IMPI’s ADVENTURES
Reisverhalen
Kenia
Zondag 10 oktober staan we dus “opeens” in Kenia, terwijl we eigenlijk van plan waren om vanuit Tanzania rechtstreeks Oeganda in te gaan. En zeker nadat we deze ochtend in Arusha nog overtuigd waren dat we nog een dag in garages door zouden brengen, staan we een paar uur later in Kenia. De grensovergang ging soepel en snel, maar aangezien het al 5 uur geweest is als we Kenia inrijden, moeten we wel snel een slaapplek vinden. We vinden geen pinautomaat, maar op de eerste camping mogen we ook met Tanzaniaanse Shilling betalen. Toch besluiten we door te rijden en ergens in de bush te kamperen. Het blijkt iets moeilijker dan gedacht om een goede plek te vinden, want overal staan hutjes. Uiteindelijk is het bijna donker als we de auto ergens stoppen. Een paar minuten later staat er een Masai naast ons die ons zijn huis wil laten zien. Marlene en ik lopen mee, terwijl Ro en Alex vast gaan koken. Zijn huis staat in een cirkel, omringt door takken, met daarin diverse kleinere cirkels voor de geiten, koeien en ezels. Er staan 3 huisjes in deze boma. We mogen 2 huisjes van binnen zien. Het is ondertussen al bijna helemaal donker en de huisjes hebben uiteraard geen elektriciteit. Als je de deur doorgaat kom je niet gelijk in een kamer, maar het is een soort gangetje, heel smal, waar je je in het donker een weg door moet zien te vinden. Op de terugweg nam ik een afslag te vroeg en bleek ik de “berging” ingelopen te zijn. Het hele huis is misschien 4 bij 3 meter, dus ik was best trots op mezelf dat ik het klaarspeelde te “verdwalen”. We denken dat ze dit zo maken zodat je het kaarslicht niet van buiten kan zien en je dus geen insecten aantrekt. Gelukkig voor hun trokken wij die avond alle insecten, inclusief heel veel grote spinnen, uit de omgeving aan. In één van de huisjes brandde een klein vuurtje en het was een sauna daarbinnen. Hij liet ons zien hoe ze water halen en vervoeren op de ezels en bracht ons daarna terug naar de auto. Hij sprak bijna geen Engels, maar wist ons duidelijk te maken dat we alle 4 de volgende ochtend waren uitgenodigd voor een rondleiding en dat we een camera mee moesten nemen. We namen afscheid, hielpen met koken, aten en speelde Doppelkopf, totdat Alex en ik zo gek werden van de vele spinnen die over ons en ons kleed heen liepen, dat we maar naar bed zijn gegaan. Alle Masai in de wijde omgeving hebben ons horen gillen, dus ons verblijf was vast niet onopgemerkt meer.
Maandag 11 oktober werden we wakker vlak voor zonsopgang. Vanuit de daktent konden we de zonsopgang bewonderen, totdat ik eruit moest om een foto te maken. We waren hooguit 5 minuten buiten toen de hele Masai familie eraan kwam. Ze bleven naar ons staren, dus we besloten Alex en Marlene maar wakker te maken en eerst met ze mee te gaan, want daar stonden ze op te wachten. Een paar minuten later liepen we achter ze aan naar hun dorp. Weer kregen we een demonstratie van hoe ze water halen (een zak over de rug van een ezel waarin je aan beide kanten een jerrycan kan plaatsen) en we mochten een huisje in. Het was nu een stuk makkelijker met daglicht binnen. Vanuit het gangetje kom je in het midden van het huis. Rondom zijn 3 slaapplaatsen, een soort bedstee, met een opening waar je door kan kruipen, maar wat ook gelijk als zitplaats kan dienen. Ze slapen op hooi. Dekens hebben we niet gezien, maar met een vuurtje is het hier toch een sauna. Daarna gingen we naar het andere huis, waar thee voor ons was gemaakt. Hete zoete thee met verse melk: best lekker. De vrouw des huizes zat naast mij en leek bijzonder blij met ons bezoek. We moesten foto’s maken en daarna liet hij ons zijn foto’s zien. Hij had één fotoalbumpje met allerlei foto’s, ook van de tijd waarin hij nog een Masai Warrior (krijger) was, heel anders dan de veehouder die hij nu is. Ook kregen we alle ID-kaarten van de hele familie te zien en uiteraard hadden de meesten alleen een geboortejaar, geen dag of maand. Zijn vrouw is 21 jaar, hij is 33 jaar. We hadden een aantal producten meegenomen als dank voor deze rondleiding: een ananas, meel, thee en suiker. De ananas werd meteen in stukken gesneden en door iedereen genuttigd. De frisse lucht buiten was een