IMPI’s ADVENTURES

Reisverhalen

Laos

 Zaterdag 30 maart lopen we één kilometer door Niemandsland naar de Laos grens. Zo te zien voelen zowel Vietnam als Laos zich niet verantwoordelijk voor deze weg, waardoor die slecht is onderhouden. Het is modderig en Ro zakt een keer weg in de modder. Maar het is een leuke route door de jungle en we hebben leuk gezelschap. Bij immigratie vullen we een formulier in en geven we ons paspoort af. Na ongeveer 3 minuten krijgen we ons paspoort terug en betalen we US$ 35 per visum + US$ 2 omdat het weekend is + US$ 1 voor een stempel. In totaal zijn we dus US$ 76 (€ 48) kwijt. Maar het ging heel snel en simpel. Dan vliegt er nog een gigantische nachtvlinder naar binnen, zodat ook Ro deze kan bewonderen, maar hij is iets kleiner dan degene die ik vannacht had gezien. Maar deze is ook erg bijzonder. We lopen terug naar de bus en het begint al warm te worden. Na een minuut of 10 besluiten we in de bus te gaan zitten/liggen, omdat het buiten staan begint te vervelen. Als we alle vier net in onze stoel liggen, start de chauffeur de motor voor ons, zodat de airco aangaat. Het helpt een beetje. Niet heel veel later komen alle Aziaten (geen idee waar die zich al deze tijd verstopt hadden) en de andere toeristen. Dan vertrekken we weer, het is ongeveer 10 uur. Het is een lange, heel lange, tocht, die met de minuut heter wordt. De airco werkt steeds minder goed of kan het gewoon niet meer aan en we hangen lusteloos op de stoelen. Nog geen uur nadat ik in de bus zit is de jeuk in alle hevigheid weer terug. Ik denk dat ik gek word van de jeuk en besluit een andere stoel te zoeken. Ik vind één plek, op een onderbed, maar daar doet de airco helemaal niks en ik heb geen idee of de jeuk minder wordt, ik weet alleen dat ik het heet heb. Na een uur geef ik het op en ga terug naar “mijn” bed, die ondertussen ook door Ro is ingenomen. Ook hier is het extreem heet. Het feit dat onze bedden boven de motor hangen helpt natuurlijk niet. De tijd gaat langzaam, we zijn te moe en heet om iets te ondernemen en het landschap glijdt aan ons voorbij. Voor zover ik het in me op kan nemen, heb ik het idee dat het landschap hier nog het meeste op Afrika lijkt. Het is mooi, droog en de huisjes zijn veelal iets wat in Afrika niet zou misstaan. En dan, alsof het nooit zou gebeuren, stopt de bus. Deze keer niet voor een lunch (waar ze ons niks over vertellen zodat tegen de tijd dat wij (de toeristen) ons afvragen waarom we deze keer gestopt zijn, het al te laat is iets te bestellen), maar omdat we er zijn! Het is 17:00 uur en het voelt onwerkelijk, als iets dat onbereikbaar was. We hebben precies 24 uur in deze bus gehobbeld. Dat is langer dan het klinkt! Mijn tas wordt in eerste instantie niet gevonden, maar uiteindelijk vinden we haar in een groot zwart ijzeren wiel. Dan stappen we met 8 andere toeristen in een grote tuktuk en worden we naar het centrum van de hoofdstad gebracht. Onze reisgenoten hebben een kamer gereserveerd en we besluiten samen met hun uit te stappen.

Helaas hebben ze daar geen kamer beschikbaar voor ons, maar aan de overkant vinden we wel een hotel met een kamer. Ondanks dat we al 34 uur op zijn, zijn we over onze vermoeidheid heen. Om het lot niet te tarten gaan we zekerheidshalve maar niet op bed liggen, maar nemen we een douche en lopen we het centrum in. Dit blijkt een stuk verder dan we dachten en het is zeker een kwartier lopen. We lopen tegen “The Pizza Company” aan en verder zoeken lijkt onnodig. We bestellen een grote salade die bijzonder lekker blijkt te zijn en een klein pizzabroodje voor mij en spaghetti voor Ro. Na het eten ben ik zo misselijk en doet mijn rug zo’n pijn, dat we een tuktuk terug nemen. Eenmaal in de kamer beantwoord ik nog wat mail, kijken we nog heel even tv en vallen rond 23:00 uur in slaap.

