenzaam en leeg. We stoppen voor de lunch op een parkeerplaats en verwonderen ons er nog steeds over hoeveel reizigers je hier hebt. Het is heus niet druk op de weg, maar het tegenliggende verkeer (gemiddeld 1 auto per 3 minuten) is een vrachtwagen of een vakantieganger. De caravans zijn overal en anders zijn het wel campers, vouwwagens of mensen zoals ons die in hun auto slapen. Hooguit één op de 30 auto’s is geen vakantieganger, of lijkt daar in ieder geval niet op. Ook op deze parkeerplaats waar we lunchen staat een caravan, met, zoals bijna elke keer het geval is, een bejaard stel erin. Na de lunch rijden we verder. We besluiten niet de kortste route naar Adelaide te maken, maar via een omweg van een paar honderd kilometer eerst een stuk het schiereiland op te rijden. We willen namelijk de zeeleeuwen kolonie van Point Lebatt bekijken. Bij de afslag naar het zuiden is de fruitvliegcontrole en na een korte blik in de koelbox mogen we weer verder. We tanken met 78 liter (a $1,60) de auto weer aardig vol en rijden naar het zuiden. Als het donker begint te worden rijden we naar een door onze kaart (uit 2004) aangegeven gratis parkeerplek aan de kust, maar ondertussen wordt er een $5 donatie gevraagd. Het is het eigenlijk niet waard, want het stelt niet meer voor dan de gratis plekken, maar de zon gaat bijna onder en we hebben geen zin meer om verder te rijden. We wandelen eerst de pier op, maar het waait te hard en is te koud. Daarna kookt Ro ons eten, terwijl ik een gordijn in elkaar naai. Langzaamaan begint het echt op een kampeerauto te lijken. Een bordercollie houdt ons gezelschap!
Uitgegeven: AUS$ 223 (€154)
Dinsdag 15 oktober zijn we weer vroeg op. Als het warm genoeg is om naar buiten te gaan, zet Ro koffie en daarna rijden we naar de zeeleeuwen. Het is een mooie route en het merendeel van de weg is niet geasfalteerd. Precies zoals we het het liefste hebben. Als we na 60km aankomen bij de zeeleeuwen, blijken er een kleine 50 stuks thuis te zijn. Wij staan hoog op een klif en zij liggen ver beneden ons op de rotsen te zonnen, spelen en zwemmen. Het is leuk om naar ze te kijken.
We ontbijten hier en speuren de oceaan af, in de hoop een witte haai (of wat voor haai dan ook) te zien, maar uiteraard hebben we niet zo veel geluk. Na nog een laatste blik op de zeeleeuwen geworpen te hebben, rijden we het pad weer terug. We besluiten een andere binnendoor weg te nemen, waardoor we uiteindelijk (helaas) wel weer op de snelweg uit zullen komen. We durven met een auto waarvan de distributieriem het in principe kan begeven, niet te ver van de bewoonde wereld weg te rijden. Opeens zie ik een grote kangaroe langs de kant van de weg staan. De eerste levende wilde kangaroe sinds we Uralla hebben verlaten. We hebben honderden dode gezien, maar levenden nog niet eerder. Ro maakt snel een paar foto’s, voor hij ervandoor gaat, maar hij gaat niet weg. Ik stap uit en loop langzaam naar hem toe. Hij blijft staan. Dan zie ik dat hij blind is.
Ro komt er ook bij, maar als hij op een tak stapt, schrikt de kangaroe en rent weg. We stoppen onderweg nog bij “Murphy’s Haystack”, waar een paar eigenaardig gevormde rotsen midden in het landschap liggen. We betalen de toegangsprijs van $2 p.p. en nemen een kijkje.