zeer welkome afwisseling na de sauna binnen. Daarna wilde iedereen op de foto en dan vooral de foto zien. Ze hadden grote lol om foto’s van zichzelf en de anderen te zien. We konden de camera niet snel genoeg bedienen, van zoveel dingen en poses moesten we foto’s maken. Maar na een uurtje namen we toch afscheid van de vrouwen en brachten de 2 mannen ons terug naar de auto. Helaas, helaas, helaas, daar aangekomen vroegen ze ons om geld. We hadden zo gehoopt een leuke ervaring te hebben, zonder dat er geld aan te pas kwam, maar helaas, dat zat er deze keer niet in. Alex en Marlene waren heel erg boos en teleurgesteld, maar aangezien ik het had verwacht, kon ik me er niet zo druk om maken. We hadden ze al beloofd dat we over 1 maand terug zouden komen met de afdrukken van de foto’s en meer suiker, maar uiteraard doen we dat nu niet meer. Ik vroeg Ro om ze 4.000 Tanzania Shilling te geven (€ 2), want we hebben geen Keniaanse Shilling, want ze vroegen 4.000 Keniaanse Shilling (€ 40). Ze pakten het aan, we gooien alle spullen in de auto, namen afscheid en reden weg. Heel jammer voor hun, want als ze geen geld hadden gevraagd, waren we zeker met veel meer spullen teruggekomen. Een paar kilometer verder stoppen we om te ontbijten en de auto fatsoenlijk in te ruimen. Daarna reden we in één keer door naar Nairobi. We besloten in de wijk “Karen” te slapen, waardoor we Nairobi dus niet in hoeven. Dit ligt naast Nairobi NP. We gaan minstens 12 pinautomaten af voor we er één vinden die ons geld wilde geven. Dan rijden we naar een Landrovercentrum en de eigenaar duikt met Ro onder de auto. De auto heeft sinds Arusha niet meer getrild, maar je voelt dat het niet helemaal over is. Hij weet meteen wat we moeten doen: de banden balanceren (en opnieuw uitlijnen) en de bussen vervangen. Ook lekt het stuurhuis gigantisch en deze kan hij voor slechts € 250 voor ons reviseren. Ro wil dat eerst zelf proberen, zeker omdat de man aangeeft dat hij alleen de rubbers vervangt. De man lijkt zeer kundig (kom je niet zo vaak tegen hier), maar de prijs is er ook naar. We rijden eerst maar naar de camping, 2 km verderop. Daar begint Ro het stuurhuis uit elkaar te halen. We waren vergeten superlijm voor het kooktoestel te kopen, dus Marlene en ik besluiten wandelend hiernaar op zoek te gaan. De campingeigenaar rijdt ons voorbij en vraagt of we een lift willen. Hij brengt ons naar een groot luxe winkelcentrum, met alles wat we maar zouden willen hebben en al lang niet meer gezien of gehad hebben, laat ons achter met de mededeling dat een taxi terug 200 Shilling (€2) kost, terwijl we maar 450 Shilling mee hadden. Dus we kopen lijm en een brood en moeten dan alles achter ons laten om nog terug te kunnen komen. Terug op de camping koken en eten we en spelen de rest van de avond Doppelkopf.
Dinsdag 12 oktober gaat Ro weer aan de slag met de auto. Alex wil graag meer leren over auto’s, trekt een overall aan en probeert niet te veel in de weg te lopen. Marlene en ik besluiten om naar de pizzeria een kilometer of 5 hiervandaan te gaan, waar ze op dinsdag “2 halen 1 betalen” hebben. We vragen de bestuurder van een bewakingsauto of hij ons naar de hoofdweg kan brengen en dat is geen probleem. Daar zoeken we een taxi, maar we zien er geen één. We zien ook geen bus. We besluiten een auto te vragen te stoppen en de eerste stopt meteen. We mogen een eind mee, maar dan gaat hij een andere kant op. Dan zien we een bus aankomen en deze brengt ons tot de pizzeria. Een uur later beginnen we aan de terugweg. De bus kwam bijna meteen en voor € 0,20 worden we bij de afslag afgezet. Daar vinden we een andere bewakingsauto die ons naar de camping wil brengen en zo krijgen we de pizza nog enigszins warm bij de hongerige monteurs. Ondertussen was Ro erachter dat niet zozeer het stuurhuis lekte, maar het bijbehorende reservoir. Hij had alle rubbers vervangen en het stuurhuis teruggezet. Daarna zijn we naar het winkelcentrum gereden en konden ze een nieuw reservoir de volgende ochtend hier hebben. En terwijl Ro de banden laat balanceren, cappuccino drinkt en voor een broek gaat kijken, gaan wij drieën internetten. Terug op de camping gaan we na het eten nog een tijd op het terrasje zitten.