Uitgegeven: 219.000 Kip (€ 22)

Zondag 31 maart is het Pasen, maar daar merken we niks van. We zijn rond 10 uur wakker geworden en pakken heel rustig aan onze spullen in. We willen nergens heen, maar we willen wel in het centrum van de stad gaan slapen. Dus checken we uit en lopen we bepakt en bezakt naar buiten. Het is heet, heel heet buiten. We besluiten niet te gaan lopen en nemen een tuktuk. Deze brengt ons naar het centrum, waar we gelijk de bakkerij inlopen. We ontbijten/lunchen en ondertussen lopen we om de beurt naar buiten op zoek naar een hotel. Na tien minuten komen we steeds even uitpuffen en afkoelen in de airco. Als Ro terugkomt van zijn tweede “strooptocht” heeft hij iets gevonden. Voor € 10 per nacht kunnen we in het centrum verblijven. We zetten de tassen weer op onze rug en lopen erheen. We smelten bijna weg. Het is hier heter dan we ooit eerder, waar dan ook in de wereld, hebben meegemaakt. Later googled mijn zusje voor ons dat maart en april de heetste maanden van het jaar in Laos zijn. Fijn! Maar onze kamer heeft airco, dus daar gaan we in liggen en komen er pas voor het avondeten weer uit.

Uitgegeven: 334.000 Kip (€ 33)

  

Maandag 1 april is het nog steeds Pasen, maar daar merken we nog steeds niks van. Ik had de laatste week erg veel last van mijn rug en longen en deze benauwdheid maakt het alleen maar erger. Ik had al in Vietnam aangegeven dat ik in Laos een aantal dagen rust wilde. In Vietnam hadden we maar 1 maand en dat leek te kort, dus moesten we constant maar door gaan. Maar in Laos hebben we de maand van het visum niet nodig. Dus dan zouden we tijd hebben om een paar dagen niks te doen. En die tijd is eindelijk aangebroken. We lezen, schrijven, internetten, kijken tv en eten in onze kamer, onder de airco. Ro gaat 1x ’s ochtends naar buiten om ons ontbijt en/of lunch te kopen en loopt dan een beetje rond, maar dit rondje wordt elke dag korter. Pas ’s avonds komen we samen onze kamer uit om te eten. Het is dan nog steeds brandend heet buiten, maar als je een restaurant met airco vindt, dan is het wel te doen.

Uitgegeven: 352.000 Kip (€ 35)

 

Dinsdag 2 april is identiek aan 1 april. De pijn in mijn rug wordt niet beter: er zit één spier helemaal vast en verkrampt en die doet zelfs pijn als ik adem haal. Het begint erg irritant te worden.

Uitgegeven: 361.000 Kip (€ 36)

Woensdag 3 april ben ik jarig! De dag verloopt echter exact zoals de vorige 2 dagen en ik vind het prima zo. Het enige verschil is dat ik echte (!) Carrot Cake en croissantjes als ontbijt krijg van Ro!

  

Ik begin ’s ochtends met het boek “vermist” van Nicci French, wat zich afspeelt op de verjaardag van de hoofdpersoon en als ik het boek uit heb is haar verjaardag afgelopen en de mijne ook bijna. ’s Avonds gaan we uit eten en kan ik mijn nieuwe jurk aan. We slenteren over straat tot we een leuk restaurant vinden. We hebben onderweg besloten dat reizen in Laos qua warmte niet te doen is. Alles wat we in Laos willen gaan doen heeft te maken met wandelen en buiten zijn. En als we nu ergens niet willen zijn is het buiten en als we iets niet willen doen buiten is het bewegen. Bovendien moeten we om ergens te komen erg lang in de bussen zitten, die waarschijnlijk zeer slechte airco’s zullen hebben. We hebben er gewoon weinig zin in zo. Dus besluiten we, vlak voor we ons eten bestellen, dat we Laos gaan overslaan. We gaan gelijk door naar Thailand en misschien kunnen we over een half jaar, als we terug zijn in Thailand, nog terugkomen naar Laos. In november is de temperatuur hier veel aangenamer. Ro besteld dus allerlei lokale Loas gerechten, zodat hij dat allemaal geprobeerd heeft.

  

Het is niet allemaal even lekker, maar nu hebben we een idee van de lokale keuken. We twijfelen wel heel erg, want het voelt als opgeven, maar aan de andere kant verwachten we dat we ook niet echt van het land kunnen genieten in deze hitte. En als we wel een deel gaan bekijken, dan zullen we zeker nooit meer terugkomen. De beslissing is genomen en met gemengde gevoelens hierover lopen we terug. Ik wil nog wel even naar de avondmarkt, kijken of ik een leuk souvenir kan kopen, maar ik vind niks. Nou ja, er is genoeg, maar niks wat ik nodig heb. Dan gaan we maar weer afkoelen in de kamer, want ondanks dat de zon al een tijd onder is, voelt het buiten alsof de zon op je lichaam straalt, zo heet is de lucht.