Als je er niet per ongeluk langsrijdt, zou ik er geen moeite voor doen om hierheen te komen. Maar nu we er toch waren, hebben we het in ieder geval gezien. De laatste dagen hebben we erg veel last van vliegen, die in zwermen om je heen vliegen en op je ogen, neus en mond willen zitten. We beginnen ook eindelijk te begrijpen waarom iedereen een caravan heeft: om van de vliegen te kunnen ontsnappen! We eten meestal in de auto, omdat je anders ook een paar vliegen eet, maar na een paar keer in en uit stappen, zit de auto ook vol. Dus moet je eerst gaan rijden om ze eruit te laten waaien, voordat je IN de auto kan eten. En hier, bij deze rotsen, zijn er overdreven veel vliegen. De andere toeristen die hier lopen zwaaien wild met hun armen en ook wij beginnen als idioten om ons heen te slaan. Niet dat het zin heeft, want zelfs als je ze aanraakt, vertrekken ze nog niet, maar toch blijf je het proberen. Als ik een filmpje van een zwaluw probeer te maken en dus doodstil moet staan om haar niet te laten schrikken, zit ik binnen de kortste keren onder de vliegen. Als we terug naar de auto lopen zien we een ouder stel met van die klamboehoeden op hun hoofd en we zijn daadwerkelijk een beetje jaloers. Liever voor schut lopen dan al die vliegen op je gezicht! We rijden weer verder en komen een uur later weer bij de snelweg uit. We besluiten vandaag te proberen zo dicht mogelijk bij Port Augusta te komen en we komen een heel eind. Op de laatste parkeerplaats voor de havenstad staat het vol met caravans, maar we besluiten toch te blijven. Het is al 17:00 uur geweest en we hebben geen zin om door de “stad” naar de andere kant te rijden. Het is voor het eerst nog steeds warm op dit tijdstip en gewapend met vliegenspray zitten we eindelijk een keer buiten. Het avondeten is een kant en klare aardappelsalade met een boterham en wat gekookte eitjes, dus dat is niet zo veel werk.
Voor de zon onder is, is de afwas alweer gedaan. Er is hier, direct aan de snelweg, in-the-middle-of-nowhere, absoluut niks te doen, en als we in bed kruipen is het nog niet eens donker! We lezen wat en als we uiteindelijk gaan slapen is het amper 20:00 uur. Het moet niet gekker worden!
Uitgegeven: AUS$ 30 (€21)
Woensdag 16 oktober zijn we dan ook heel vroeg wakker. Voor ons is het nog 5 uur, maar doordat we een tijdszone zijn doorgereden, is het al kwart voor 6. Om kwart voor 7, nieuwe tijd, beginnen we aan de laatste 300km naar Adelaide. Na de afgelopen 2.500 kilometer, lijkt dat niks meer. In Port Augusta zien we voor het eerst sinds Albany weer een McDonalds. Niet omdat we daar iets willen eten, maar omdat we dan eindelijk onze email illegaal kunnen checken op de parkeerplaats. We sturen Tina een mail met de vraag of we vandaag al langs mogen komen en rijden weer verder als een McDonalds personeelslid ons boos aan begint te staren. Onderweg nemen we hier en daar de toeristische route, om niet de hele tijd op de snelweg te zijn. We stoppen onderweg bij een felroze zoutmeer waar “Loch Eel” in schijnt te wonen, die zeer kunstig van autobanden midden in het meer is gemaakt.
Het landschap wordt de afgelopen dagen vooral overheerst door de uitgestrekte graanakkers, wat een dorre indruk maakt, omdat alles geel is. Maar het is wel erg mooi, maar ook een beetje eentonig na honderden en honderden kilometers. De oceaan is overal helblauw en ook aan de lucht is zelden een wolk te zien. Het is buiten aangenaam warm, misschien 22 graden, maar achter het glas in de auto is het een stuk warmer en hebben we de airco zachtjes aan staan. We rijden via de toeristenroute en komen uiteindelijk in de voorstad van Adelaide aan. Dat is wel weer even wennen. Onderweg kopen we nog een mooi boeket Lelies voor Tina en scones voor de lunch. Maar als we bij Tina en David’s huis, direct aan de oceaan aan het strand, aankomen, zijn ze niet thuis. We wachten even, maar besluiten dan de stad te gaan verkennen. We vinden een paar 2e hands winkels waar we verder zoeken naar onze missende huisraad. Ook stoppen we bij de Ikea, waar we op zoek gaan naar een matras. We houden deze optie in ons achterhoofd en rijden terug naar Tina en David. Ondertussen hadden we de scones zelf al opgegeten, dus kopen we 4 gebakjes voor bij de thee. Tina en David zijn nu wel thuis en we worden hartelijk welkom geheten. Het is een geweldig (groot) huis waar ze wonen en we krijgen een rondleiding.