Woensdag 13 oktober stelt Ro het stuurhuis nog even bij en daarna halen we het
reservoir en de bussen op. Vervolgens rijden we naar Nakuru NP. Wij zijn in 2005 in dit park geweest en vonden het één van de mooiste parken van Afrika. We wilden graag terug. Helaas heeft Kenia de prijzen van de parken ietsepietsie verhoogd van US$ 35 naar US$ 60 (€45) per persoon per 24 uur. Daar tegenover hebben ze het visum verlaagd van US$ 50 naar US$ 25. Maar aangezien de meeste mensen meer dan 1 dag naar een park gaan, verdienen ze natuurlijk veel meer nu. Tot nu toe zijn we nog nooit 24 uur een park ingegaan, omdat we Klaas geen 24 uur alleen kunnen laten. We gaan normaal gesproken van 6:00 – 18:00 uur. Maar dan is US$ 60 wel heel veel geld. We hebben een telefoonnummer van een Engelse dierenarts gekregen in Nakuru, die Klaas misschien voor 24 uur kan opvangen. We rijden naar Nakuru, bellen de dierenarts en rijden naar zijn praktijk. Helaas heeft hij alleen kooien waar honden hun roes uitslapen en dat is echt te klein voor 24 uur. Het is midden in het centrum zonder een mogelijkheid om haar uit te laten. We gaan op zoek naar een andere mogelijkheid. Uiteindelijk vinden we naast de ingang van het park een restaurant/bar/disco waar we mogen kamperen en waar ze kennels voor de waakhonden hebben. Eén kennel is leeg en daar mogen we Klaas achterlaten. Ze heeft dan een binnen- en buitenhok en 3 volwassen en 6 puppy Duitse Herders als buren. Het stinkt wel een beetje en ik ben niet 100% tevreden, maar we denken dat ze hier wel veilig is. We zetten de tenten op voor vannacht, want we hebben besloten de volgende middag rond 12 uur het park in te gaan, zodat we 6 uur kunnen rondrijden, dan slapen we in het park en de volgende ochtend rijden we weer 6 uur rond voordat we er weer om 12 uur uit moeten. Wij zijn op de camping geweest in 2005, dus we weten dat het gewoon een open vlakte in het park is met een huisje met gat in de grond dat als wc dient en een douche waar de bavianen in spelen. En daarvoor moet je US$ 25 pp extra betalen. Maar nu slapen we nog naast het park, zodat Klaas nog even van haar vrijheid kan genieten.
Donderdag 14 oktober kunnen we vanuit de daktent de buffels voorbij zien komen. We doen rustig aan, Ro zet de nieuwe bussen in de auto en rond half 12 brengen we Klaas naar het kennel. We hebben de vliegtuigbox voor haar neergezet met haar matje en handdoek erin en genoeg water voor 24 uur, want we zetten ons slot op de deur, omdat we niet willen dat iemand de deur opent en haar kwijt raakt. Dan rijden we naar de ingang, betalen en rond 12:15 uur rijden we het park in. Deze keer zitten we alle drie op het dak, terwijl Ro rijdt. We rijden eerst naar het Lake, waarin duizenden flamingo’s wonen. We zien overal buffels en allerlei soorten antilopen. We stappen uit om foto’s te maken bij het water. Daarna gaan we op zoek naar neushoorns. Dit park heeft namelijk ongeveer 60 witte neushoorns en ook 60 zwarte neushoorns. We zien heel veel giraffen en dan ziet Marlene opeens een witte vlek in de verte. En ja hoor, het zijn 3 neushoorns. We kunnen niet heel dichtbij komen, maar het zijn witte neushoorns. We rijden weer verder en dan staan er 2 witte neushoorns naast en op de weg. Even later worden we ingehaald door een snelle safari-auto die voor ons druk de bomen begint af te zoeken. We rijden erheen en kijken met ze mee. Opeens ziet Ro een leeuwin IN een boom zitten. Dat zie je niet zo vaak. Helaas is ze vrij ver weg. Als deze auto niet was gestopt, hadden we haar nooit gezien. Ze springt uit de boom en verdwijnt in het gras. We rijden rustig aan naar de camping, zijn daar ruim voor het donker, dus we maken nog een extra rondje en zetten daarna de tenten op. Als het donker is maken we een vuurtje. Aan de andere kant van het veld staat een overlandtruck, dus helaas zijn we niet helemaal alleen midden in het park. We warmen de spaghetti van de vorige dag op, kaarten en kijken 4 afleveringen van “2 and a half men”. Ondertussen kijken we elke 10 minuten rond met de zaklamp. We zien eerst 2 jackals, dan een mongoose vlak naast ons, een doodgewone huiskat, konijnen en laat op de avond loopt er een hyena op nog geen 30 meter van ons rond. Hyena’s zijn erg bang voor mensen, dus we moeten heel stil zijn (de mensen van de truck slapen al), maar hij heeft ons gezien en gaat er vandoor. Dan gaan wij ook maar slapen.