Uitgegeven: 340.000 Kip (€ 34)

Donderdag 4 april moet ik dus overdag de kamer uit. Om 12 uur moeten we uitchecken en we leggen de tassen beneden neer. Dan lopen we naar de bakkerij waar we de 2e dag gezeten hebben. Helaas is de stroom hier van 12 tot 17 uur uitgezet door de overheid, dus de airco doet het niet, de koffie kan niet gezet worden en mijn bagel kan niet geroosterd worden. Maar het is toch lekker en niet al te warm. Als we net ons ontbijt op hebben lopen Andrew en Sarah binnen! Het blijft onwaarschijnlijk hoe we steeds tegen dezelfde mensen aan blijven lopen. Zij vertrekken over een uur wel naar het noorden en zijn ook een beetje bang dat het te heet zal zijn voor de dingen die ze willen doen. Maar voor hun is er voorlopig geen 2e kans om hier nogmaals te komen, dus gaan ze het dapper proberen. We zijn benieuwd naar hun verhalen straks. Na een uurtje moeten ze echt gaan en we nemen afscheid maar wellicht zien we elkaar weer ergens in Zuid Thailand. Wij lopen ook verder, want ik wil ergens zitten waar ik stroom heb voor de laptop en de airco wel werkt. We moeten de shuttle trein van Vientiane naar de grens om 17 uur hebben. De rit van ongeveer 15 minuten brengt ons naar de grens. Eenmaal in Thailand zullen we de nachttrein van 18:15 uur naar Bangkok nemen, waar we morgenochtend aan zullen komen. We vermoeden dat het in Bangkok ook aardig heet zal zijn, maar daar blijven we maar 1 nachtje. We willen zo veel mogelijk spullen naar Nederland gaan verschepen vanuit Thailand. In ieder geval uiteraard onze digitale foto’s, maar ook de tent, een slaapzak, de hangmat, een paar kledingstukken en de weinige souvenirs die we hier hebben gekocht. En voordat we dit gaan versturen wil ik gaan shoppen in Bangkok, zodat we nog veel meer kunnen versturen! De bedoeling is dat Ro’s rugzak een stuk leger wordt zodat hij een deel van de mijne over kan nemen. Mijn rugzak is met ongeveer 14 kilo te zwaar voor mijn rug. Het moet echt lichter, anders gaat de rugpijn nooit over. Ik voel precies waar mijn ruggengraat niet helemaal recht loopt en daar doet het pijn als ik mijn rugzak op heb. Ook overwegen we een nieuwe betere rugzak voor mij te kopen, maar we gaan eerst kijken of het beter is met minder gewicht. We zitten op dit moment in een barretje af te koelen, terwijl ik dit korte verslag van Laos type.

  

Het is 14 uur en we moeten nog een paar uur zien te overbruggen voordat we naar het station zullen vertrekken. Maar voorlopig zitten we hier goed. Om 15 uur sluit de bar de deuren, geen idee waarom, en we worden allemaal verzocht te vertrekken. Met tegenzin gaan we de hitte weer in. We lopen de souvenirs winkel ernaast in en daar koop ik eindelijk mijn souvenir uit Laos: een kussensloop. Ik was uit Nederland vergeten een kussensloop mee te nemen en wilde er steeds één kopen. We kunnen er dan T-shirts instoppen als we met de slaapbus gaan en hebben dan een soort kussen. Ik koop een kussensloop waar ook, in hetzelfde dessin, een sprei van te koop is. Die is veel te duur en te zwaar, maar zo leuk. Nu heb ik in ieder geval het kussensloop ervan.

We dwingen onszelf weer naar buiten te gaan en lopen naar de supermarkt om daar weer even af te koelen in de airco. We kopen wat drinken en eten voor in de trein en krijgen weer een klap van de hitte als we naar buiten lopen. We zijn blij dat dit snel voorbij zal zijn. We vragen een tuktuk chauffeur of hij ons naar het treinstation wil brengen, wat ongeveer een half uur rijden moet zijn. Hij wil er € 15 voor, maar wij weten dat € 10 een normale prijs is, dus we onderhandelen dit naar € 10. Hij brengt ons naar ons hotel, we pakken onze tassen uit de lobby en rijden de stad uit. Dan stoppen we en worden we “verkocht” aan een grote tuktuk.