Ro is hier in 1992 voor het laatst geweest en toen waren het 2 huizen, dus als één groot huis heeft hij het nooit gezien. Tot onze verbazing blijkt het 17:00 uur te zijn en we komen tot de conclusie dat wij nog niet aan de juiste tijdszone zijn aangepast. Het is hier 2,5 uur later dan in Western Australia en wij hebben slecht 1x een bord gezien, waarna we de tijd 45 minuten hadden aangepast. We lopen dus nog bijna 2 uur achter! Na de rondleiding tovert Tina een heerlijk diner op tafel, dat we met uitzicht op de oceaan nuttigen. Het is een gezellige avond en leuk om Tina en David na 9 jaar weer eens te zien.
Uitgegeven: AUS$ 27 (€19)
Donderdag 17 oktober worden we uitgerust in ons heerlijke bed wakker. Het is maar goed dat we gewend zijn om half 7 wakker te worden, want nu is dat dus al 9 uur. Vandaag willen we een garage vinden die de distributieriem kan vervangen. David rijdt met Ro naar een garage die hij kent, zodat we die als eerste kunnen proberen. Daarna rijden we samen eerst langs deze garage (maar die heeft pas op 5 november tijd) en daarna langs een aantal anderen. Het uurtarief is overal behoorlijk hoog, rond de AUS$ 100 (€70) en ze denken er allemaal zo’n 5 uur mee bezig te zijn. Als laatste proberen we de Toyota garage zelf. Ondanks dat we verwachten dat die het duurste zal zijn, blijkt dat niet het geval. Het uurtarief is wel hoger, maar ze kunnen het in 3,5 uur. Ze hebben zelfs morgen direct tijd. We besluiten een afspraak te maken voor morgen. Daarna koopt Ro nog een V-snaar en radiatorslang, zodat ze die er ook in kunnen zetten morgen en rijden we nog langs wat 2e hands winkels, maar vinden alleen gordijnstof, want onze oude werkt niet. ’s Middags gaan we het centrum van Adelaide bekijken. We gaan naar de Central Market en rijden wat door de stad. Adelaide is een vrij mooie stad. Het centrum is een vierkant en daaromheen is een groot stuk van alleen maar groen: (botanische) tuinen, sportvelden, speelplaatsen enzovoorts. Zelfs het oude centrum in het midden bezit veel groen. Om de groene strook heen beginnen de buitenwijken, alle kanten op. De stad is daardoor vrij uitgestrekt. Henly Beach, het strand waar Tina en David aan wonen, is een populair strand en ook het strand dat het dichts bij het stadcentrum ligt. De binnenstad zelf ziet er soms een beetje uit alsof je in een oude westernfilm terecht bent gekomen, met allemaal ouderwetse mooie gebouwen. Uiteraard moet je de auto’s dan wegdenken. Terug bij Tina en David is het gezellig en dan krijgen we weer een geweldige maaltijd voor gezet. Ik denk niet dat we hier ooit nog weggaan!
Uitgegeven: AUS$ 28 (€19)
Vrijdag 18 december rijd ik met Tina mee naar de garage en volgt Ro ons in onze auto. Als de auto is afgeleverd, rijden we met Tina mee naar haar zwembad in het centrum van Adelaide. Terwijl zij zwemt, wandelen wij langs de rivier door het park, een stukje door de binnenstad en via de rivier weer terug. Het is een mooie plek om te wandelen.