Met z’n 4e voor het meer met flamingo’s neushoorn flamingo’s en een pelikaan
Lake Nakuru vol flamingo’s rijden op het dak van Impi neushoorn
Leeuw in een boom giraffen naast ons kamp ons kamp midden in het park
Vrijdag 15 oktober ben ik vanaf ongeveer 5 uur ‘s ochtends met de zaklamp aan het rondkijken vanuit de tent. Tegen kwart voor 6 staan we op en kijk ik naar de bavianen die ook wakker worden in de bomen naast ons. Dan komen de meisjes uit de tent, ruimen we snel op en om 6:15 uur (een kwartier eerder dan officieel mag) beginnen we aan onze gamedrive. Binnen 5 minuten zien we twee hyena’s naast de weg. Ze zijn iets aan het eten. Ze zijn niet heel bang van ons, maar lopen wel een beetje weg. Dan rijden we weer verder. We zien in de verte een auto staan. Honderd meter daarvoor zie ik opeens een andere hyena in het gras. Ro stopt en ik kijk met de verrekijker. Ik denk dat ik bij de auto iets dood zie liggen en we rijden daarheen. Dan zie ik aan de andere kant van de auto een leeuwenhoofd. Als we aankomen bij de andere auto is de leeuw weer gaan liggen en zien we hem niet door het hoge gras. Dan blijken er 2 buffels met de hoorns in elkaar vast te zitten. Ze liggen beide in een zeer ongemakkelijke positie en één is er al dood. De andere auto was net aangekomen en zij hadden gezien dat de leeuw onder het bloed zat. Eén buffel bewoog helemaal niet meer en daar was waarschijnlijk al aan gepeuzeld. De andere buffel probeerde af en toe nog overeind te komen en stribbelde wild, maar komt niet los. Er zijn minstens 3 jonge mannetjes leeuwen in het gras en de hyena is zenuwachtig en probeert de buffel te eten, maar is bang voor de levende buffel en de leeuwen. We blijven een uur kijken, maar ze eten niet en de buffel komt niet los. Dan gaat de auto weer weg en vraagt ons om alsjeblieft niet tegen een minibuschauffeur te vertellen dat er leeuwen zijn, omdat er dan tientallen minibusjes komen. We blijven nog even kijken en besluiten dan naar de zwarte neushoorn en een luipaard te gaan zoeken en later terug te komen. Onderweg zien we diverse jackhalzen op de weg. Als we bij het meer zijn, zien we eerst 5 witte (of misschien zwarte?) neushoorns, dan 2 witte neushoorns en dan 6 neushoorns, waar we later naartoe willen rijden, maar eerst willen we terug naar de leeuwen en hyena. Onderweg zien we nog een aantal keren neushoorns in de verte. Als we terug zijn zien we vanaf een afstand een leeuw vlak naast de buffel zitten. We stoppen ver weg, maar dan komt er een minibus aan die stopt recht naast de buffels en de leeuw. We rijden er ook maar heen en we horen de toeristen allerlei dingen over de buffels vragen aan de “gids”/chauffeur en dus ook of leeuwen ze nu niet op gaan eten, als ze vast zitten. De leeuw zat vlak naast de buffels onder de boom, je kon alleen zijn hoofd zien, maar toch duidelijk zichtbaar. Tien mensen + de “gids” zaten met een verrekijker en grote camera’s te kijken en niemand zag de leeuw. Dan gaat de leeuw liggen, maar je ziet nog steeds zijn hoofd deels. Wij proberen niet naar de leeuw te kijken. Dan komen ze ons vragen of wij toevallig ergens leeuwen hebben gezien. We hebben de echte gids beloofd om niks tegen mini-busjes te vertellen, dus we vertellen waar we gisteren de leeuw hadden gezien. En terwijl wij dit vertellen kijken alle 10 toeristen recht naar de leeuw, maar niemand ziet hem. Dan