Impi’s Adventures

Reisverslagen

Duitsland

Maandag 3 oktober komen we Duitsland binnen vanuit Salzburg. We rijden terug naar het noorden, langs de Oostenrijkse grens op, richting Burghausen. Het uitzicht is dus vrij identiek aan deze morgen, toen we deze route naar het zuiden reden ongeveer 1 km parallel naast ons. We zien al snel een camping die op het eerste gezicht een beetje saai lijkt, maar als we doorlopen blijkt het aan het meer te liggen, vol zonnende en zwemmende mensen. Het ziet er gezellig uit en we besluiten de gevraagde €16 te betalen en zoeken een plekje tussen de tientallen Duitse caravans. We zijn de enige niet-Duitsers. We gaan op ons handdoekje aan het water liggen, waar het aardig heet wordt in een spijkerbroek in de zon, maar zwemmen lijkt ons toch te koud. De Duitsers hebben er geen moeite mee, maar wij wagen ons er niet aan. Als we uitgelezen zijn gaan we koken, eten en naar bed. We spelen nog een spelletje Kolonisten van Catan in de daktent, want het is nog erg vroeg en we moeten gaan wennen aan later dan 9:00 uur slapen, want dat zal wel raar gevonden worden in Nederland.

Dinsdag 4 oktober hebben we geen haast, omdat we al vlak bij Alex zijn en pas morgen hadden afgesproken. Maar we hebben eigenlijk geen idee wat we moeten doen tot die tijd, dus we besluiten gewoon naar haar huis te rijden. Ze woont bij haar vader en ondanks dat Alex nog in Mallorca is, hoopten we dat hij thuis zou zijn. En als dat niet zo was, dan konden we illegaal op zijn oprit kamperen. We rijden eerst naar Burghausen, waar we nog even van een computer in een hotelletje gebruik mogen maken. Maar Alex heeft niet meer gereageerd op mijn mail van gisteren, dus we rijden door. We kijken van een afstand nog naar het mooie kasteel van Burghausen en verlaten dan de weg langs de Oostenrijkse grens. We rijden nog een uurtje landinwaarts naar het noorden en komen in Wurmansquick aan. Het is maar een klein dorpje, dus we denken dat we alle straten gewoon door kunnen rijden op zoek naar de juiste. Als we het uiteindelijk toch maar vragen blijkt er een paar kilometer buiten het dorp nog een ander kleiner dorp te zijn dat erbij hoort en daar is het. Hadden we natuurlijk nooit gevonden. Na wat gezoek vinden we het huis, maar er is niemand thuis. We wachten even, rijden dan naar het centrum om de tijd te vullen. We parkeren de auto om 15:30, lopen het centrum door naar het einde, dan terug naar het begin, dan terug naar de auto. Er zijn 5 minuten voorbij. Oef, zo schiet de middag niet op. We gaan in het enige café zitten en drinken wat. Als we niet meer weten wat we met onszelf aan moeten van verveling om ongeveer 16:10 uur, besluiten we toch maar weer terug naar hun huis te rijden. En daar pakken we onze stoeltjes en boeken erbij. Na minder dan 10 minuten komt Alex’s vader, Georg, eraan rijden. Hij is helemaal blij ons weer te zien. Het is alweer meer dan een jaar geleden dat we hem en Martine (Alex’s moeder) in Tanzania hadden ontmoet. We krijgen een rondleiding door het huis en hij geeft ons gelijk Alex’s slaapkamer. We zeggen dat we wel in de tent kunnen slapen, maar daar wil hij niks van weten. Alex kan wel op de bank slapen. We gaan in de tuin zitten en de communicatie gaat eerst wat langzaam, omdat Georg’s zijn Engels niet zo goed is, maar in de loop van de dagen spreekt hij steeds beter Engels. Het is natuurlijk altijd even wennen. Hij belt Martine ook, maar ze hebben geen idee hoe laat Alex komt. Haar vliegtuig moet wel vandaag landen. Het is gezellig en ’s avonds komt Martine met 2 gigantische pizza’s langs en dan komt Alex er ook aan. Het is zo leuk om haar weer te zien. We hebben elkaar heel veel te vertellen, want zij hebben na hun vertrek uit Afrika nog een maand Azië gedaan. We hebben de fotoalbums van Afrika al gezien en wachten nog maar met de grote stapel albums van Zuid Amerika en Azië. We kunnen het niet al te laat maken, want Alex moet de volgende dag om 7 uur in het ziekenhuis beginnen met werken, maar uiteindelijk is het toch 12 uur als we naar bed gaan.

Woensdag 5 oktober ontbijten we met Georg en Martine. Martine woont hier niet al te ver vandaan en ze had allemaal lekkere dingen meegenomen. Het is gezellig en we zijn gelijk verknocht aan de pretzels met zout. Ook bekijken we alle fotoalbums. Alex is vandaag derde verloskundige, wat betekent dat ze waarschijnlijk vanaf 12 uur naar huis mag en alleen terug wordt opgeroepen als het opeens druk wordt. Dat bleek niet het geval en we hadden de hele middag om verder te praten. De uren vlogen voorbij en het was erg gezellig. ’s Avonds bbq-en we, want Georg had ons vorig jaar in Afrika beloofd dat we bij hem moesten komen bbq-en op de terugreis. Het was gelukkig nog mooi weer. De rest van de avond hebben we doppelkopf gespeeld, het kaartspel dat we altijd met Alex en Marlene in Afrika speelden.