Met Tina rijden we terug naar haar huis en maken we een rustige ochtend/middag van, tot de garage belt dat de auto klaar is. Ondertussen had de garage al gebeld dat ze de motor uit elkaar hadden gehaald, maar dat de huidige distributieriem (en waterpomp) splinternieuw zijn, dus niet vervangen hoeven te worden. Ro had ze verzocht dan de cilinder kleppen te stellen, radiatorslang en 3 V-snaren te vervangen en te checken waar de olielekkage vandaan komt. En de rest te controleren op dingen die aan vervanging toe zijn. Rond 15:30 uur belt de garage dat alles klaar is en samen met Tina rijdt Ro erheen. Doordat ze de motor al helemaal open hadden en weer dicht moesten maken, waren het toch nog aardig wat uren in gaan zitten, waardoor de rekening op AUS$ 548 uit kwam. Gelukkig hadden we zelf alle onderdelen geleverd, want die waren bij hun vast veel duurder dan bij de winkel waar wij het hadden gehaald. Het is raar dat de vorige eigenaar (die de auto slechts een paar maanden had gehad en dus waarschijnlijk niet zelf de riem had laten vervangen), niet wist dat dit net vervangen was. Dat had zijn onderhandelingspositie vast beter gemaakt. Als Ro en Tina weer thuis zijn steekt Tina de bbq aan. Later haalt David een vriendin van Tina op van het busstation: Joy. Joy komt ook een paar dagen logeren. Omdat ze wat later komt dan was verwacht, hadden we al gegeten tegen de tijd dat ze er is. Met een volle buik luisteren we naar de vele verhalen van Joy, die in haar leven heel wat heeft gereisd en gezien van de wereld.
Uitgegeven: AUS$ 556 (€384)
Zaterdag 19 december willen we eigenlijk met David naar de dierentuin gaan fietsen, maar als we bij het fietsverhuur bedrijf aankomen, blijken ze de laatste fietsen net verhuurd te hebben. Het is dan ook een bijzonder mooie zonnige zaterdag. Dan besluiten we met z’n 5e naar Cleland Park te gaan. We passen makkelijk met z’n allen in David’s auto en rijden de berg achter Adelaide omhoog. We stoppen eerst bij het uitkijkpunt, waar we een geweldig uitzicht over de stad en de oceaan hebben.
Daarna rijden we naar het park. Het is een mooi aangelegd park met overal rondspringende kangoeroes. Er zijn in dit park diverse dieren die ik nog nooit in mijn leven in het echt heb gezien, en ondanks dat het pas echt telt als we ze in het wild zien, vind ik het erg leuk om ze alvast van dichtbij gezien te hebben. We beginnen met de Tasmanian Devils.
Deze duiveltjes liggen allemaal te slapen, maar als we later terugkomen tijdens de voedertijd, zien we ze beter. Daarna lopen we naar de koala’s. Hier heb ik het meeste naar uitgekeken. Ze liggen allemaal vredig op een tak te slapen of kauwen sloom op een Eucalyptus blaadje. Je mag ook (gratis) met een koala op de foto, maar de rij is erg lang. Tegen (een hoge) betaling mag je er ook één vasthouden, maar dat vinden we te duur. We besluiten eerst een wandeling door het park te maken. Tina heeft helaas erg veel last van haar knie vandaag en besluit op een terrasje op ons te wachten. Met z’n vieren lopen we langs de vele vogels die dit park rijk is. Joy is een echte vogelaar en weet alles van de vogels die we zien. Het is interessant. Ze kan zelfs de geluidjes van sommige vogels nadoen, zodat ze onze kant op komen.
Als David na een uur terug gaat naar Tina en Joy nog meer vogels gaat zoeken, gaan wij naar de 2 andere dieren die ik graag in het echt wil zien: de wombat en de echidna. Van beide ben ik zeer onder de indruk. We hebben van veel mensen gehoord dat je echt op moet passen dat je niet met je auto tegen een wombat aanrijdt, want dat is alsof je tegen een rots aanrijdt. We konden ons daar niks van voorstellen, tot we er één zagen liggen.