rijden ze verder en wij vinden het wel een beetje gemeen van onszelf, maar ja, als ze dit niet zelf zagen…… We blijven tot 11 uur staan, maar de leeuwen maken geen aanstalten de spartelende buffel te doden en we moeten nog 20km terug naar de uitgang, dus we moeten gaan. Als we 15 minuten gereden hebben komt een parkauto ons met grote snelheid tegemoet. Daarna komen er nog een stuk of 10 park- en WNF-auto’s ons voorbij scheuren en we besluiten om te draaien en ze te volgen. We sjeesden erachteraan en mijn vermoeden dat de helikopter die we eerder hadden zien vliegen een neushoorn had gedart (neergeschoten met een verdovingspijltje) was correct. Een zwarte neushoorn lag in diepe slaap in het gras en werd onderzocht. Er was een cameraploeg bij die alles filmde. Wij mochten niet heel dichtbij komen en na 10 minuten moesten we echt gaan, want we hadden nog maar 25 minuten om de 19km af te leggen. We zaten nog steeds alle 3 op het dak terwijl Ro met een vaart terugreed. We zagen onderweg nog wel neushoorns, maar stoppen ging niet meer. Om 12:05 uur reden we het park uit. We reden rechtstreeks naar Klaas die vrolijk in de kennel zat en blij kwispelend naar buiten kwam. Ze leek niet bang geweest te zijn en we voelden ons meteen een stukje minder schuldig. We laden al onze spullen weer netjes in de auto en zijn richting de grens gereden. Het was nog ongeveer 300km en we wilden zo ver mogelijk komen vandaag. In de stad Eldoret zijn we nog even bij de kaasfabriek geweest waar we een kilo Gouda kaas, room, roomkaas en ijsjes hebben gekocht. Daarna was het al aardig laat en we hadden alle 4 dringend behoefte aan een douche, maar we hadden de hele weg nog geen camping gezien. Rond 18:00 uur begonnen we te zoeken naar een bushcamp, maar het was erg vol met huizen en mensen. Gelukkig reden we een kwartier later eindelijk langs een camping, heel simpel, maar met warme douche, waar we snel een boterham aten en “2 and a half men” keken.
Spotted Hyena Spotted Hyena Hyena achter de 2 in elkaar gehaakte buffels
Jakhals neushoorns leeuw met in het gras de 2 buffels
Zaterdag 16 oktober is de dag waarop we een jaar geleden zijn vertrokken. We wilden
dit vieren, maar moesten eerst een eind rijden. We moesten op zaterdag het land uit, want je mag 7 dagen in het land blijven zonder US$ 40 roadtax te betalen, dus daar wilden we niet overheen. Om iets voor 12 uur reden we Kenia uit, precies het tijdstip waarop we een jaar geleden Wijchen hebben verlaten. Het uitstempelen ging soepel en ook Oeganda in gaan was heel simpel. Om 13:00 uur reden we Oeganda in.
Kenia is een geweldig land. Het regenseizoen is nu begonnen in het westen, dus we hebben al een paar buien gehad. Maar het is in het westen dan ook ontzettend groen en mooi. Dit was onze 3e keer in Kenia (2004, 2005, 2010) en we komen sowieso nog een aantal keer terug. We weten nog niet of we na Oeganda via Kenia terug gaan naar Tanzania of rechtstreeks, maar we gaan waarschijnlijk in december papa van de luchthaven in Nairobi ophalen en dan een weekje in Kenia rondtoeren, waarna we naar Tanzania teruggaan en een maand later brengen we hem weer terug naar Kenia. Dus we kunnen nog genoeg van Kenia zien.
We hebben in Kenia slechts 750 km gereden. Niet zo veel dus. Maar sinds Nakuru NP is de auto weer helemaal goed en trillen we niet meer. Het is eindelijk volledig opgelost.