Maar de prijs blijft hetzelfde en wij vinden het prima. We rijden langs de Mekong richting Thailand. Onderweg pikken we nog een man op die we afzetten bij het begin van de “Friendship Bridge”. Deze brug verbindt Laos met Thailand en hier kunnen we ook oversteken, maar wij hebben gelezen dat het veel slimmer is naar het treinstation een paar kilometer verderop te gaan. Anders moet je namelijk de hele lange brug overlopen. Een paar minuten later staan we op het station. We kopen 2 kaartjes voor de trein naar Bangkok: een boven- en benedenbed voor 1.450 Bath samen (€ 36), inclusief de shuttletrein naar Thailand. De kosten hiervan laat ik achterwege in dit verslag van Laos, omdat we in Bath betalen, het voor de trein in Thailand is en het makkelijker is de Laos Kip en Thaise Bath te scheiden. Met de treinkaartjes op zak lopen we naar het loket aan de overkant, waar we ons paspoort uit kunnen stempelen. We moeten 10.000 Kip (€ 1) betalen voor de stempel, maar dankzij mijn kussensloop van 70.000 Kip hebben we nu nog maar 6.500 Kip. We mogen wel in US dollars betalen, maar dan is het US$ 2 (€ 1,50) per persoon. We hebben geen keus en betalen met dollars. Het is in 2 seconde gepiept en we gaan op de stoelen zitten tot eindelijk iemand de ventilator aanzet en de hete lucht in ieder geval een beetje rondwaait. Dan mogen we de trein in en rijden we nog heel even door Laos voordat we over de Mekong Rivier naar Thailand rijden.

Uitgegeven: 291.000 Kip (€ 29)

   

We hebben erg weinig van Laos gezien. Wat we hebben gezien bevalt ons prima. Het lijkt een erg mooi land. Vientiane, de hoofdstad, is het enige dat we wel gezien hebben. Deze stad is een opluchting vergeleken met de andere steden waar we de afgelopen maanden geweest zijn: weinig verkeer, meer auto’s dan scooters en we hebben 0 keer, nooit, niet 1x, helemaal geen enkele keer een toeter gehoord! Iedereen rijdt rustig en zijn meer dan voldoende mogelijkheden om over te steken en alles gaat rustig en zonder haast. Het voelt als een cultuurshock. We waren vergeten dat er ook een leven is zonder scooters, uitlaatgassen en getoeter om je heen. En dit leven bevalt ons zeer goed. Vientiane voelt ook helemaal niet als een hoofdstad, het is meer een groot dorp. De mensen zijn erg vriendelijk, overal waar we komen. En we worden nergens lastig gevallen. Niet om een restaurant in te gaan en niet als je bij souvenirs staat te kijken. Je kan zelfs naar een artikel kijken zonder dat het in je handen wordt gedrukt. Je kan de prijs van iets vragen, daarna “bedankt” zeggen en weglopen, zonder achterna gezeten te worden. Je kan iets oppakken, bekijken en weer neerleggen zonder dat iemand iets tegen je zegt. Voor ons is dat bijzonder en een groot pluspunt ten opzichte van Afrika.

Ondanks dat we het prima naar onze zin hebben hier in Azië (zou toch wat zijn als ik zou zeggen dat dat niet zo was!?) missen we Afrika nog steeds. Soms betrap ik mezelf erop dat ik stiekem kijk hoeveel een vliegticket van hier naar Afrika kost. Of ben ik een safari in Zuid Afrika voor ons aan het plannen, voor over een jaar ofzo, zeg ik dan tegen mezelf. Dus nee, Afrika zijn we niet vergeten en Azië kan daar tot nu toe nog niet tegenop. Maar we hebben Borneo nog in het verschiet en dat is DE PLEK waar ik al jaren naartoe wil. Dus eerst dat nog maar even afwachten. En Borneo komt opeens wel heel snel dichterbij. Want vorige week vrijdag (29 maart) in de ochtend dachten we nog dat we op mijn verjaardag (3 april) Vietnam pas zouden verlaten en dat we dan 2 tot 3 weken later, rond 20 april ofzo, terug in Thailand zouden zijn. Maar nu zullen we op 4 april dus al in Thailand zijn! En we krijgen maar een 14 dagen visum, dus op uiterlijk 18 april zullen we in Maleisië zijn! En begin mei zullen we ervaren of Borneo is zoals we verwachten/hopen.

Maar voor het zover is kan ik zeggen dat ik hoop dat we wel een keer terugkomen in Laos. Het is vast de moeite waard om hier in een ander seizoen terug te komen. Wat we gezien hebben beviel goed en als het hele land zo relaxed is als Vientiane, dan kan het nooit een teleurstelling worden.

We zijn 6 dagen in Laos geweest. We hebben hier € 189 uitgeven. Dat is gemiddeld € 17,16 per persoon per dag. In totaal hebben we in 77 dagen € 3.299 uitgegeven. Dat komt neer op gemiddeld € 21,50 per persoon per dag.

© Copyright - Fundisa Weddings | Iris Diekstra, e-mail: iris@fundisa-weddings.nl, telefoonnummer 06 3308 1443 (ook WhatsApp)