Het grote logge dier ziet er inderdaad als een rots uit. De echidna heeft een schattige neus en loopt nieuwsgierig met ons mee.
Nadat we nog wat wallaby’s en kangoeroes hebben bekeken, lopen we terug naar het terras, waar Tina, David en Joy aan de thee zitten. Ze zitten daar prima, dus gaan wij nog even kijken of de rij voor de koala’s al korter is. Er zijn slechts 3 families voor ons, maar tussendoor moet de koala worden omgewisseld, omdat ze maar een half uur daar mogen zitten. Niet dat het vermoeiend is, want ze zitten op een boomstronk blaadjes te eten, terwijl je er naast mag staan en hun onderrug mag aanraken en foto’s mag maken. Maar omdat koala’s 19 uur per dag slapen, is een half uur hier wakker zitten meer dan genoeg voor ze. Als het EINDELIJK onze beurt is, ben ik enthousiaster dan de kinderen voor ons waren. Onze koala, Mia, is een 7 jarig volgroeid vrouwtje met een zwak been. Alle koala’s hier zijn, net als de kangoeroes waar wij voor gezorgd hebben, gered van de dood. Veelal als kleintje nadat de moeder was doodgereden. Mia’s moeder was ook aangereden door een auto. Ze is heel zacht en heeeeeel schattig.
En een baan hier met koala’s krijgen is niet eens zo moeilijk. De meeste verzorgers zijn begonnen als vrijwilliger en hebben daarna een baan aangeboden gekregen. Je hoeft er niet perse bepaalde opleidingen voor gevolgd te hebben. Er is dus nog hoop voor mij. Na nog een rondje langs het koala verblijf, lopen we terug naar de anderen. Daarna rijden we weer door de bergen terug naar huis. We krijgen weer een geweldige maaltijd & begrijpen niet hoe Tina dat elke keer weer zo geweldig voor elkaar krijgt. Als Joy ons ’s avonds haar foto’s laat zien van een reis die ze heeft gemaakt naar eilanden tussen Nieuw Zeeland en Antartica, zijn we helemaal enthousiast. Het ziet er geweldig uit, maar het vele varen over die vreselijke stormachtige koude oceaan, staat ons wel een beetje tegen. Daarna hebben we eindelijk iemand gevonden die het leuk vindt onze vogelfoto’s te bekijken en ons ook nog eens kan vertellen welke vogel het is, als we dat zelf niet weten.
Uitgegeven: AUS$ 42 (€29)
Zondag 20 oktober zet Tina ons in het centrum van Adelaide af, als ze gaat zwemmen. We lopen naar de Botanische tuin en wandelen daar 2 uur rond.
Het is een mooi park, met zelfs een subtropisch regenwoudje in een kas in het midden. We eten een ijsje op het terras en genieten van de zon. Daarna lopen we de artistieke straat van Adelaide door, waar alle kunstgalerijen, musea en de universiteit zijn. We slenteren door een grote kunstgalerij en snappen de helft niet en vinden de andere helft niet zo mooi.
In het museum wilden we naar een foto expositie van National Geographic, maar daarvoor moet je toegang betalen. De rest is gratis, dus gaan we naar de rest. Er is een uitgebreid stuk over de Aboriginals en daar besteden we het merendeel van de tijd. Erg interessant, zeker alle filmpjes uit de periode 1930 – 1965 zijn leuk om naar te kijken. Die slechte kwaliteit, zwart/witte, korte filmpjes spreken meer tot de verbeelding dan al die attributen bij elkaar. Als we verder lopen, blijken we te laat te zijn voor de film. Deze week is het filmfestival in Adelaide en vandaag worden de topfilms gedraaid. Maar deze hebben we gemist en we hebben geen zin om tot vanavond te wachten voor een andere. Dus nemen we de bus terug naar Henley Beach, doen nog wat inkopen en lopen terug naar het huis. Tina & David zijn naar een andere film en daarna naar een lezing, dus ’s avonds warmt Ro de restjes van gisteren en eergisteren op en dineren we samen met Joy.