Donderdag 6 oktober is Alex vrij. We ontbijten met z’n vijven en aan het eind van de ochtend rijden we met z’n drieën naar een soort spa. De rest van de dag badderen we in hete buitenzwembaden, jacuzzi’s en sauna’s. Het is heerlijk en als we bij het verlaten van de spa nog een gratis massagestoel zien staan, komen we helemaal niet meer weg. Als we terug zijn eten we de restjes van het eten van gisteren, wat nog steeds te veel was. Martine had de hele dag in de keuken gestaan om twee gigantische taarten voor ons te bakken. Heel lekker, maar veel te veel. Het moest op, dus we hebben ons best gedaan.

Vrijdag 7 oktober moest Alex rond 14:30 uur naar haar werk tot middernacht. We hebben weer met z’n vijven ontbeten en de verhalen waren nog steeds niet op. Als Alex naar haar werk gaat, hebben wij met Georg de rest van de dag gekaart. ’s Avonds hebben we ook nog een filmpje gekeken op DVD, want de Duitse tv is iets te veel Duits naar onze smaak. Het is weer heel gezellig geweest.

Zaterdag 8 oktober ontbijten we met z’n vieren, want Martine kon niet komen. We zijn nog steeds haar taarten aan het proberen op te eten, terwijl Alex alweer nieuwe taarten en chocolade aansleept. We hebben een gezellige dag. s Avonds willen we naar een rockconcert van Stephan Dettl. Wij kennen hem niet, maar hier in Bavaria (Beieren) schijnt hij populair te zijn. We halen de zus van Alex nieuwe vriend op en daarna nog een ander meisje en rijden naar de club. Het is vrij klein, maar gezellig. De band in het “voorprogramma” was ook goed en we hebben een leuke avond. Zelfs Ro vindt het wel aardig. We verstaan er alleen niks van. Het accent dat ze hier hebben is zo zwaar dat Duitsers uit andere provincies het niet eens verstaan. Na het concert blijven we nog even hangen, maar als het ten einde lijkt te lopen rijden we terug naar huis. Het is ongeveer half 2 als we thuis zijn, wat voor ons toch wel heel laat is.

Deze foto´s komen van het internet.

Zondag 9 oktober slapen we wat langer door. Alex heeft vanavond nachtdienst, dus ze wilde lang slapen. We ontbijten tegen lunchtijd en nemen daarna afscheid van Martine. Met z’n vieren kaarten we nog even. Zowel Alex als Georg willen graag dat we langer blijven, maar Georg had toevallig afgelopen week vakantie, maar moet morgen weer gewoon werken. Hij is dan ook de hele dag van huis. Het lijkt ons handiger als we weer verder gaan. We kaarten nog een tijdje en Ro wilde eigenlijk vroeger weg, maar het is te gezellig en we gaan later weg dan gepland. Het is al 15:00 uur geweest als we eindelijk de straat uitrijden. We hebben een geweldige paar dagen gehad en hopen snel weer een keer terug te kunnen gaan. We hadden hierna afgesproken bij Ro’s tante Lucy, die in Augsburg woont. We moesten eerst 120km naar München rijden en dan nog een eind naar Augsburg. We verdwalen nog in München, want het staat allemaal bar slecht aangegeven. Als we eindelijk Augsburg inrijden, zijn we alweer 3 uur onderweg. Lucy, Jurg, Henriette, Heiko en Frederick zaten allang op ons te wachten. Ook Ro was al heel lang niet meer in het huis van zijn tante geweest. We hebben met z’n allen gegeten en tot midden in de nacht gepraat.

Maandag 10 oktober zouden we eigenlijk naar huis rijden, maar al snel gisteravond hadden we besloten nog een dagje te blijven. Lucy nam ons mee naar het centrum van Augsburg. Als ik had geweten dat het zo mooi was, had ik mijn camera meegenomen. We zijn in een mooie kerk geweest, maar vooral het Raadshuis was erg bijzonder. Ze hadden daar een Gouden Zaal, die zeer indrukwekkend was. We hebben in een leuk cafeetje taart met aardbeien gegeten: de eerste aardbeien sinds Malawi. Nadat we de hele stad goed hadden gezien zijn we Frederick van de kleuterschool gaan ophalen. Terug in haar woning kregen we nog meer taart en cake. Tjonge, nog nooit hebben we zoveel taart in één week op! ’s Avonds eten we met Lucy en Jurg. En ook deze avond is het na middernacht als we naar bed gaan.

Deze foto´s van de Gouden Zaal komen van het internet.

Dinsdag 11 oktober is de ALLER-ALLER-LAATSTE dag van onze reis. We willen in één keer naar huis rijden. Sinds vrijdag is de temperatuur in Duitsland naar beneden gegaan en regent het veel. Het is te koud om nog in de daktent te slapen, dus nog een nacht kamperen lijkt ons niks. Het is ongeveer 700 kilometer rijden naar huis en met 80km/uur duurt dat best lang. We ontbijten met Lucy, nemen afscheid en rijden om 9:30 uur weg. Het is allemaal snelweg en gelukkig hebben we wind mee, waardoor we soms zelfs de 95 km/uur halen (bergafwaarts). Het vlot lekker en behalve een paar plaspauzes stoppen we nergens. Onze stemming wisselt constant. Aan de ene kant zijn we heel bedroefd dat de reis erop zit, aan de andere kant zijn we blij iedereen straks weer te zien. We zingen in volle borst met de radio mee en als we bij Bonn in de buurt zijn krijgen we onze eerste Nederlands gesproken zender uit België. Nu zijn we echt bijna thuis. Vlak voor Venlo hebben we de echte Nederlandse radio en voor we überhaupt in Nederland zijn, krijgen we direct de fileberichten. Na een paar diepe zuchten en de grootste krachtinspanning zijn we gestaag doorgereden en hebben we het stuur niet omgegooid om terug te rijden naar file-loze warme landen. En rond 18:00 uur was het dan zover: we reden Nederland in!

We hebben 867,2 kilometer in Duitsland gereden.