Uitgegeven: AUS$ 26 (€18)
Maandag 21 oktober wil ik de foto’s van Uralla uitgezocht hebben. We hebben zo’n 4.000 foto’s gemaakt en die moeten allemaal geordend worden (ik heb van iedere kangoeroe een mapje met daarin zijn/haar eigen foto’s) en de beste moeten uitgezocht worden voor onze website. Dat is ontzettend veel werk en ik moet er echt voor gaan zitten om dit af te maken. Ik stop alleen om met Ro mee naar de Ikea te gaan om een matras voor in de auto te kopen. We sliepen tot nu toe op onze opblaasmatrassen, die erg comfortabel zijn, maar omdat ze samen te breed en te lang zijn, was het iets minder prettig. Omdat onze onderbenen onder de kast gestoken worden tijdens het slapen, en de ruimte onder de kast niet zo hoog is, kan het matras niet te dik zijn. We besluiten een 10cm dik matras te kopen. Daarna snijdt Ro deze op maat, om de kastpoten heen en hebben we eindelijk een goed bed in de auto. Ook hangt hij de gordijnen op. Ik ga weer verder met de foto’s en kan ze ’s avonds eindelijk op onze website uploaden. We dineren met Tina en David en besluiten nog een dagje langer hier te blijven.
Uitgegeven: AUS$ 201 (€139)
Dinsdag 22 oktober werk ik onze website bij, zowel Western Australië als Maleisië. Ik moet het verslag nog afmaken en de foto’s uitzoeken die erbij gaan. Ook dit kost me bijna de hele dag. Gelukkig hebben we goed internet, wat voor de verandering ook wel eens prettig is. Ro leest de hele dag weg en ’s avonds mogen we voor de laatste keer van Tina’s kookkunsten genieten. Dat gaan we nog missen! David gaat deze avond bridgen, dus zijn we gezellig de hele avond met Tina, die ons de mooie foto’s van hun reizen door Australië laat zien. We hebben er zin in om dat ook allemaal zelf te gaan bekijken. Het is een lekker relaxt dagje geweest, ook wel eens lekker na 2 maanden hard werken en daarna 3.000 kilometer gereden te hebben.
Uitgegeven: AUS$ 0 (€0)
Woensdag 23 oktober nemen we een laatste goede douche en pakken we de auto weer in. David moet om 9 uur de deur uit, dus nemen we eerst afscheid van hem. Hij heeft voor ons de mooiste route van Adelaide naar Sydney uitgeschreven (dwars door het binnenland, want de kustroute gaan we later bekijken), dus dat is heel erg handig. Als David weg is en wij de laatste dingen in de auto hebben gezet, nemen we afscheid van Tina. We vinden het jammer weer verder te moeten gaan, want het was erg gezellig. Langs deze weg willen we David en Tina nogmaals bedanken voor deze fijne week! Zwaaiend rijden we weg, in onze auto die volledig met zand en zout is bedekt, dankzij de storm van afgelopen nacht. We stoppen bij een winkelcentrum, op zoek naar een supermarkt, maar komen niet verder dan een winkel waar allerlei rare aanbiedingen te vinden zijn en we heel goedkoop allerlei drinken, blikken/potten etenswaren, snacks en chupa chups (152 stuks voor €3) kunnen inkopen. We maken nog snel wat foto’s van het huis waar Ro heeft gewoond na zijn geboorte in het ziekenhuis even verderop. Daarna zoeken we het tankstation dat we een paar dagen geleden hadden gezien waar de diesel erg goedkoop was. We vinden het terug en gooien de tank vol met 123 liter. Dwars door het centrum rijden we de heuvel weer op, richting Cleland Park, maar deze keer rijden we er voorbij en zijn we dan daadwerkelijk onderweg naar Sydney. Als we via de snelweg zouden gaan is het 1.412 kilometer, maar via onze route waarschijnlijk een paar honderd kilometer meer. De route van David begint meteen goed en we genieten van de landerijen, uitzichten en pittoreske dorpjes. Na een paar uur rijden stoppen we bij een chocolade fabriek, dat eigenlijk meer een chocolade winkel blijkt te zijn en waarbij je achter de ruiten rondom de winkel kan zien hoe ze de chocolade maken.
De chocolade is natuurlijk, net als alles in Australië, behoorlijk duur, maar ze verkopen ook 1 kilo zakken met de reststukken uit de fabriek. Je hebt dan alle soorten chocolade met alle mogelijke vullingen door elkaar of misschien slechts 1 soort. Je weet het niet, maar we nemen het “risico” en het blijkt een goed idee te zijn. Behalve dat het erg verleidelijk is om 1 kilo chocolade in je auto te hebben liggen! We nemen ook nog een kijkje in de kaasproeverij ernaast en proeven wel, maar kopen daar niks. Daarna rijden we weer verder over de Onkaparinga Scenic Drive, die gedurende de dag enige malen in andere scenic drives veranderd, maar net zo mooi blijft. We staan een hele tijd te wachten bij een plek waar zojuist een auto over de kop is geslagen en niemand door mag. Er is brandweer, een sleepwagen, ambulancepersoneel, maar er gebeurt weinig. Uiteindelijk laten ze iedereen de zijweg maar inrijden en volgen we onze 2 voorgangers over zandpaden en achterweggetjes, hopende dat zij de weg weten. Ro helpt een omgevallen boom van de weg halen, zodat we door kunnen, maar alle auto’s achter ons geven het op en draaien om.
Wij rijden door en onze voorgangers weten blijkbaar de weg, want we komen netjes aan de andere kant van het ongeluk uit. We stoppen regelmatig op uitkijkpunten om van het uitzicht te genieten.
Dan beginnen de borden dat we al ons fruit en groenten moeten gaan achterlaten en niet mee mogen nemen over een denkbeeldige lijn, zodat de fruitvliegen hopelijk weg blijven. We zijn er ondertussen achter gekomen dat er nog uien en knoflook in de auto lagen en besluiten uiensoep te maken. We stoppen, snijden de uien en pellen de knoflooktenen. De knoflooktenen verstoppen we in de pot met olijven, terwijl we de uien opbakken. Daarna rijden we de naar de prullenbak waar je alles achter moet laten. Het is eigenlijk al wel tijd om te stoppen, en dit is geen al te verkeerde plek, dus we stoppen hier gelijk voor de nacht. Ro maakt een uiensoep met knoflookbrood en we gaan lekker vroeg naar bed.
Uitgegeven: AUS$ 256 (€177)
Donderdag 24 oktober laten we al ons afval achter en rijden verder.
Het is nog een paar uur rijden voordat we South Australia echt gaan verlaten.
De controlepost die moet checken of we groente of fruit bij hebben is gesloten, dus rijden we direct Victoria in. De komende dagen rijden we op de grens van Victoria en New South Wales. Ons verslag van deze dagen zal verder gaan in New South Wales 1.
Uitgegeven: AUS$ 0 (€0)
En hiermee hebben we een 2e provincie van Australië gezien. Een hele mooie provincie! Het hoogtepunt was uiteraard de koalabeer Mia! Maar ook de zeeleeuwenkolonie en de walvisbaai waren geweldig. We zijn in Adelaide gruwelijk verwend door Tina in hun geweldige huis direct aan de oceaan. Heerlijk om weer even in een echt huis te wonen en dan nog wel zo’n mooi huis. Begin december gaan Tina en David kamperen ten zuiden van Sydney en misschien kunnen we ze nog terugzien daar.
In South Australia zijn we 12 dagen geweest. We hebben in totaal AUS$ 1.389 oftewel € 958. Hiervan is € 384 voor de garage en € 82 voor het matras. In totaal zijn we nu 280 dagen onderweg en hebben we € 13.108 uitgegeven. Dat is € 46,80 per dag.
